Wśród waleni żyjących na pełnym morzu orka czarna lub fałszywa orka występuje w oceanach całego świata. Zwierzę to jest spokrewnione z pilotem Risso (Grampus griseus) i pilotem (Globicephala). Jednak fałszywe orki są często mylone z orką pospolitą lub „orką”, stąd ich przydomek.
Obecnie orka czarna (P. crissadens) jest mało znana ogółowi populacji, a także społeczności naukowej. Następnie ujawniane są różne aspekty tego gatunku, od jego cech po dietę lub siedlisko.
Charakterystyka czarnej orki lub fałszywej orki
Zwykle orka czarna lub fałszywa orka jest mylona z innymi gatunkami waleni ze względu na swoje podobieństwo, zwłaszcza z orką. Możemy jednak przyjrzeć się pewnym cechom tego gatunku, które pozwalają odróżnić go od pozostałych.
1. Wygląd fizyczny czarnej orki lub fałszywej orki
Jego własna nazwa wskazuje, że u P. crisaddens dominuje kolor czarny, ale zdarzają się też okazy ciemnoszare. Niezależnie od koloru, wszystkie mają charakterystycznie zaokrągloną głowę z melonowatym czołem.
Z drugiej strony wydłużone ciało jest oznaką dymorfizmu płciowego u tego gatunku. Samce mogą osiągnąć 6 metrów, a samice 5 metrów. Podobnie kobiety mają ponad 60 lat, a mężczyźni 58 lat.
2. Główne różnice w stosunku do orki
Chociaż jest często mylony z innymi waleniami, takimi jak orka zwyczajna lub orka (Orcinus orca), pilot wieloryb (Globicephala) lub mały pilot wieloryb (Peponocephala electra), wszystkie można odróżnić od tego gatunku.Główne cechy, które pozwalają rozpoznać fałszywą orkę to:
- Charakterystyczne przednie wybrzuszenie na głowie.
- Płetwy grzbietowa i piersiowa w kształcie litery S.
- Te walenie wyskakują z wody w ślad za statkiem. Choć brzmi to anegdotycznie, jest to ważna cecha dla twojej identyfikacji.
3. Jego zachowanie jest towarzyskie
Będąc zwierzętami stadnymi, ich populacje wyróżniają się silnymi więziami społecznymi między osobnikami. Z tego powodu zwykle spotykane są małe grupy około 50 osobników, które są związane z większym skupiskiem, które może rozciągać się na dziesiątki kilometrów.
Wśród zalet przynależności do grup o silnych więziach społecznych jest chwytanie zdobyczy. Uważa się, że okazy te pomagają sobie nawzajem w lokalizowaniu ławic ofiar, ponieważ po ich schwytaniu zwykle dzielą się polowaniem z innymi członkami grupy.
Przynależność do grupy może jednak wiązać się również z rzucającym się w oczy zachowaniem. Jednym z nich jest jego zachowanie przed wyrzuceniem na mieliznę. Jeśli jeden lub kilku członków grupy osiadło na mieliźnie, reszta zostaje z nimi i ich nie opuszcza.
4. Drapieżniki dnia i nocy
Według ekspertów czarne lub fałszywe orki zaliczane są do grupy super drapieżników, takich jak jaguar. Ponadto mogą polować zarówno w dzień, jak iw nocy. Jego technika drapieżnictwa polega na pracy jako małe rozproszone podgrupy, a następnie na zbieganiu się w duże stada, tak aby wszystkie osobniki się pożywiły.
Podczas chwytania te fałszywe orki mogą zanurzyć się pod wodę na 18 minut i dotrzeć do ofiary na głębokości od 300 do 500 metrów, dzięki swojej dużej prędkości pływania. Uderzającym zachowaniem jest to, że podczas chwytania określonej ofiary często wyskakują z wody. Na Hawajach zaobserwowano, jak podrzucają ryby wysoko przed jedzeniem.
5. Echolokacja
Echolokacja to technika, za pomocą której różne zwierzęta wychwytują elementy swojego otoczenia, w tym przeszkody, zdobycz lub niebezpieczeństwa wokół nich. Chociaż najbardziej znanymi żywymi istotami korzystającymi z tego narzędzia są wieloryby lub nietoperze, w rzeczywistości istnieje wiele innych zwierząt, które używają echolokacji.
W przypadku P. crassidens jego fale osiągają częstotliwości około 100-130 kHz, ale zwykle mieszczą się w przedziale 20-60 kHz. Według badań zaobserwowano, że ich dźwięki są niezwykle zróżnicowane, a nawet specyficzne dla każdego okazu, ze zmianami tonu i intensywności.
6. Zagrożenia dla czarnej orki
Niestety, ten waleń nie jest również wolny od różnych zagrożeń dla jego siedliska, które zagrażają jego populacjom. Obecnie szacuje się, że największe zagrożenia dla ludności pochodzą z następujących punktów zapalnych:
- Masowe polowanie.
- Interakcje ze statkami rybackimi: Fałszywe orki mogą zostać złapane w sieci rybackie iw konsekwencji zostać ranne lub zabite. Ponadto konkurują z kutrami rybackimi o łowione ryby.
- Zanieczyszczenia środowiska: kampanie przeciwko zanieczyszczeniu mórz i oceanów przynoszą wstrząsające dane na temat ilości zanieczyszczeń w wodach. Mówimy nie tylko o plastiku, ale także o związkach rozpuszczonych w wodzie, takich jak pestycydy, metale ciężkie, chemikalia itp.
- Redukcja populacji: Na Hawajach istnieje duże zaniepokojenie małymi populacjami obecnymi w regionie. Rządy obawiają się, że różnorodność genetyczna ulegnie zmniejszeniu, co spowoduje, że populacje będą bardziej podatne na zagrożenia.
Siedlisko i karmienie
Pomimo szerokiego zasięgu występowania - ponieważ występuje we wszystkich oceanach i zwykle widuje się go na pełnym morzu wód tropikalnych i umiarkowanych lub ciepłych - gatunek ten jest całkiem nieznany.U tego gatunku często dochodzi do wspólnych wyrzuceń na brzeg, co pozwala naukowcom dowiedzieć się o nim więcej.
Jeśli chodzi o dietę, gatunek ten jest klasyfikowany jako rybożerny i teutofag. Oba słowa wskazują, że fałszywe orki preferencyjnie żywią się rybami i głowonogami (mątwami i kałamarnicami). Termin teutofagia (specjalizacja żywnościowa) jest często mylony z malakofagią (szeroka gama mięczaków).
Jednak jego potężne zęby były w stanie poradzić sobie z dużą zdobyczą, taką jak foki. Zaobserwowano nawet, że te walenie polują na delfiny złowione przez tuńczykowce. Wykorzystują również i polują na tuńczyka, leszcza lub żaglicę, jeśli mają taką możliwość.
W 1992 r. P. crassidens został sklasyfikowany jako gatunek „niezagrożony” w Hiszpańskiej Czerwonej Księdze Kręgowców. Jednak w 2012 r. konwencja barcelońska zmieniła jej kategorię na „zagrożone”, zwłaszcza ze względu na presję wywieraną przez kutry rybackie na swoje ofiary.Dlatego musimy chronić ten gatunek.