Dorsz pospolity to zwierzę morskie, znane również jako dorsz atlantycki lub dorsz norweski. Ich społeczności koncentrują się na północno-wschodnich wybrzeżach Ameryki Północnej i Grenlandii. Ponadto zamieszkują wody Oceanu Atlantyckiego w pobliżu Islandii i Morza Północnego.
Należy zauważyć, że dorsz atlantycki może żyć ponad 20 lat w swoim naturalnym środowisku. Podobnie średni rozmiar dorosłego dorsza wynosi 130 centymetrów, ale odnotowano okazy o długości prawie dwóch metrów.
Jedną z najbardziej znaczących cech dorsza pospolitego jest budowa jego płetw grzbietowych.To zwierzę jest jednym z nielicznych w oceanie, które posiada trzy płetwy grzbietowe oraz dwie płetwy odbytowe. Taka budowa pozwala mu na stabilne i precyzyjne ruchy, niezbędne w regionach, które zamieszkuje.
Chociaż należą do tego samego gatunku, nie wszystkie dorsze mają ten sam kolor. Dorsz pospolity, który zamieszkuje wody z większą ilością glonów, zwykle ma kolor skóry wahający się od piaskowoczerwonego do zielonkawoszarego.
Z drugiej strony dorsz pospolity, który zasiedla dno oceaniczne na większych głębokościach iw chłodniejszych wodach, ma zazwyczaj bladoszary kolor. W każdym razie wszystkie dorsze mają ciemniejsze zabarwienie na grzbiecie niż na brzuchu, gdzie zwykle są blade.
Dorsz pospolity zwykle żyje w pobliżu dna oceanu, w dość szerokiej gamie siedlisk. Od wybrzeża do szelfu kontynentalnego zwierzę to występuje na głębokości do 600 metrów w wodach przybrzeżnych.Dorsze występują również na otwartym morzu, w wodach o temperaturze od 0 do 20 stopni Celsjusza.
dorsz pospolity osiąga wiek rozrodczy w wieku od dwóch do trzech lat. Jednak odnotowano, że populacje żyjące dalej na północ zazwyczaj osiągają dojrzałość płciową w wieku od pięciu do siedmiu lat. Według niektórych badań dorsz osiąga dojrzałość płciową znacznie wcześniej niż 50 lat temu. Ponadto jego rozmiar również został znacznie zmniejszony.
Nawyki reprodukcyjne
Nie ma wielu informacji na temat zachowań reprodukcyjnych dorsza pospolitego. Do tej pory informacje zebrane przez naukowców wskazują na zachowanie, które nie jest całkowicie jednolite w każdej społeczności dorsza.
Wspólną cechą zachowań reprodukcyjnych wszystkich społeczności jest wydawanie dźwięków przez samce.Aby wydawać dźwięki, dorsze mają silne „mięśnie perkusyjne” zlokalizowane w pobliżu pęcherza pławnego. Chociaż te mięśnie są obecne zarówno u mężczyzn, jak i kobiet, tylko mężczyźni używają ich do celów reprodukcyjnych.
Badanie tych wzorców dźwiękowych pozwoliło naukowcom ustalić, że samce wydające najpotężniejsze dźwięki to te, które pomyślnie łączą się w pary. Im większa ryba, tym większe i silniejsze mięśnie perkusyjne, co czyni je bardziej atrakcyjnymi dla samców.
Z badań nad zachowaniem dorsza pospolitego wynika, że to samice wybierają partnera w okresie godowym. Z tego powodu samce zwykle pływają w kółko wokół samic, wydając swoje dźwięki. Ponadto często zachowują się wobec siebie agresywnie, aby zademonstrować wyższość.
Niestety, wydaje się, że wpływ człowieka na ocean poważnie wpłynął na populacje dorsza.Zanieczyszczenia dźwiękowe spowodowane eksploatacją dna morskiego uniemożliwiają prawidłowy rozwój wzorców dźwiękowych dorsza. W rezultacie wzorce reprodukcyjne były niezrównoważone w ostatnich latach.
Migracja dorsza
Dorsze to zwierzęta wędrowne, które w momencie rozpoczęcia lęgów przenoszą się do ciepłych wód. Chociaż dorsz pospolity może rozmnażać się o każdej porze roku, zwykle odbywa to w cieplejszych wodach późną zimą i wczesną wiosną.
Zbiorowiska dorsza pospolitego zorganizowane są hierarchicznie według wielkości, co zazwyczaj wiąże się również z ich wiekiem. Większe społeczności często mają przywódców, którzy kierują trasą migracji. Niektórzy biolodzy sugerują, że młode dorsze uczą się tras migracji starszych ryb.
Doszli do tego wniosku po obserwacji społeczności, które straciły większość swoich starych ryb, a co za tym idzie, swoich przywódców. W tych społecznościach trasy migracji znacznie się zmieniły.
