Zachowanie wilków zawsze było synonimem koszmaru: wycie, jasne oczy w nocy i ostre kły. W dawnych czasach, kiedy ludzie wędrowali po niechronionych lasach, te psowate mogły stanowić prawdziwe niebezpieczeństwo.
Dziś sytuacja się odwróciła. Wiejski folklor dał historyczną licencję na eksterminację tego gatunku, albo w celu ochrony inwentarza żywego, albo powieszenia głowy na ścianie, grożąc mu wyginięciem. Znajomość jego prawdziwej natury jest niezbędna, aby uratować tego psa przed trwałym zniknięciem.
Charakterystyka wilków
Wilk (Canis lupus) To jest ssak należący do zakonu Carnivora i rodzina psowate. Obecnie rozpoznawanych jest około 50 podgatunków wilka, choć jest to temat, który jest przedmiotem dyskusji ze względu na podobieństwa między niektórymi z nich.
Jego wysokość waha się od 60 do 90 centymetrów, a może osiągnąć długość 130 - licząc na ogonie. Samce są zwykle większe niż samice i mogą ważyć do 90 kilogramów. Są w stanie przystosować się do różnych ekosystemów w zależności od gatunku: tundry, środowisk skalistych lub górskich, łąk, lasów, a nawet pustyni. Są one rozmieszczone na całej półkuli północnej.
Ich dieta jest zasadniczo mięsożerna i oportunistyczna. Polują na dużą zdobycz, gdy żyją w grupach i małe ssaki, gdy są same.
Postać wilków
Wilki żyją w silnie zhierarchizowanych grupach. Są inteligentnymi zwierzętami, o bogatej i zróżnicowanej komunikacji typowej dla stad o złożonych relacjach rodzinnych. Są również terytorialne, więc mogą być agresywne, jeśli poczują się napadnięte lub zagrożone.
Ich nawyki są zasadniczo nocne, ponieważ w nocy mogą podróżować na duże odległości w poszukiwaniu jedzenia. Można je również zobaczyć w ciągu dnia, ale jest bardziej prawdopodobne, że odpoczywają.
Wilk Komunikacja
Będąc zwierzętami towarzyskimi, komunikacja jest bardzo ważnym elementem w zachowaniu wilków. Istnieją trzy główne drogi komunikacji u tego gatunku: węchowa, słuchowa i wzrokowa. Później możesz je zobaczyć bardziej szczegółowo.
Komunikacja węchowa
Wilki mają wysoko rozwinięty zmysł węchu, który pozwala im wychwytywać zapachy na odległość kilku kilometrów. Poprzez lotne substancje chemiczne w moczu i kale, potrafią oznaczyć terytorium i udzielić informacji o ich stan zdrowia, tożsamość i moment rozrodczy.
Na nogach mają również gruczoły zewnątrzwydzielnicze, które pozwalają im wiedzieć, kto przeszedł przez ich środowisko i podążać tropem, jeśli jest to samica w rui.
Komunikacja werbalna
Wilki mają szeroką gamę wokalizacji: wycie, warczenie, szczekanie i skomlenie. Zazwyczaj najgłośniejsze dźwięki będą służyć jako ostrzeżenie lub oznaczenie terytorium z dużej odległości. Jeśli chodzi o kontakty towarzyskie w stadzie, mają tendencję do używania skowytów, jęków i pomruków o mniejszej głośności.
W szczególności wycie to rozmowa międzymiastowa zlokalizować swoją paczkę lub inne osobys. Spekuluje się również, że jest to oznakowanie dalekiego zasięgu.
Jeśli zastanawiasz się, czy wilki rzeczywiście wyją do księżyca, wiedz, że to mit: kiedy podnoszą głowę, może się wydawać, że na niego patrzą, ale jest to gest, który pozwala im sprawić, by dźwięk dotarł do większa odległość.
Komunikacja wizualna
Zachowanie wilków ma silny komponent wizualny pod względem postaw i gestów. Ponieważ wokalizacje mogą przyciągać konkurentów lub najeźdźców z ich terytorium, wszystko, co dotyczy socjalizacji grupowej i ustanawiania hierarchii, opiera się zasadniczo na tym, co niewerbalne.
Poprzez mowę ciała wilki mogą przekazywać emocje, takie jak strach, gniew, a nawet uczucia lub wyrażać zachowania związane z hazardem.
Hierarchię ustala się poprzez zachowania dominacji i uległości, zwykle przejawia się za pomocą gestów. Na przykład wilk leżący na grzbiecie w napiętej postawie wykazuje uległość wobec osoby o wyższej randze.
Zachowanie wilków
Badanie zachowania wilków opiera się na fundamentalnym badaniu ich socjalizacji. Później szczegółowo opisałeś jego zachowanie w różnych kontekstach jego życia.
Zachowanie stada
Stada to zazwyczaj grupy rodzinne zdominowane przez parę hodowlaną, połączenie alfa. Są też młodzi w różnym wieku lub inni krewni. Wielkość stada może się bardzo różnić, od 2 do 40 osobników; jednak wspólne są grupy od 8 do 9 osobników, co jest idealną liczbą do jedzenia dla każdego, gdy dostaną zdobycz.
Ponieważ dominująca para jest zwykle jedyną, która się rozmnaża, dynamika rozszczepienia i fuzji jest widoczna w dużych grupach, w których niektórzy członkowie mają tendencję do dzielenia się na mniejsze grupy i migrowania na inne terytoria. Mogą jednak pozostać z paczką przez całe życie.
Zachowanie solo
Niektóre osobniki mogą opuścić swoją grupę rodzinną w poszukiwaniu partnera lub własnego terytorium. Czasami tworzą nową grupę z kolegą lub dołączają do przyjmującego stada. W ponumerowanych miejscach można je zostawić samemu i tak spędzić resztę życia.
Zachowanie żywieniowe
Wykazano, że wilki są zdolne do opracuj strategie polowania, aby złapać swoją zdobycz. Jeśli chodzi o rozproszone zwierzęta, są one w stanie podróżować samotnie przez wiele kilometrów, jednocześnie komunikując się, aby ostrzec o swoich znaleziskach.
Takie zachowanie wywodzi się z rywalizacji z innymi drapieżnikami, które polując w grupie mają przewagę nad innymi samotnikami, takimi jak lisy i niedźwiedzie. Z drugiej strony poruszanie się w grupie zapewnia im większą ochronę przed ewentualnymi atakami innych drapieżników.
Starsze okazy są w stanie przekazywać młodszym informacje i uczyć strategii polowania, takich jak techniki nakierowywania zdobyczy lub optymalne lokalizacje do ich złapania.
Wilki to inteligentne, wrażliwe stworzenia bez odrobiny zła. Fakt, że nie są przyjazne człowiekowi, nie odbiera im prawa do życia, ponieważ odgrywają również fundamentalną rolę w równoważeniu ekosystemów. Kiedy wilk schodzi, by zabić owce na farmach hodowlanych, zadaj sobie następujące pytania: czy podjąłbyś to ryzyko, gdyby miał wystarczająco dużo jedzenia i miejsca?
