Ropucha leśna jest jednym z najbardziej szkodliwych inwazyjnych gatunków obcych. Świadczą o tym liczne doświadczenia, a władze różnych krajów próbowały to kontrolować, z ograniczonym skutkiem.
Jakie są klucze do tego żarłocznego najeźdźcy i co pozwala mu mieć tak szkodliwe cechy? Czy wiesz, dlaczego został wprowadzony na niektóre obszary przez ludzi? W kilku następnych wierszach wyjaśnimy każdy z tych problemów, a także wiele innych.
Ropucha trzcinowa, żarłoczny i wysoce jadowity płaz
Ropucha trzcinowa lub ropucha olbrzymia (Rhinella marina) to ogromny płaz pochodzący z obu Ameryk. Jest to wysoce toksyczne zwierzę, z ogromnymi gruczołami jadowymi, które mogą siać spustoszenie w całych populacjach innych żywych istot.
Kiedy te ogromne ropuchy czują się zagrożone, wydzielają białawą substancję zwaną bufotoksyną, która jest wysoce toksyczna dla niektórych małych zwierząt. Co ciekawe, niebezpieczeństwem tych płazów nie jest ich zdolność do ataku: drapieżniki umierają, próbując je zjeść.
Z drugiej strony, jego ogromna szybkość reprodukcyjna wyjaśnia również jego zdolność do rozwoju w ekosystemach. Szacuje się, że samice mogą złożyć do 36 000 jaj na lęg, pod warunkiem, że jest wystarczająco dużo wody. Jakie sytuacje spowodowały, że ropucha laskowa została uznana za najeźdźcę? Zobaczymy to w następnej sekcji.
Jak i dlaczego wprowadzono ropuchę laskową
Wykorzystywanie zwierząt do zwalczania szkodników rolniczych jest dobrze znane od wieków, ale ważne jest, aby uważać na wprowadzane gatunki: w niektórych przypadkach lekarstwo może być gorsze niż choroba.
Ropuchy olbrzymie są dobrymi kontrolerami gatunków, ponieważ są drapieżnikami, które zjadają dużą liczbę potencjalnie chorobotwórczych owadów dla upraw. Ich toksyczność sprawia, że nadają się również do kontrolowania własnych myśliwych, takich jak niektóre średniej wielkości ssaki i ptaki.
Pierwsze doświadczenia z tym gatunkiem miały miejsce w XIX wieku, kiedy okazy sprowadzono na wyspy karaibskie, takie jak Martynika i Barbados. Celem tego wprowadzenia było nic innego jak kontrolowanie populacji szczurów. Chociaż to zadanie się nie powiodło, wkrótce kontynuowali wkraczanie w inne miejsca, takie jak Filipiny.
Ropucha olbrzymia w Australii: spustoszenie wśród lokalnej fauny
W 1935 roku australijscy rolnicy, mając dość chrząszczy zabierających duże połacie ich upraw trzciny cukrowej, sprowadzili ropuchę olbrzymią do Australii. W rzeczywistości nazwa „ropucha trzcinowa” pochodzi od tej misji, którą pierwotnie powierzono gatunkowi.
Krótko po tym, ogromny błąd popełniony przez rolników został zauważony. Tysiące ropuch olbrzymich zaczęło rozprzestrzeniać się po kontynencie wyspiarskim, a z pierwotnej populacji nieco ponad 3000 ropuch osiągnęła obecną liczbę 200 milionów. Szacuje się, że ropucha leśna pokonuje średnio 40 kilometrów rocznie.
Dziś ropuchy leśne są uważane za jeden z najbardziej szkodliwych inwazyjnych gatunków obcych na Ziemi. Jakie konkretne skutki wywiera ten płaz na środowisko? W ostatniej części opowiem Ci o tym.
Wpływ na środowisko ropuchy olbrzymiej
Naukowcy uważają ropuchy leśne za bardzo szkodliwe zwierzęta z wielu powodów. Po pierwsze, jego trująca natura sprawia, że wiele rodzimych gatunków próbuje się na nim żerować, co ma straszne skutki.
Tak było w przypadku niektórych australijskich jaszczurek, węży i krokodyli, których populacja znacznie się zmniejszyła, odkąd ropucha olbrzymia przemierzała ich ziemie. Niektóre ssaki - takie jak Northern Quoll - również doświadczyły spadku populacji.
Ponadto ropuchy olbrzymie mogą również konkurować o zasoby pokarmowe z innymi rodzimymi płazami i małymi ssakami. Jednak naukowcy uważają ten szkodliwy efekt za znacznie mniejszy niż jego toksyczność.
Wprowadzanie inwazyjnych gatunków obcych jest problemem środowiskowym
Jak udało nam się zweryfikować, wprowadzanie inwazyjnych gatunków obcych do jakiegokolwiek środowiska innego niż ich własne prowadzi do problemów środowiskowych, których nie możemy kontrolować na dłuższą metę.
Gatunki inwazyjne mają dużą zdolność rozmnażania się i odporność na wszelkiego rodzaju wyzwania, co jest problemem, jeśli środowisko, w którym się rozwijają, nie ma naturalnych drapieżników kontrolujących ich populacje. Ważne jest przestrzeganie wszystkich przepisów środowiskowych, jeśli nie chcemy siać jeszcze większego spustoszenia w ekosystemach.