Zwierzę, o którym mowa, to rzadki okaz z Rogu Afryki: nikt inny jak gazela Clarka. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o jego cechach i środowisku, nie przegap tego artykułu.
Ogólna charakterystyka
Ten rzadki ssak (Ammodorcas clarkei) należy do wyjątkowego rodzaju. Jest to jedyny istniejący gatunek i jak dotąd nie opisano żadnego podgatunku. Gazela Clarka została po raz pierwszy opisana przez brytyjskiego zoologa Michaela Oldfielda Thomasa.
Jeśli mówimy o jego klasyfikacji w obrębie ssaków, należy zauważyć, że należy on do rodziny bovidae, a dokładniej do podrodziny antylopine. Wszystkie opisane dotychczas gatunki antylop i gazeli należą do tej rodziny.
Jego morfologia jest osobliwa, ponieważ gazela Clarka charakteryzuje się długością i delikatnością zarówno nóg, jak i szyi. Średnia wysokość osobnika wynosi około 80 centymetrów, a przybliżona waga od 22 do 35 kilogramów. Jego szata jest zdominowana przez szaro-brązowy wzór ubarwienia, z wyjątkiem niektórych części dolnej i zadów, które są jaśniejsze.
Cechą, która wyróżnia tę gazelę jest jej długi ogon, który może mierzyć do 35 centymetrów i który zwykle trzyma pionowo podczas szybkiego poruszania się. Krótkie, zakrzywione do przodu rogi to cecha unikalna dla samców tego gatunku.
Jakie jest siedlisko gazeli Clarka?
Jeśli istnieje preferowane siedlisko dla tych zwierząt, to są to obszary piaszczyste, na których przeważają rozproszone cierniste zarośla. Gazela Clarka preferuje te tereny i unika kamienistego podłoża.
W tym środowisku gatunek ten znajduje to, czego potrzebuje do wyżywienia: pędy, zielone liście i wiecznie zielone krzewy. W porze deszczowej uzupełniają swoją dietę o znalezione pędy traw. Aby dotrzeć do najlepszych pędów, te gazele stoją na tylnych łapach.
Stada jakie te zwierzęta tworzą w swoim naturalnym środowisku są niewielkie i zwykle nie przekraczają pięciu osobników. Podczas gdy samice karmią i chronią młode, samce są odpowiedzialne za patrolowanie i oznaczanie terytorium.
Dystrybucja i konserwacja
Jeszcze nie tak dawno gazela Clarka zamieszkiwała suche tereny Etiopii i Somalii. Stopniowo susza, nadmierne polowania i degradacja siedlisk zmniejszają populację do bardzo niskiego poziomu.
Pomimo tego, że jest jednym z najbardziej nieuchwytnych gatunków, jego gęstość zaludnienia wciąż spada. A trzeba dodać, że w niewoli nie ma okazów. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody wymienia ten gatunek jako „wrażliwy”.
Główne źródło obrazu | https://www.earth.com/
