Arktyczny niedźwiedź morski, zwany także „północną foką futerkową”, jest ssakiem znanym z pięknego futra, który spędza większość czasu w wodzie, pływając bez celu. Wśród jego najbardziej oczywistych cech jest szczególny dymorfizm płciowy, który sprawia, że różnica między samcami a samicami jest niezwykła.
Uszy na jego głowie zdradzają go jako fałszywą fokę, grupę ssaków zwaną również „futerkami”. Foki arktyczne (Callorhinus ursinus) należą do grupy płetwonogich i są bliskimi krewnymi lwów morskich. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym futrzanym zwierzęciu.
Siedlisko niedźwiedzia morskiego arktycznego
Niedźwiedzie morskie mają szeroką dystrybucję, ponieważ obejmują one północną część Oceanu Spokojnego, Morze Beringa i Morze Ochockie, aż po Japonię. Większość z tych organizmów jest trzymana z dala od wybrzeża, od 80 do 160 kilometrów. Ponadto, chociaż mogą dotrzeć do koła podbiegunowego, częściej występują na wodach pośrednich.
Ich zwyczaje polegają na pływaniu na otwartym morzu przez cały dzień, podczas gdy na stały ląd wracają tylko na czas godów. W ten sposób niedźwiedzie morskie spędzają na lądzie około 35 do 45 dni w roku. Są organizmami samotnymi, spędzającymi większość swojego życia dryfując na wodzie, od czasu do czasu nurkując, by polować.
Charakterystyka fizyczna
Ten gatunek jest dość ciężki, ponieważ samce osiągają rozmiary 213 centymetrów długości i wagę 275 kilogramów. Jednak samice są mniejsze, mają długość 213 centymetrów i wagę 50 kilogramów. Wskazuje to na nadmierną różnicę między płciami, czyli innymi słowy na obecność nietypowego dymorfizmu płciowego.
Jego ciało jest owalne i wydłużone, z krótką, ale elastyczną głową i dużą ilością futra. Ich kolor skóry jest ciemnobrązowy, czarny i szary. Z drugiej strony jego kończyny składają się z wydłużonych płetw, które są całkowicie pozbawione włosów. Ta ostatnia jest ważną cechą taksonomiczną, ponieważ służy do identyfikacji gatunku.
Uszy tych ssaków są rzucające się w oczy, nagie i wydłużone oraz ciemne, choć mało zauważalne. Ssaki te wykazują również formę wibrysów lub „włosów”, Powstają w pobliżu ust i rozciągają się poza uszy. W rzeczywistości te "wąsy" przechodzą proces starzenia, powodując, że tracą kolor w miarę dojrzewania osobnika, coś podobnego do szarości ludzi.
Dieta arktycznych niedźwiedzi morskich
Te ssaki morskie są mięsożercami, więc ich dieta składa się z różnych ryb i głowonogów. Aby ułatwić polowanie, atakują głównie sardele, śledzie, gromadniki, kalmary i inne gatunki poruszające się w grupach. To ich nie ogranicza, ponieważ będą żywić się tym, co mogą, aby przetrwać: z tego powodu jest również uważany za organizm oportunistyczny.
Niedźwiedzie morskie mają tendencję do żerowania w nocy, ponieważ w tym czasie kilka ryb wypłynie na powierzchnię. Wykorzystają jednak każdą nadarzającą się okazję, by zdobyć zdobycz, niezależnie od pory dnia i warunków otoczenia.
Reprodukcja arktycznego niedźwiedzia morskiego
Osobniki tego gatunku to poligamiczne ssaki, które zwykle tworzą haremy, w których samiec dominuje na terytorium, by kojarzyć się z kilkoma samicami. Wydarzenie to odbywa się co roku na wybrzeżach niektórych wysp, na których samce przybywają jako pierwsze i rozpoczynają spory w obronie swoich dominiów. Choć brzmi to agresywnie, walki to tylko groźby, które rzadko kończą się obrażeniami fizycznymi.
Jak zwykle, większość osobników wraca na swoje rodzime wyspy, aby się rozmnażać, powodując istnienie regionów o dużej liczbie ludności. W tym sensie miejscami, które się wyróżniają, są Wyspy Pribilof, Wyspy San Miguel, Kalifornia, Rosja i Morze Beringa.
W rzeczywistości, zgodnie z artykułem w czasopiśmie naukowym Zwierzęce zachowanieW miarę dojrzewania te ssaki stają się bardziej efektywne na poziomie motorycznym i są w stanie powrócić na wyspę, na której się urodziły.
Samce nie mają kontroli nad liczbą par wchodzących do ich haremu, ponieważ to ci ostatni wybierają, do którego należy należeć. W tym sensie samice wybierają terytorium w zależności od wielkości grupy, dlatego tłoczą się wokół wybrzeży. Sukces lub porażka samca spoczywa na płetwach samicy.
Ciąża i narodziny młodych
Hodowla odbywa się corocznie i między majem a czerwcem nowe matki przybywają, by rodzić na wybrzeżach. Po narodzinach młodych samice są trzymane w haremach, aby kopulować z samcami i w ten sposób ponownie zajść w ciążę. W ten sposób młode matki wykorzystują czas na lądzie, zanim ponownie wyruszą w morze.
Matka jako jedyna ma minimalne zachowania rodzicielskie, ponieważ zapewnia młodym pokarm w pierwszych dniach życia. W połowie lipca samica opuści syna na poszukiwanie jedzenia, co zajmie około 4 miesięcy. Tak więc w listopadzie wraca, aby go nakarmić po raz ostatni i migruje na południe na zimę, porzucając w ten sposób syna.
Wstrzymywanie ciąży
Kobiety mają zdolność opóźniania implantacji, wydarzenie znane jako diapauza embrionalna. Oznacza to, że proces przebiega gdzieś pomiędzy byciem w ciąży i brakiem ciąży, tak jakby zarodek został „zamrożony”. Zwykła ciąża trwa około 8 miesięcy, ale 4 miesiące, w których trwa diapauza embrionalna, mogą przedłużyć ją nawet do roku.
Niezależność dzieci
Fakt, że są porzucane przez rodziców, nie stanowi dużego zagrożenia dla potomstwa, ponieważ są to organizmy przedwcześnie rozwinięte, czyli całkiem niezależne. Oznacza to, że po opuszczeniu przez matki (w połowie listopada) przeżywają i uczą się samodzielnie polować.
Taka sytuacja powoduje, że śmiertelność młodych ludzi jest zbyt wysoka i większość z nich umrze przed ukończeniem 5 roku życia, mimo że jest gatunkiem długowiecznym, osiągającym 26 lat. To komplikuje sytuację gatunku, gdyż dojrzałość płciową osiąga późno (między 8 a 10 rokiem życia).
Stan zachowania
Według Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody, gatunek ten jest sklasyfikowany jako wrażliwy. W przeszłości futro tego zwierzęcia było uważane za świetne źródło dochodu. W rzeczywistości w pewnym momencie każdego roku polowano na od 40 000 do 126 000 fok arktycznych.
Istnieją programy do zarządzania polowaniem na tego ssaka, ale nie są one w pełni skuteczne. Z tego powodu, chociaż jego populacja wydaje się stabilna, istnieje obawa, że istnieją inne niewykryte problemy, które mogą na nią negatywnie wpłynąć. Na tym etapie, ze względu na brak informacji, plany zarządzania można jedynie wzmocnić i zachęcić do tworzenia stref ochronnych.
Dwa podstawowe czynniki, które zagrażają arktycznemu niedźwiedziowi morskiemu, to ręka człowieka i jego własna biologia. Dlatego najlepszą opcją jest nawiązanie do równowagi, która umożliwia regenerację populacji gatunku i sprzyja ich współistnieniu z ludźmi.
