Jeśli zauważysz, że Twój pies nie może prawidłowo siedzieć, cierpi na nagłe zmiany nastroju lub wykazuje oznaki bólu podczas wstawania, możesz mieć do czynienia z przypadkiem ogona końskiego u psów. Ważne jest, aby znać oznaki, które na to wskazują, zwłaszcza jeśli okaz jest starszy i słaby.
Aby pomóc Ci lepiej zrozumieć tę dolegliwość, w tym artykule znajdziesz wszystkie podstawowe informacje o przyczynach, objawach i leczeniu, którego wymaga. Uwaga, będzie to dla Ciebie bardzo przydatne.
Co to jest cauda equina u psów?
Znany również jako ogon koński lub zwężenie odcinka lędźwiowo-krzyżowego, ogon koński u psów jest chorobą zwyrodnieniową, która atakuje staw lędźwiowo-krzyżowy, czyli miejsce, w którym kończy się biodro, a zaczyna ogon psa (kręgi L7-S1). .Kiedy te kości ulegają degeneracji, kanał rdzenia kręgowego zwęża się, co powoduje jego ściśnięcie.
To wydłużenie powoduje intensywny ból w okolicy i trudności w poruszaniu się kła. Możliwe jest również, że przepuklina dysku pojawia się wtórnie do procesu zwyrodnieniowego, co znacznie pogarsza stan zwierzęcia.
Przyczyny ogona końskiego u psów
Najczęstszą przyczyną jest sam upływ czasu, który naturalnie degeneruje kości zwierzęcia. Jednak może się również pojawić z wielu innych powodów. Wyróżniamy następujące:
- Zwichnięcie kręgosłupa.
- Infekcja kręgów.
- Guz kręgosłupa.
- Guz dróg nerwowych.
- Trauma.
- Złamanie kręgów.
- Anomalie wrodzone, takie jak rozszczep kręgosłupa.
- Spondyloza (dowolna forma zwyrodnienia kręgosłupa).
- Dysplazja stawu biodrowego.
- Przepuklina ostatniego krążka międzykręgowego.
Predyspozycje genetyczne
Chociaż ogon koński może cierpieć na każdego psa, częściej występuje on u starszych psów oraz psów średnich i dużych rozmiarów. Istnieją również rasy, które są bardziej narażone na zachorowanie, takie jak owczarek niemiecki, ogólnie podatny na problemy z biodrami. Inne podatne rasy to labradory, golden retrievery, boksery i buldogi.
Objawy choroby
Najwyraźniejsze objawy tej choroby obserwuje się w tylnej jednej trzeciej części ciała psa. W ogonie końskim u psów łatwo zauważyć, że zwierzę nie podnosi łapy do oddania moczu, nie macha nadmiernie ogonem, ma trudności z chodzeniem lub wstawaniem oraz wykazuje zmniejszenie ogólnej aktywności. Częsty jest również zmieniony i drażliwy nastrój.
Charakterystyczne jest obserwowanie, jak psy z cauda equina ciągną podczas chodzenia pazury tylnych nóg.
Ogon koński ma również szereg objawów klinicznych, które można wykryć podczas wizyty u weterynarza. Oto najważniejsze:
- Lumbalgia lub ból lędźwiowy.
- Przerywane jednostronne lub obustronne utykanie.
- Ból podczas chodzenia.
- Osłabienie lub porażenie okolicy ogona i miednicy.
- Zanik mięśni tylnej trzeciej części ciała.
- Zmiany w odruchach tylnych nóg.
- Nietrzymanie moczu i stolca.
Diagnostyka ogona końskiego u psów
Ogon koński u psów ma bardzo ogólne objawy, które łatwo pomylić z chorobą zwyrodnieniową stawów w zaawansowanym wieku. Ponadto nie daje charakterystycznych objawów (takich jak nietrzymanie moczu), dopóki nie jest już bardzo zaawansowany.Niestety w fazie objawowej pies bardzo cierpi i leczenie nie jest tak skuteczne jak we wcześniejszych stadiach.
W klinice wykonywany jest szereg podstawowych badań w celu ustalenia przyczyny urazu. Najczęstszym jest zdjęcie rentgenowskie, za pomocą którego diagnostyka różnicowa jest weryfikowana pod kątem innych przyczyn, które mogą objawiać się podobnymi objawami, takimi jak guzy lub złamania. Może być również wymagane wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego.
Leczenie choroby
Leczenie podawane psu będzie się różnić w zależności od stanu zaawansowania ogona końskiego i stopnia ubezwłasnowolnienia zwierzęcia. W bardzo poważnych przypadkach opłacalne będzie tylko leczenie paliatywne, ale jeśli zostanie zdiagnozowana na czas, można spróbować zatrzymać postęp lub operować pacjenta.
Leczenie paliatywne ogona końskiego u psów
Gdy obudowa nie działa (lub nie można przywrócić funkcjonalności), zostanie uruchomiony program poprawiający jakość życia psa. W tym celu stosuje się kilka strategii:
- Kontrola bólu: ta sekcja jest niezbędna, ponieważ, jak już powiedziano, ból odczuwany przez psa jest intensywny i obezwładniający.
- Szelki podtrzymujące: służą do ręcznego podniesienia zadu psa i tym samym lepszego chodzenia.
- Wózki inwalidzkie: wskazane w przypadku całkowitego unieruchomienia nóg.
- Zabiegi uzupełniające: fizjoterapia i akupunktura to jedne z najczęściej stosowanych.
Leczenie chirurgiczne ogona końskiego u psów
Gdy planowane jest przywrócenie ruchomości i jakości życia psa (lub gdy lek nie działa), interwencja chirurgiczna w okolicy jest właściwym rozwiązaniem. Celem jest odbarczenie rdzenia kręgowego.
Wybrana procedura nazywa się laminektomią grzbietową. W tym celu otwiera się go właśnie w obszarze kręgosłupa L7-S1 i usuwa blaszkę, czyli tylną część kręgu, która pokrywa kanał kręgowy.Tworzy to przestrzeń dla rdzenia kręgowego, uwalniając go od ucisku.
Operacja może się różnić w zależności od wielu czynników, takich jak obecność przepuklin lub innych urazów wymagających określonych interwencji.
Leczenie ogona końskiego u psów
Ponieważ interwencja chirurgiczna jest opcją inwazyjną i kosztowną, w przypadkach, które można jeszcze wyleczyć, zwykle podejmuje się próbę kontrolowania postępu degeneracji za pomocą terapii farmakologicznej, która obejmuje:
- Środki przeciwzapalne i przeciwbólowe: łagodzą proces zapalny i bolesny.
- Chondroprotektory i witaminy z grupy B: pomagają kontrolować postęp pierwotnej lub wtórnej choroby zwyrodnieniowej stawów.
- Antybiotyki: tylko jeśli ogon koński jest konsekwencją procesu zakaźnego.
- Chemioterapia, jeśli źródłem jest guz.
- Odpoczynek całkowity lub częściowy.
Ostatnią rzeczą, którą powinieneś wiedzieć o cauda equina u psów, jest to, że wczesna diagnoza jest niezbędna do zagwarantowania jakości życia, jeśli nie wyzdrowienia z tej choroby. Chociaż początkowo może się to wydawać chorobą zwyrodnieniową stawów, jest to również powód, aby odwiedzić weterynarza. Jeśli utrzymasz mentalność oszczędzania psu jak najwięcej cierpienia, zapobieganie będzie znacznie skuteczniejsze.
