El perro wolf herreño, znany również jako „lobito herreño”, to pies pasterski do wypasania małych zwierząt gospodarskich, uznany za grupę etniczną przez Królewskie Towarzystwo Kynologiczne Hiszpanii (RSCE). Prymitywny i wilczy wygląd oraz smukły wygląd, to piękne zwierzę jest wierne swoim właścicielom i podejrzliwe w stosunku do obcych.
Starożytny pies pasterski niewiadomego pochodzenia
Wychowany przez pasterzy na wyspie El Hierro (Wyspy Kanaryjskie), pochodzenie tego psa, podobnie jak innych starożytnych psów z obszarów wiejskich, jest trudne do ustalenia. Istnieje teoria, że przybył wraz ze zdobywcami tych wysp w XV wieku, choć niektórzy wskazują, że podobnie wyglądające psy zamieszkiwały te tereny jeszcze przed przybyciem Europejczyków.
Można zaświadczyć, że te piękne futrzane zwierzęta towarzyszą pasterzom na wyspie El Hierro od co najmniej 200 lat; i że są też okazy na Teneryfie, Gran Canarii i La Palmie.
Jednak ze względu na spadek tradycyjnej działalności hodowlanej wilczak z El Hierro był na skraju wyginięcia. Obecnie faktycznie uważa się, że istnieje tylko kilkadziesiąt zwierząt spełniających standardy ustanowione dla tej psiej grupy etnicznej.
Chociaż są to psy mało znane ogółowi społeczeństwa, na szczęście wśród mieszkańców Wysp Kanaryjskich rośnie zainteresowanie trzymaniem wilków jako zwierząt domowych, wykraczających poza ich funkcję psów pracujących.
Wilczak z El Hierro należy do grupy etnicznej psów wyhodowanej przez pasterzy na wyspie El Hierro w archipelagu Wysp Kanaryjskich.
Charakterystyka wilczaka z El Hierro
Proporcjonalny, zwarty i muskularny, ale z cienkim i lekkim szkieletem, wilczak El Hierro ma następujący wzór rasowy, według Królewskiego Towarzystwa Kynologicznego w Hiszpanii:
- Rozmiar średni: o długości 62 centymetrów dla mężczyzn i 59 centymetrów dla kobiet. Wzrost wynosi odpowiednio 54 i 52.
- Waga: 22 kilogramy dla mężczyzn i 18 kilogramów dla kobiet.
- Głowa: trójkątna i dobrze umięśniona. Patrząc z boku lub z góry, tworzy ścięty klin.
- Policzki: zwięzłe, niezbyt wystające.
- Oczy: małe, brązowe.
- Uszy: krótkie i trójkątne. Są wszczepione w grzbiet czaszki, a małżowina uszna jest zorientowana boczno-czołowo.
- Kufa: wąska i wydłużona
- Usta: obcisłe, przylegające do policzków, z zamkniętymi kącikami i czarną obwódką.
- Szczęki: mocne i symetryczne. Z 42 dobrze rozwiniętymi zębami, zwłaszcza kłami, i zgryzem nożycowym.
- Szyja: szeroka i krótka, ale proporcjonalna.
- Ogon: szeroki od nasady urodzenia, czarny na końcu i z ciemną plamką pośrodku.
- Włosy: proste i krótkie, ale dłuższe i grubsze zimą
- Kolor: dominuje szary, od srebrnego po żółtawy, choć zdarzają się też zwierzęta o czerwonawych odcieniach. Jasna maska otacza usta, a maska, również jasna, otacza oczy, podczas gdy nos jest na ogół czarny. Dopuszczalne są również osobniki w kolorze białym lub jasnokremowym.
Zachowanie wilczaka z El Hierro
Jako dobry pies pasterski, wilczak z El Hierro jest lojalny i przywiązany do swoich właścicieli, a nie agresywny, rozważny i podejrzliwy w stosunku do obcych. Należy zauważyć, że niektóre samce mogą być terytorialne, szczególnie w stosunku do psów tej samej płci.
Ze spokojnym, potulnym i zrównoważonym charakterem wyróżnia się dużą inteligencją i osobowością, a także szybkością uczenia się. A jeśli jest prawidłowo socjalizowany, nie będzie sprawiał większych problemów.
Jak każdy pies pasterski jest przepełniony energią, uwielbia zabawę i bieganie. Z tego powodu, choć może mieszkać w mieszkaniu, aby uniknąć niewłaściwych zachowań potrzebuje codziennych długich spacerów i solidnej dawki ruchu.
To idealny pies np. do ćwiczeń agility, w których może sprawdzić swoją szybkość i zręczność. Dlatego jeśli nie lubisz sportu, nie zalecamy posiadania zwierzaka o tych cechach.
Opieka nad wilczym psem z El Hierro
Wilczak z El Hierro to zwierzę rustykalne i zdrowe, które zwykle nie powoduje większych problemów zdrowotnych; ich oczekiwana długość życia waha się od 12 do 14 lat. Ponadto przy zalecanej codziennej aktywności fizycznej, prawidłowym odżywianiu i regularnej opiece weterynaryjnej ten zwierzak będzie rósł zdrowo i szczęśliwie.
Z drugiej strony wskazane jest regularne czesanie sierści, szczególnie w okresie pierzenia (wiosna i jesień) oraz kąpanie raz w miesiącu.
Źródło głównego obrazu: La Manada
