Pająki wielbłąda, zwane również fałszywymi pająkami, to organizmy charakteryzujące się dużą szybkością. Mimo ogromnego podobieństwa nie należą do grupy pająków, a nawet posiadają cechy, które łatwo je od nich odróżniają. Z drugiej strony ich nazwa „wielbłąd” wynika również z dużej ilości włosów, które mają na ciele.
Formalnie te bezkręgowce należą do grupy pajęczaków, ale należą do rzędu solifugów. Dlatego chociaż w tym artykule nazywa się je „pająkami”, używa się tylko tego terminu, ponieważ są one znane w ten sposób. Czytaj dalej, aby dogłębnie poznać solifugi.
Siedlisko wielbłądzich pająków
Solifuges są dystrybuowane prawie na całym świecie, z wyjątkiem takich miejsc jak Australia, Nowa Zelandia i Madagaskar. Występują również w regionach tropikalnych, chociaż są znane z życia w środowiskach suchych lub półpustynnych. Nazywane są pająkami wielbłądów, ponieważ preferują te ekstremalne temperatury.
Choć brzmi to sprzecznie, gatunki z tej grupy mają nocne zwyczaje, więc unikają godzin maksymalnego upału. Ponadto mają zwyczaj kopania nor, aby chronić się przed temperaturą i móc ochłodzić się na środku pustyni. W ten sposób ograniczają straty wody do minimum, dostosowując się do surowych warunków suchego środowiska.
Charakterystyka pająków wielbłądów
Ta grupa należy do pajęczaków, ale nie są to pająki. Dlatego chociaż mają 4 pary nóg, nie produkują jedwabiu ani trucizny. Są uważane za żarłoczne drapieżniki i agresywne bezkręgowce, których rozmiary różnią się w zależności od gatunku, ale mają od 1 do 7 centymetrów długości.
Ponadto jego ciało dzieli się w podobny sposób: na dwa segmenty zwane prosoma (gdzie wstawiane są nogi) i opisthosoma (ogon).
W tej grupie panuje zamieszanie, ponieważ niektórzy uważają, że solifugi mają 5 par nóg. W przeciwieństwie do tego, 6 par kończyn jest formalnie rozpoznanych. Licząc od przodu do tyłu, są następujące:
- Pierwsza para: są częścią twoich ust i są znane jako chelicerae lub „szczypce”. Pomagają karmić zwierzę.
- Druga para: Nazywane pedipalps, kończyny te mają dużą liczbę wrażliwych „włosków”, których używają do prowadzenia i poruszania się (lokomocja).
- Para od trzeciej do szóstej: Cztery pary „nóg” są używane wyłącznie do poruszania się, z wyjątkiem trzeciej, która służy jako laska i służy jedynie jako przewodnik.
W przeciwieństwie do pająków, solifugi nie mają „talii”, która dzieli obie części ciała. Jeśli jednak prezentuje lekkie zwężenie, to jest mało zaznaczone, co sprawia, że Twoje ciało wygląda na bardziej jednorodne i dłuższe.
Charakter i zachowanie
Solifugi są znane jako entuzjastyczni i bardzo szybcy myśliwi, a okazy osiągają prędkość 16 kilometrów na godzinę. Mogą przodować w podchodach, czekając na idealny moment do uderzenia lub w zwinnej pogoni. Na nogogłaszczach mają narządy ssące, które pozwalają im „łapać” i wspinać się po ścianach bez większego wysiłku, co daje im dużą mobilność.
Miesiące, w których są najbardziej aktywni, to zazwyczaj od maja do listopada, szukając schronienia w okresie zimowym. Aby to zrobić, wykopują własne doły za pomocą chelicerae lub nóg i chowają się pod piaskiem, aby się ogrzać.
Jednak solifugi są również zdolne do inwazji nor niektórych ssaków, ponieważ oszczędza to trochę pracy.
Zamów gatunki Solifugae
Obecnie w zakonie rozpoznawanych jest 12 rodzin i ponad 150 rodzajów Solifugae. Jednak nadal istnieje kilka konfliktów z jego taksonomią. W tej chwili grupa jest podzielona w następujący sposób:
- Daesiidae: grupa o szerokiej dystrybucji w Afryce, Indiach, Włoszech i Ameryce Południowej. Morfologia niewiele różni się od wcześniej opisanych, a jej reprezentatywny gatunek to Gluvia dorsalis, z Półwyspu Iberyjskiego.
- Karschiidae: Ich lokalizacje są ograniczone tylko do Afryki Północnej, Azji Środkowej i zachodnich Chin. Jego morfologia wyróżnia się dużą liczbą włosów w chelicerae. Grupowanie jest reprezentowane przez gatunki z rodzaju Eusimonia Tak Trichotoma.
- Hexisopodidae: rodzina występująca tylko w południowej części Afryki, wyróżniająca się niepodzielnym tarsi (odcinkiem nóg).
- Gylippidae: są solifugalne mało rozpowszechnione na Bliskim Wschodzie iw Azji Środkowej, które różnią się prezentacją chelicerae spłaszczonych w górnej części.
- Melanoblossiidae: przedstawiają serię dodatkowych „zębów” w chelicerae. Są to organizmy pochodzące tylko z południowej Afryki.
- Galeodidae: są solifugalne z mikrokosmkami na końcach nóg. Są rozprowadzane z Afryki Północnej po Azję.
- Ceromidae: rodziny ograniczonej do Afryki Subsaharyjskiej, która różni się prezentacją tylko 2 dywizji w swoim tarsi.
- Eremobatidae Tak Ammotrechidae: część solifugów z nowego świata (Ameryka), które różnią się od pozostałych obecnością kolców na nogogłaszczach i brakiem pazurów.
- Rhagodidae- Ta grupa ma szeroką dystrybucję obejmującą Indie, Azję, Bliski Wschód i Afrykę Północną. Ich ciała są bardziej cylindryczne, a chelicerae są mocniejsze i mają mniej zębów.
- Solpugidae: te organizmy mają wrażliwe brodawki na nogogłaszczkach. Jego naturalne siedlisko znajduje się w Afryce i niektórych obszarach Iraku.
- Mummuciida: kolejna z grup zamieszkujących nowy świat, ale ograniczona tylko do Ameryki Południowej. Ta rodzina wykazuje zachowania dzienne, w przeciwieństwie do poprzednich.
Karmienie pająków wielbłądów
Te bezkręgowce to głównie mięsożercy, spożywając niektóre stawonogi lub jaszczurki. Mimo to w niektórych przypadkach zaobserwowano, że wyrażają zachowania oportunistyczne, żywiąc się niektórymi ptakami lub małymi ssakami. Z tego powodu ich wrażliwe nogi są niezbędne, ponieważ pozwalają im dostrzec zdobycz, podczas gdy atakują chelicerae, aby ją przeciąć.
Reprodukcja pająków wielbłądów
Pająki wielbłąda są zbyt szorstkie, aby mogły się kojarzyć, więc można to uznać za nawet gwałtowne. To dlatego, że samiec wydaje się zmuszać kobietę, wykorzystując jego wrażliwość i czynnik zaskoczenia, aby go zapłodnić. Co więcej, gdy akt się kończy, wykorzystuje swoją ogromną prędkość, by uciec, zanim kobieta zdąży cokolwiek zrobić.
Większość tych okazów ma okres lęgowy między czerwcem a lipcem, kiedy są one najliczniejsze i najbardziej aktywne. W tych miesiącach samiec dokonuje niespodziewanego ataku na samicę, tak szybko, że wywołuje stan kataleptyczny. Dzięki temu przyjmuje postawę uległą, którą samiec wzmacnia, trzymając się za nogi, aby uniknąć szamotaniny.
Podczas tego procesu napastnik umieszcza na ziemi kroplę nasienia, którą delikatnie zabiera swoimi chelicerae, wprowadzenie go do jajowodu ofiary. Cały ten rytuał może trwać zaledwie kilka minut, ponieważ samiec popisuje się szybkością, unikając walki za wszelką cenę. Jest to ważne, ponieważ możesz być narażony na zjedzenie przez samicę.
Jak rodzą się pająki wielbłąda?
Te bezkręgowce to organizmyjajorodny, więc muszą zrobić norę, aby złożyć jaja. Wylęgają się one już po kilku godzinach od zniesienia i rodzą się małe nieruchome i ślepe szczenięta, które jeszcze się nie rozwinęły.
W rzeczywistości, zanim stanie się dorosłym, każdy osobnik przejdzie przez kilka poprzednich etapów, które osiąga po każdej zmianie egzoszkieletu (wylinki).
Jedną z najważniejszych ról tych gatunków jest ich rola jako kontrolerów populacji. Ponieważ mają wiele różnych zapór, są podstawowym filarem ekosystemu. Niestety, organizmy te stanowią jedną z najmniej zbadanych grup na świecie, tak wiele o nich nie wiadomo i mogą nadal skrywać więcej niż jedną tajemnicę.
