Wąż żmijowy lub wąż wodny zasługuje na swoją nazwę, ponieważ zamieszkuje prawie każdy zbiornik słodkiej wody, który znajdzie na swojej drodze. Jest znakomitą pływaczką, a także dobrą aktorką, potrafiącą używać swoistego mechanizmu mimikry, by uniknąć drapieżnictwa. Ponadto, choć jego wygląd może wydawać się niebezpieczny, nie wytwarza żadnego rodzaju trucizny.
Naukowa nazwa tego gatunku to Natrix mauro, należy do rodziny colubrid (Colubridae) i jest bliskim krewnym węża z obrożą. Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tej aktorce wodnej.
Siedlisko węża żmijowego
Wąż ten jest gatunkiem o wodnych zwyczajach, bardzo powszechnym w całym jego zasięgu. Można go znaleźć w Hiszpanii, Portugalii, Szwajcarii, Afryce, Francji i we Włoszech, a także wyspy takie jak Sardynia, Majorka i Minorka. W Afryce zdołał podbić tereny pustynne pewnymi zbiornikami wodnymi, a jego obecność na wyspach jest spowodowana introdukcją przez człowieka.
Jego środowisko naturalne tworzą wszelkiego rodzaju akweny słodkie, w tym rzeki, laguny, kałuże, tereny podmokłe i wody słonawe. Jest to jedyny wymóg, aby gatunek mógł przetrwać, ponieważ woda jest jego medium do polowań, chłodzenia i rozwoju.
Charakterystyka węża żmijowego
Jest gadem średniej wielkości i smukłym kształcie, który osiąga rozmiary do 870 milimetrów długości. Jego głowa jest zwykle poszerzona i ma prawie trójkątny kształt, dość podobny do żmii. W rzeczywistości ta funkcja jest niezbędna do wygenerowania Mimikra batesowska, który służy jako mechanizm ochronny przed drapieżnikami.
Znaleziono łuski gatunku upominek, co oznacza, że mają lekki relief w kształcie stępki. Dodatkowo we wzorach kolorystycznych utrzymuje się ciemna opaska, która pokrywa całe jego ciało w postaci zygzak. Chociaż jest to charakterystyczne dla tego organizmu, istnieją pewne warianty, które mają wyraźne podłużne linie, tworząc inny inny morfotyp znany jako bilinear.
Ogólnie, jego ciało ma zielonkawo-oliwkowe kolory, z żółtawo-białymi plamami bocznymi i jasnoszarym brzuchem. Dzięki temu, że ich skóra ma dużą różnorodność kształtów, można zidentyfikować osoby za pomocą zdjęć, ponieważ wzory działają jak „odciski palców”, aby je rozpoznać.
Dymorfizm płciowy
Wąż żmijowy ma wyraźny dymorfizm płciowy, co obserwuje się w wielkości ciała ich okazów. W ten sposób samice okazują się większe i cięższe od samców, ponieważ ich sukces reprodukcyjny jest tym większy wraz ze wzrostem ich rozmiarów. Innymi słowy, aby wydać większą liczbę młodych, samica musi zwiększyć rozmiar swojego ciała.
W przeciwnym przypadku ogony tych colubrids są większe u samców niż u samic. Wynika to z obecności męskiego układu rozrodczego lub hemipenis, które zajmują więcej miejsca w rejonie ogona, podczas gdy samicom ich brakuje. Dzięki temu łatwo jest poznać płeć okazu, ponieważ wystarczy obserwować obszar kloaka (ogon).
Charakter i zachowanie
Ogólnie, te gady to towarzyskie organizmy ektotermiczne które zwykle wychodzą z wody, aby leżeć na słońcu i się rozgrzać. Ze względu na ich szeroką dystrybucję mogą zachowywać się różnie w zależności od miejsca zamieszkania. W ten sposób w gorących rejonach są bardzo aktywne, ale w zimnych mogą przez kilka miesięcy prezentować stan diapauzy.
Z drugiej strony gady te wykazują zachowanie antydrapieżne, które polega na naśladowaniu żmij w celu odstraszenia wrogów. Aby to zrobić, zaczynają zwijać się w kłębek, puchnąć i parskać, wykorzystując swoje świetne osiągi, by wyglądać na trujący organizm. To tylko prosta groźba, bo mimo wszystko nie mają żadnej trucizny.
Tryb polowania
Ich ulubionymi obszarami są zbiorniki wodne, ponieważ wąż wykorzystuje je do pozyskiwania większości pożywienia. Oznacza to, że są świetnymi pływakami., a ponieważ nie potrafią dobrze regulować temperatury, muszą opracować szczegółową taktykę polowania w wodzie.
Z tego powodu stosują dwa rodzaje strategii, w zależności od tego, czy woda, w której się znajdują, jest gorąca czy zimna. W pierwszych kilku sytuacjach, ponieważ nie muszą się martwić o utratę ciepła, gonią swoją ofiarę, dopóki nie zdołają jej złapać. W tych drugich wręcz przeciwnie, tropią swoje ofiary, czekając na odpowiedni moment, by je złapać, oszczędzając energię i unikając ruchu.
Gdy uda im się złapać jedzenie, Natychmiast zabierają ją na suchy ląd, aby zadławiła się powietrzem. W ten sposób węże nie tracą czasu i wykorzystują warunki otoczenia do żerowania.
Karmienie węża żmijowego
Ich dieta składa się z dwóch rodzajów organizmów, ryb i płazów, ponieważ to one najbardziej kojarzą się ze zbiornikami wodnymi. W przypadku młodych węży mogą również zjadać bezkręgowce, takie jak skąposzczety, pijawki i ślimaki.
Wąż żmijowy zaczyna połykać swoją ofiarę, zaczynając od głowy. Dzieje się tak dlatego, że zwykle jest to najszersza część ciała, a zatem najtrudniejsza do przełknięcia. Również w przypadku ryb pozwala to uniknąć problemów z łuskami, ponieważ są one wkładane w kierunku przeciwnym do kierunku naszego ciała.
W 2013 roku w czasopiśmie naukowym opublikowano badanie Acta Herpetológica to wspomina o istnieniu zachowania padlinożernego u tego gada. Zatem, do diety dodaje się możliwość spożywania szczątków martwych zwierząt, więc jest prawdopodobne, że gatunek ten jest bardziej oportunistą niż naturalnym myśliwym.
Reprodukcja węża żmijowego
Węże żmijowe są organizmami jajorodnymi o corocznej reprodukcji, które wykorzystują miesiące wiosenne do krycia. Z tą intencją samiec stoi na kobiecie, uderzając ją delikatnie głową, podczas gdy obaj splatają ogony. Proces ten może trwać od kilku minut do godzin i kończy się zapłodnieniem wewnętrznym jaj.
Jak rodzi się wąż żmijowy?
Normalne składanie samicy składa się z od 2 do 32 jaj, które mają okres inkubacji 45 dni. W tym momencie wielkość nowej matki jest bardzo istotna, ponieważ od tego będzie zależeć liczba jaj, które może złożyć.
Po wykluciu w pierwszych dniach życia węże pozostaną w bezpośredniej koegzystencji z braćmi, tworząc galerie, które później pomogą im wytrzymać zimno.
Według badania w czasopiśmie naukowym Raporty naukowe, proces inkubacji został zidentyfikowany jako mający ważną rolę w zachowaniu węża. Oznacza to, że młode mogą być towarzyskie lub nie, w zależności od tego, czy wykluły się w grupie, czy same. Co więcej, może to nawet wpłynąć na ich wzrost i ograniczyć możliwości fizyczne.
Stan zachowania
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody klasyfikuje ten gatunek jako najmniej niepokojący. Dzieje się tak, ponieważ ich populacja pozostała stosunkowo stała pomimo zniszczenia ich siedliska. Ponadto w przypadku jego obecności na wyspach udowodniono, że przybył przez introdukcję i jest faktycznie najeźdźcą ekosystemu.
Jednak ostatnie spisy wykazały zmniejszenie liczby okazów, a nawet ich rozmieszczenia. Wydaje się, że ta sytuacja jest odpowiedzią na skażenie zbiorników wodnych, powodując uszczerbek na podstawowym zasobach węża.
Podobnie zanieczyszczenie różnymi materiałami może spowodować poważny problem dla twojego zdrowia.
Jednym z wielkich problemów, z jakimi boryka się ten gatunek, jest zanieczyszczenie wody, coś, czego nawet człowiek nie był w stanie rozwiązać. Powinno to być sygnałem alarmowym, ponieważ znajdujemy się w krytycznym punkcie ekologicznym, w którym podejmowane decyzje będą miały wpływ na więcej niż jedną żywą istotę. Problem wody jest dość poważny, a to przypomina nam, że nie tylko człowiek od niej zależy.