Ara rudowłosa (Ortalis ruficauda) to tropikalny ptak z rzędu Galliformes. Jest również znany jako „chachalaca” lub „Cocrico”.
Ten gatunek należy do starożytnej grupy ptaków z rodziny rakowatych, która obejmuje około pięćdziesięciu gatunków i jest spokrewniony z megapodami. Te ostatnie znane jako ptaki budujące kopce, które zamieszkują Australazję.
Dystrybucja czerwonej guacharaki
Guacharaca w czerwonej wersji występuje tylko w Ameryce. Występuje endemicznie na obszarach neotropikalnych: północno-wschodniej Kolumbii i północnej Wenezueli, chociaż żyje również na Trynidadzie i Tobado, gdzie jest jednym z dwóch ptaków narodowych.
Habitat
Ara czerwonoogoniasta występuje w zaroślach liściastych, lasach galeryjnych i skrawkach lasów na bardziej suchych nizinach północno-wschodniej Kolumbii, północnej Wenezueli oraz Trynidadu i Tobago, jak wspomniano powyżej.
W Wenezueli guacharaki na ogół nie zasiedlają głębin wilgotnych lasów, preferując zarośla, gęste brzegi strumieni lub nisko położone lasy występujące w bardziej suchych częściach tropików.
Cechy fizyczne
Ptaki te są podobne w wyglądzie i wielkości do kurczaków i bażantów. Mają małą głowę, długą szyję, ciało z dużymi, mocnymi nogami i stosunkowo długi ogon. Emitują również głębokie i dźwięczne piosenki.
Ten gatunek ma nieprzezroczyste i dyskretne upierzenie. Dominującymi kolorami są szarości, brązy i czerń, które służą jako kamuflaż na gałęziach i na ziemi. Samice tego gatunku mają również ciemnobrązową morfologię z jasnobrązową częścią ciała.
Nawyki guacharaki czerwonodennej
Leśne ptaki to przede wszystkim ptaki dzienne. Najbardziej aktywne są wczesnym rankiem przed świtem, kiedy słychać ich głośne nawoływania.
Te ptaki wolą gniazdować na drzewach. Żywią się przede wszystkim owocami i ziołami, dlatego żywią się owocami miękkimi, nasionami, kwiatami, zielonymi pędami i liśćmi. Ze względu na owocożerne nawyki ptak ten dobrze rozsiewa nasiona i dlatego jest ważny w odnowie lasu.
Ostatnie badania zakwalifikowały guacharakę rdzawoogonową jako gatunek wskaźnikowy stanu zachowania lasu. Ponadto ptak ten jest gatunkiem społecznym, który zwykle gromadzi się w celu żerowania w stadach liczących od 4 do 20 ptaków.
Guacharaki zwykle odpoczywają w najgorętszych porach dnia. Oczywiście ich miejsca spoczynku są zawsze na drzewach.Biorą również kąpiele w kurzu i uważa się, że pomaga im to w walce z pasożytami zewnętrznymi. Chociaż mogą też być częścią ceremonii zalotów.
Odtwarzanie
Należy zauważyć, że te ptaki są monogamiczne. Ponadto zwykle gnieżdżą się na drzewach, a zarówno samiec, jak i samica przyczyniają się do budowy gniazda. Na etapie lęgowym mogą być terytorialne.
Zwykle składają dwa białe jaja, które samica wysiaduje sama. Młode są przedspołeczne i rodzą się z instynktem natychmiastowego wspinania się i szukania schronienia na drzewie lęgowym. Potrafią latać kilka dni po wykluciu.
Pieśń czerwonej guacharaki
Wiele okazów guacharaki wydaje niezwykle głośne dźwięki. Mają znacznie powiększoną tchawicę, dzięki czemu ich wołanie jest słyszalne z odległości ponad 1 kilometra.
Zwykle stada guacharaków wydają bardzo głośne dźwięki w refrenie. W ich piosenkach dominuje mnóstwo rechotów, okrzyków i skrzeków.
Stan ochrony guacharaki czerwonogrzbietej
Tradycyjnie na rodzinę cracid polowano w wiejskich miasteczkach w neotropiku, ze względu na jej większy rozmiar w porównaniu z innymi ptakami leśnymi. Z drugiej strony postępujące wylesianie ich siedlisk wpływa również na przyspieszony spadek lokalnych populacji rakowatych w całej Ameryce Łacińskiej.
Jednym z czynników, które mogą sprzyjać działaniom na rzecz ochrony tego gatunku jest to, że staje się on ważnym gatunkiem dla przemysłu ekoturystycznego.