Pijawki to hermafrodyty bezkręgowce należące do rodziny pierścieniowatych. Istnieją różne gatunki o dużej różnorodności biologicznej. Ten artykuł skupi się na jego zastosowaniu medycznym i zastosowaniu określonego gatunku: Hirudomedicis.
Tło
Pijawki były uważane za niezbędne w leczeniu dolegliwości od czasu ich pojawienia się w historii około roku 3500 pne. C.
Wskazówki na ich obecność odnotowano w babilońskich i egipskich strukturach archeologicznych, a także w grobowcach XVIII dynastii (1567 – 1308 pne) starożytnego Egiptu. Pojawiają się także w Biblii i Koranie.
W starożytnym Egipcie terapia pijawkami i upuszczanie krwi były jednymi z najczęściej stosowanych środków. W ten sam sposób była to praktyka stosowana przez inne ludy, wśród których byli Grecy, Rzymianie, Majowie, Aztekowie i Mezopotamczycy.
W Grecji terapię pijawkami wprowadził ojciec medycyny Hipokrates. Technikę tę wspierał filozof Galen, który wierzył w teorię humorów w ciele.
Zgodnie z tą teorią zdrowe ciało charakteryzuje się równowagą między różnymi humorami. A chore ciało miało nierównowagę humorów. Aby to naprawić, można było pobrać krew, która była dominującym nastrojem.
Jeśli chodzi o wpływ islamu, dwie dominujące techniki to upuszczanie krwi i terapia pijawkami. Zostały zapisane w różnych tekstach, takich jak Fil tib Alqanoon” czy Altasreef liman Ajeza Anittalif”
I wreszcie, w medycynie ajurwedyjskiej, hinduski bóg Ajurwedy trzyma w czterech rękach pijawkę, muszlę, dysk energetyczny i garnek.
Zabieg
Jednak najliczniejsze wydarzenia sięgają średniowiecza. Co więcej, ciekawą anegdotą jest ta opowiedziana przez pielgrzymów, którzy przeszli Camino de Santiago. Przez całą podróż zatrzymywali się nad stawami i kąpali w rzecznej wodzie.
Uważano, że to odpoczynek przynosi ulgę pielgrzymom. Jednak to pijawki były odpowiedzialne: łagodziły obrzęki spowodowane przez drogę. W szczególności zapobiegali chorobom zakrzepowo-zatorowym dzięki hirudynie, substancji wytwarzanej przez ślinianki pijawek.
W zabiegu zastosowano specyficzny gatunek pijawki Hirudomedicis. Gatunek ten znany jest z różnych właściwości terapeutycznych. I otrzymuje miano pijawki lekarskiej.
Mechanizm działania
Najbardziej niezwykłym aspektem jego stosowania są substancje wchodzące w skład śliny tego gatunku. Wśród tych substancji znajdują się substancje rozszerzające naczynia krwionośne, przeciwzapalne, przeciwzakrzepowe, przeciwbólowe, bakteriostatyczne czy przeciwobrzękowe.
Te substancje mają różne działanie:
- Likwidacja zaburzeń mikrokrążenia i niedotlenienia.
- Obniżyć ciśnienie krwi.
- Odzyskaj uszkodzoną przepuszczalność naczyń.
- Zwiększenie aktywności układu odpornościowego.
- Rozwiąż przyczynę bólu.
- Sprzyjają poprawie stanu bioenergetycznego organizmu.
Wśród substancji, które należy wyróżnić są:
- Antykoagulanty. Głównym jest hirudyna. Ten środek hamujący trombinę działa poprzez zatrzymanie krzepnięcia krwi. Został sklonowany i jest stosowany w leczeniu zaburzeń kardiologicznych i hematologicznych.
- Działa przeciwzapalnie. Podkreśla bdelliny, związek hamujący działanie trypsyny, plazminy i akrozyny.
- Środki rozszerzające naczynia krwionośne. Wśród nich są inhibitory histaminy, acetylocholiny i karboksypeptydazy A. Wszystkie one zwiększają napływ krwi do wskazanego obszaru.
Zalety terapii pijawkami
Zastosowanie tej terapii nie ma skutków ubocznych ani negatywnych konsekwencji. Ponadto ma niewiele przeciwwskazań. Ponadto proces ten jest bezbolesny i bezpieczny.
Należy zaznaczyć, że każdy egzemplarz Hirudomedicis jest przeznaczony do jednorazowego użytku. A każdy preparat sam w sobie jest maszyną farmakochemiczną wraz z potężną pompą ssącą.
Przeciwwskazania
Stosowanie Hirudomedicalis wiąże się z szeregiem zagrożeń, które należy wziąć pod uwagę. Jeden z nich obecny jest w jelicie tej pijawki i jest to Gram-ujemna bakteria Aeromonas hydrophila. Istnieje symbiotyczny związek między nimi.
Bakteria Aeromonas hydrophila wydziela enzymy proteolityczne do trawienia krwi, a pijawka Hirudomedicalis zapewnia ochronę. Ta bakteria może powodować różne problemy u ludzi, od zapalenia tkanki łącznej lub miejscowego ropnia po utratę skóry lub poważne powikłania, takie jak posocznica lub zapalenie opon mózgowych.
Nie zaleca się jego stosowania u osób cierpiących na niewydolność tętniczą lub immunosupresję, a także zaburzenia krzepnięcia lub miejscowe lub ogólnoustrojowe infekcje. Nie zaleca się jej stosowania w przypadku kobiet w ciąży lub osób uczulonych na substancje czynne pijawki.
Zakończenie
Ta terapia przodków jest dziś ponownie stosowana. Jego skuteczność została wykazana w różnych specyficznych terapiach. Warto jednak wspomnieć, że sposób użytkowania prawie się nie zmienił na przestrzeni lat.
