Głowa małego kangura wystająca z sakiewki matki to znajomy obraz, ale co się za nim kryje? Jakie są zalety noszenia dziecka w torbie? Ile jest rodzajów torbaczy?
Tutaj masz odpowiedzi na te i inne pytania i będziesz mógł poznać różne rodzaje torbaczy. Chociaż filogenetycznie starsza, ta forma rozmnażania ma swoje zalety, które pozwoliły wielu gatunkom przetrwać na przestrzeni wieków.
Charakterystyka torbaczy
Torbacze to niełożyskowe ssaki żyworodne. Oznacza to, że łożysko, ta torebka, która chroni płód, karmi go i chroni przed układem odpornościowym matki, nie występuje u tych zwierząt podczas ciąży. Zamiast tego mają sakiewkę, worek skóry w łonie matki.
Samice torbaczy mają 3 pochwy. Dwie boczne są przeznaczone do zapłodnienia, a środkowa to miejsce, w którym rodzą się młode.
Oznacza to, że młode rodzą się bardzo przedwcześnie i wspinają się do piersi drogą śliny, którą matka tworzy przed urodzeniem. Będą spędzać większość swojego rozwoju podpięte do sutków matki, ponieważ są w stanie płodowym.
Życie potomstwa jest zagrożone od urodzenia z powodu przedwczesnego porodu, ale w ten sposób matka unika konieczności przeżycia zaawansowanej ciąży i problematycznego porodu. W rzeczywistości ciąże rzadko przekraczają miesiąc.
Taksonomia torbacza
Istnieje około 270 gatunków torbaczy, 70 w Ameryce i około 200 w Australii. Badania filogenetyczne sugerują, że torbaczom udało się przedostać z Ameryki Południowej do Australii przez Antarktydę, gdy Pangea jeszcze istniała.
Klasassakiobejmujemarsupiale,do którego należą zwierzęta, które nas dotyczą. W ramach tej infraklasy można znaleźć następujące zamówienia:
- Zamów Didelfimorfię: Ta kolejność grupuje większość amerykańskich torbaczy, takich jak opos lub opos. Wiele z nich uważa się za żywe skamieniałości.
- Zamów Paucituberculata: również amerykański, ma tylko żyjących członków rodziny Caenolestidae,ponieważ reszta gatunków już dawno wymarła.
- Zamów Mikrobioterię: jedynym członkiem tego porządku jest mała małpka (Dromiciops gliroides), który żyje w amerykańskim neotropiku, mimo że jest bardziej spokrewniony z torbaczami australijskimi.
- Zamów Dasyuromorfię: Ten porządek jest endemiczny dla kontynentu australijskiego. Większość jego członków to lądowi i mięsożercy, jak na przykład diabeł tasmański (Sarkophilus harrisii).
- Zamów peramelemorfię: charakteryzują się cienkimi nogami i wydłużonym pyskiem, w tym rzędzie tworzą bandycooty (Peramelidae) i bilbieMacrotis).
- Zamów Notoryktemorfię: Członkowie tego rzędu są niewiarygodnie podobni do kretów łożyskowych, mimo że są filogenetycznie odległymi gatunkami.
- Zamów DiprotodoncjęDo tej grupy należą torbacze z dwoma siekaczami w szczęce. Można tu spotkać dobrze znanego w kulturze kangura, koali czy szybowca.
Rodzaje amerykańskich torbaczy
Amerykańskie torbacze starsze filogenetycznie są mniej znane na poziomie informacyjnym - choć nie mniej interesujące. Jeśli chcesz je lepiej poznać, poniżej masz kilka przykładów.
Tlacuachillo de agua (Chironectes minimus)
Jest to jedyny znany torbacz wodny. Jego siedlisko znajduje się w jeziorach i strumieniach Meksyku, a jego populacje są rozmieszczone na północnym wschodzie Argentyny. Żywi się skorupiakami rzecznymi, płazami i rybami. Może urosnąć do około 75 centymetrów od głowy do ogona.
Czterooki opos (filander opos)
Żyje w południowym Meksyku, choć występuje również w Ameryce Południowej. Jest wszystkożernym gatunkiem żywiącym się nadrzewnym i lądowym gatunkiem o nocnych zwyczajach. Rodzina oposów jest również znana jako „oposy” w najszerszym tego słowa znaczeniu.
kolumbijska chuchita (Gracilinanus perijae)
Znany również jako opos myszy z Kolumbii, gatunek ten jest endemiczny dla kraju, od którego pochodzi jego nazwa. Jest to małe zwierzę żyjące w tropikalnych i subtropikalnych lasach nizinnych.
Opos północnoamerykański (Didelphis virginiana)
Być może jest najbardziej znanym przedstawicielem mediów, odkąd Oportunistyczne nawyki żywieniowe tego oposa pozwoliły mu rozprzestrzenić się na Amerykę Północną.Powszechnie widuje się osobniki wchodzące do miast i na dziedzińcach domów.
tuńczyk kolumbijski (Caenolestes fuliginosus)
Ten mały torbacz, endemiczny na południe od Valdivia (Antioquia), prowadzi nocny tryb życia i jest wszystkożerny. Jest w krytycznym niebezpieczeństwie wyginięcia z powodu rolnictwa, które niszczy jego siedlisko.
Łasica owiec (Didelphis albiventris)
Łasica owcza lub czarna łasica jest typowa dla Argentyny, Boliwii, Brazylii, Urugwaju i Paragwaju. Mimo przydomka „łasica” nie jest to łasica, Cóż, to torbacz. Ma bardzo krótki cykl życiowy, ponieważ ledwie osiąga wiek 4 lat. Jest to wszystkożerny gatunek, który żywi się owadami, gryzoniami, płazami, gadami i owocami.
Rodzaje australijskich torbaczy
Na tym kontynencie znajduje się najwięcej tych zwierząt: z 378 zarejestrowanych tam ssaków lądowych 200 to torbacze. Torbacze australijskie charakteryzują się dużą zmiennością adaptacyjną swojego gatunku, co widać na poniższych przykładach.
Wielki kangurMacropus giganteus)
Kangur olbrzymi lub kangur szary wschodni może ważyć ponad 60 kilogramów i osiągnąć 2 metry wysokości. Jego potężne tylne nogi pozwalają mu osiągnąć 55 kilometrów na godzinę w bardzo szybkich marszach. Żyje na południu i wschodzie Australii i Tasmanii.
Wspólny wombat (Vombatus ursinus)
Jest to jedyny gatunek z tego rodzaju i charakteryzuje się roślinożerną dietą i oportunistycznymi zachowaniami. Chociaż do dziś jest to zabronione, jego uroczy wygląd sprawił, że torbacz ten był w przeszłości wykorzystywany jako zwierzę domowe. Jego metabolizm jest niezwykle wolny i ma tendencję do spokojnego poruszania sięchociaż możesz to zrobić bardzo szybko w razie niebezpieczeństwa.
Walabia bagiennaWalabia dwukolorowa)
Ten rodzaj różni się od kangurów, chociaż ich wygląd jest bardzo podobny. Samica tego gatunku ma szczególną cechę: ma 2 macice, co na to pozwala rozpocząć nowy okres ciąży, jeszcze nosząc dziecko w łonie, to znaczy, że może łączyć jedną ciążę z drugą.
Czerwony kangur (Macropus rufus)
Uważany za największy z dzisiejszych torbaczy, jego waga sięga 90 kilogramów, a wysokość 1,50 metra. Ich dieta składa się z trawy oraz liści z drzew i krzewów. Jest to gatunek stadny, który w porze deszczowej jest organizowany w grupach od 2 do 10 osobników, ale w czasie suszy może osiągnąć 1500 osobników.
Te torbacze potrafią skakać na 10 metrów.
Czy znałeś wszystkie te rodzaje torbaczy? Szczególnie w Australii, gdzie jest tak wiele endemicznych gatunków, ich ochrona staje się niezbędna dla bioróżnorodności ich siedlisk. Jak zawsze, Pierwszym krokiem w ich ochronie jest poznanie ich trochę lepiej.
