Somalijska żyrafa słynie z dużej, wydłużonej szyi, która w pewnym momencie zainspirowała najbardziej innowacyjne teorie ewolucyjne swoich czasów. Chociaż jest to gatunek endemiczny dla Afryki, prawdopodobnie spotkałeś go w lokalnym zoo. Chociaż może wydawać się spokojna, w niektórych momentach swojego życia przejawia agresywne zachowanie, które kończy się gigantycznymi walkami.
W tej przestrzeni porozmawiamy o jednym z największych istniejących gatunków lądowych, Giraffa reticulata, niezrównanym ssaku, który ma wiele do powiedzenia. Czytaj dalej i dowiedz się wszystkiego o tym ogromnym i ciekawym organizmie.
Siedlisko i rozmieszczenie żyrafy somalijskiej
Tego ssaka można spotkać w północnej i północno-wschodniej Kenii, a jego niewielkie populacje występują w południowej Somalii i Etiopii. W przeszłości uważano, że żyrafa tworzyła jeden gatunek i była rozpowszechniona w całej Afryce, co jest dalekie od rzeczywistości. W rzeczywistości, zgodnie z artykułem opublikowanym w czasopiśmie Current Biology, istnieją 4 różne gatunki żyraf o różnym rozmieszczeniu.
Siedliska tego kręgowca to rozległe, pustynne tereny z obecnością drzew, w których roślinności dominują akacje. Populacje tej żyrafy współistnieją z ludźmi, którzy na tych terenach utrzymują się z hodowli bydła i wypasu.
Charakterystyka somalijskiej żyrafy
Żyrafa to największe zwierzę lądowe na świecie, osiągające 5,7 metra wysokości i ważące prawie 2 tony. Oprócz tego ma parę małych skostniałych rogów na głowie, które są zwykle otoczone skórą i włosami, prawie jak para „anten”.Ponadto jego ogon jest tak cienki, że służy jako bicz do odpędzania owadów.
Chociaż dymorfizm płciowy nie jest zbyt wyraźny, samce są większe od samic i mogą mieć nawet drugą parę rogów. W związku z tym artykuł opublikowany w czasopiśmie naukowym Oecologia wspomina, że różnica polega na tym, jak zachowują się podczas zdobywania pożywienia. Innymi słowy, ponieważ samce są bardziej żarłoczne, mają większe rozmiary.
Okazy te mają zwykle charakterystyczne ubarwienie, składające się z żółto-pomarańczowej skóry, z wielokątnymi plamami wzdłuż ciała. Ponadto te wielokąty działają z kolei jak odcisk palca, ponieważ ten sam wzór nie powtarza się u innych osób.
Zachowanie
Gatunek tworzy stada lub grupy liczące po 10 lub 20 osobników obu płci. Okazy utrzymują status społeczny poprzez hierarchie, ponieważ istnieje dominujący samiec, który określa swoją pozycję poprzez walki.Podczas konfliktów samce stoją obok siebie i zaczynają się bić, używając szyi jako bicza i rogów jako gwoździ.
Wyniki każdej bitwy dają im określoną pozycję w stadzie, więc dominujący samiec jest najsilniejszy ze wszystkich. To zła wiadomość dla przegranych, ponieważ zwykle nie będą one mogły rozmnażać się z samicami w grupie. Z tego powodu struktura i liczba członków stale się zmienia, w związku z wejściem i wyjściem nowych osób.
Z drugiej strony samice są bardziej towarzyskie i mniej agresywne, tworząc grupy bez samców. Jednak w każdym sezonie lęgowym wychodzą na poszukiwanie partnera, powodując rozpad stada.
Somalijskie karmienie żyrafy
Żyrafy somalijskie to organizmy roślinożerne, których głównym pokarmem są liście akacji. Z tego powodu ich wydłużone szyje są jedną z ich najlepszych adaptacji, ponieważ pozwalają im dotrzeć do najwyższych gałęzi.Ponadto czasami spożywają również kamienie, aby uzupełnić minerały w swojej diecie.
Podobnie jak inne zwierzęta roślinożerne, gatunek ten jest przeżuwaczem, co oznacza, że spędza znaczną ilość czasu na ponownym mieleniu pożywienia, zwracaniu go i ponownemu mieleniu. Jest to konieczne, ponieważ trudno jest pozyskać składniki odżywcze z liści, kwiatów i strąków, więc żyrafy starają się je zmiażdżyć, aby usprawnić ten proces. W rzeczywistości właśnie z tego powodu mają 4-komorowy żołądek.
Reprodukcja somalijskiej żyrafy
Żyrafy mają dziwny sposób rozpoznawania, czy samica jest otwarta, czy nie, ponieważ poprzez odruch Flehmena rozpoznają feromony, które je zdradzają. Dzieje się tak, gdy cofają usta i pokazują dziąsła, odsłaniając narząd lemieszowo-nosowy, który jest odpowiedzialny za wykrywanie zapachów. Innymi słowy, samce wykonują testy moczu, które informują ich, czy potencjalna partnerka jest płodna.
Kiedy samiec wykryje, że samica jest gotowa, zaczyna zabiegać o jej względy w celu krycia. Odbywa się to poprzez złapanie ogona, jakby prosząc o pozwolenie. Kontrahent może to zignorować lub zaakceptować i jednocześnie trzymać ogon prospekta. W ten sposób para tworzy się przynajmniej na jeden sezon.
Zapach tego zwierzęcia odgrywa bardzo ważną rolę w rozmnażaniu. Dzieje się tak, ponieważ dzięki temu zmysłowi jednostki mogą rozpoznać, czy kobieta jest bardziej płodna niż inne, co pozwala im wybrać najbardziej „odpowiednią”. Wybór najlepszego zalotnika jest dla tego ssaka kluczowy, ponieważ może on kojarzyć się tylko co 20 lub 30 miesięcy, zapewniając w ten sposób sukces swojego miotu.
Opieka nad parą
Okazy tego gatunku są uważane za poligamiczne, ponieważ nie utrzymują jednego partnera na całe życie. W rzeczywistości z tego powodu samce za wszelką cenę będą unikać jakiegokolwiek innego zalotnika zbliżającego się do samicy, dopóki nie urodzi się ich młode.
Ciąża i poród
Ciąża potrwa około 457 dni, a poród odbędzie się między majem a sierpniem. Matka może rodzić chodząc i stojąc, więc jej cielę spadnie na ziemię z wysokości 2 metrów. Ten nie doznaje poważnych obrażeń, w zasadzie zaraz po upadku wstaje o własnych siłach i zaczyna ssać.
Opieka nad dzieckiem i samodzielność
Przez pierwsze tygodnie maluchami nieustannie opiekują się mamy. Jednak po miesiącu życia samice grupy dzielą się pracą, tworząc żłobki, w których skupiają noworodki. Dzięki temu mogą szukać pożywienia i wody bez obawy, że ich młode zostaną same.
Z kolei młodzi usamodzielniają się w wieku 4-5 lat. W rzeczywistości, ponieważ są to organizmy kierujące się hierarchią, samce szukają grupy, w której mogą dominować.To powoduje, że rozdzielają się i pozostają samotne przez jakiś czas, przynajmniej dopóki nie znajdą stada lub nie utworzą własnego.
Stan ochrony
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrodyten ssak jest wymieniony jakogatunek zagrożony. Wynika to z bardzo małej i rozdrobnionej populacji, co ogranicza ją do określonych obszarów w Afryce. Ponadto ich siedliska zostały najechane i zniszczone w wyniku wzrostu działalności hodowlanej na tym obszarze w wyniku liczby lokalnych mieszkańców.
Ponadto ze względu na swoje ogromne rozmiary na tę żyrafę poluje się dla mięsa. W rzeczywistości co najmniej 30% społeczności bliskich ich naturalnemu środowisku spożywało mięso żyraf. Jednocześnie mieszkańcy polują na ten gatunek w ramach swoich zwyczajów, co daje im lepszy status społeczny w swojej społeczności.
Pomimo uroczego wyglądu żyraf, wszystkie są sklasyfikowane w jakiejś kategorii ryzyka. Z tego powodu ogrody zoologiczne funkcjonują jako „Arka Noego”, dając im dodatkową szansę na stawienie czoła wyginięciu. Niestety, dzisiaj niektóre gatunki są bardziej zagrożone na wolności niż w niewoli.