Dla tych z nas, którzy lubią psy, możliwość pójścia na plażę, w góry lub do parku, wypuszczenia zwierzęcia na wolność i obserwowania, jak biega, to jedno z najlepszych doświadczeń, jakie możemy mieć. To, co przekazują nam wizualnie swoim zachowaniem poprzez mowę ciała, jest czymś niewytłumaczalnym, ale ile razy zastanawialiśmy się, czy nie przeciążyliśmy zwierzęcia bawiąc się i biegając z piłką?
Nie wolno nam zapominać, że psy, jak wszystkie gatunki na Ziemi, mają nieudomowionych przodków w pełni przygotowanych do życia na wolności. Tak jest w przypadku wilka i tutaj pokazujemy jego niezwykłą odporność na bieganie, a także inne niesamowite zdolności.
Odpowiedź tkwi w genach
Aby znaleźć odpowiednią reakcję na nadmierny wysiłek fizyczny psa, pomijając rasę, wiek, płeć i inne istotne cechy, należy zacząć od początku, czyli zwrócić uwagę na pozycję psów w drzewie filogenetycznym, aby zagłębić się w jego pochodzenie.
W tym przypadku wiemy, że pies domowy to ssak należący do rodziny psowatych, w której skupimy się na wilku (Canis lupus sp.). Wilk tak, ponieważ to od niego pochodzi pies (Canis lupus familiaris). Następnym krokiem byłoby przyjrzenie się zwyczajom, aby spróbować dowiedzieć się, jakie cechy może mieć wilk, w tym fizyczne. Oczywiście mówimy o wilku w jego naturalnym środowisku, a nie w niewoli.
Wilk jako atleta
Wilk to zwierzę, które poluje w stadach i pokonuje duże odległości, aby się pożywić.Jest długodystansowcem, maratończykiem na wskroś. Jest długodystansowcem, który potrafi przez długi czas utrzymać stałą prędkość 10 – 15 km/h, zarówno podczas polowania, jak i innych ruchów.
Z drugiej strony może osiągnąć prędkość maksymalną 65 km/h w krótszym czasie (około 20 minut). Aby postawić się w tej sytuacji i zorientować się, co to oznacza, przyjrzymy się Usainowi Boltowi, słynnemu sportowcowi, któremu udało się biec z prędkością 45 km/h w czasie równym biegowi na 100 metrów (mniej niż 10 sekund). .
Cechy fizyczne
Jak wilk osiąga taką wytrzymałość i szybkość? Odpowiedź brzmi: ma bardzo zdefiniowaną anatomię. Następnie pokażemy kilka jego adaptacji do wyścigu:
- Szczupła i smukła sylwetka.
- Rozwinięte mięśnie.
- Wąska klatka piersiowa.
- Dłuższe nogi niż inne psowate.
- Bardzo rozwinięte mięśnie grzbietu (grzbiet).
Poszukajmy trochę głębiej. Jego przednie nogi są mocniejsze niż tylne, aw łapach mają błony międzypalcowe (między palcami) i podobnie jak inne zwierzęta, takie jak koty, podczas chodzenia podtrzymują tylko palce. Te cechy pomagają mu zrównoważyć ciężar na zaśnieżonym terenie, zapobiegając zatonięciu i dając mu ogromną przewagę nad ofiarą.
Kolejną adaptacją, którą wilk prezentuje w swoich łapach, są grube poduszki, które zapewniają większy opór i amortyzację podczas chodzenia lub biegania, co jest bardzo przydatne dla zwierząt, które pokonują duże obszary terenu.
Podobnie w przednich kończynach stawy łokciowe są skierowane do wewnątrz, a łapy na zewnątrz, co pozwala im poruszać obiema kończynami po tej samej stronie w tej samej płaszczyźnie, co z kolei pomaga im utrzymać równowagę i daje im większa prędkość.
Urodzony ocalały
Podsumowując, wilk jest przykładem, jaki daje nam natura, przystosowania wielokrotnie reprezentowanego w cechach fizycznych zwierzęcia zgodnie z jego modus vivivendi. Widzimy, że wilk nie jest najszybszym z mięsożernych ssaków, ale jest jednym z najbardziej atletycznych.
To zwierzę, które jest ekspertem w biegach długodystansowych, ponieważ stawia opór, który chciałby mieć każdy biegacz długodystansowy. Natura daje drapieżnikom te przystosowania, ponieważ w niegościnnym środowisku polowanie na zdobycz może oznaczać różnicę między życiem a śmiercią.