Borsuki to osobliwe zwierzęta, które występują w większości Eurazji. Jest to możliwe dzięki ich niesamowitej zdolności adaptacyjnej, która pozwala im zajmować różne siedliska. Ponadto wykazują wyjątkowy wygląd, który ułatwia ich odróżnienie od innych gatunków występujących w okolicy.
Choć brzmi to dziwnie, termin „borsuki” odnosi się do szerokiej gamy organizmów o podobnym wyglądzie. Z tego powodu w dalszej części będziemy mówić konkretnie o borsuku (Meles meles), najlepiej poznanym gatunku z tej grupy. Czytaj dalej i dowiedz się więcej o osobliwych borsukach.
Siedlisko i rozmieszczenie
Rozmieszczenie borsuków rozciąga się od zachodnich regionów Irlandii i Hiszpanii po obszary w pobliżu granic z Rosją, Chinami i Japonią. Chociaż ich idealnym siedliskiem są obszary zadrzewione i niektóre polany, często występują również na łąkach, polach uprawnych, a nawet w ekosystemach półpustynnych.
Być może jedynymi cechami, których ten gatunek szuka w swoim środowisku, są: łatwa do wykopania gleba i względny brak ludzi. Dzieje się tak dlatego, że borsuki kopią własne nory (nory borsucze), do czego potrzebują terenu z luźno zagęszczoną glebą. Ponadto tego typu obszary są również idealne do znalezienia niektórych ofiar.
Charakterystyka borsuków
Ogólnie rzecz biorąc, borsuki charakteryzują się wydłużonym ciałem, które rozszerza się w kierunku tylnej części. Co więcej, kształt jego czaszki kończy się w punkcie, co dodatkowo pogłębia ten osobliwy wygląd.Z drugiej strony ma obniżoną wysokość ze względu na dość krótkie nogi.
Okazy tego gatunku mają średnio od 60 do 80 centymetrów długości i około 12 kilogramów wagi. Mają wydatny pysk, dobrze umięśnione nogi i wzmocnione nogi z ostrymi paznokciami, które służą do kopania. Jego futro jest białe u nasady, ale ciemne na końcu. Ponadto jego głowa jest biała i ma dwa czarne paski, które bledną, gdy sięgają szyi.
Zachowanie
Borsuki to zwierzęta stadne, które trzymają się w grupach liczących od 2 do 23 osobników. Wielkość grupy zależy całkowicie od dostępności zasobów w jej środowisku. Ponadto każda grupa podąża za „parą przywódców”, która jest odpowiedzialna za wydawanie potomstwa, które zwiększy lub utrzyma liczbę jej członków.
Chociaż para wiodąca jest tą, która podejmuje największy wysiłek reprodukcyjny, gdy w ich środowisku jest wystarczająco dużo pożywienia, pozostali członkowie również mogą się kojarzyć.W rzeczywistości nie ma hierarchii, która ograniczałaby ich wolność, ponieważ niektórzy migrują i dołączają do innych grup, gdy jest to wymagane.
karmienie borsuka
Borsuki są uważane za wszystkożerne, ponieważ ich dieta składa się z owoców, roślin, małych ssaków, a nawet padliny. Jednak jej ulubionym pożywieniem są stawonogi, w tym dżdżownice, chrząszcze i gąsienice.
Odtwarzanie
Te zwierzęta są poligamiczne, ale w dużych grupach rozmnażają się tylko dominujący samiec i samica. Borsuki są zdolne do krycia przez cały rok. Jednak większość porodów przypada na dwa okresy: między lutym a majem oraz między sierpniem a październikiem.
Kopulacja tych ssaków może trwać od kilku minut do godziny. Ten proces jest ważny, ponieważ uważa się, że krycie trwające dłużej niż 10 minut jest jedynym, które udaje się zapłodnić samicę.Po zakończeniu kopulacji samica może zatrzymać rozwój płodu na 11 miesięcy. Jest to znane jako diapauza i służy zapewnieniu pisklęciu niezbędnych zasobów w swoim środowisku.
Co więcej, podczas gdy samica opóźnia rozwój swojego płodu, jej cykl reprodukcyjny pozostaje niezmieniony. Dzięki temu może ponownie zajść w ciążę z kolejną parą i niemal w tym samym czasie urodzić szczenięta. Średnio jedno wycielenie daje od 1 do 6 małych osobników.
Jak widać, borsuki to ciekawskie i charyzmatyczne zwierzęta, które strzegą kilku tajemnic związanych z ich historią naturalną. Choć na pierwszy rzut oka nie wydają się wybitne, posiadają niezwykłe strategie, takie jak diapauza, która pozwala im zapewnić sukces potomstwu. Te organizmy to kolejny przykład tego, jak niesamowita i niesamowita może być przyroda.