Drozd czarny to ptak zamieszkujący prawie całą Amerykę Południową, większość Karaibów oraz Trynidad i Tobago. Dlatego jest znany pod innymi nazwami w zależności od kraju. Niektóre z nich to: kowboj (Republika Dominikany), kos (Chile), golonek zwyczajny (Kolumbia) i kowboj kos (Kuba). Jego naukowa nazwa to Molothrus bonariensis.
Samiec ma błyszczące, kruczoczarne lub opalizujące upierzenie. Mierzy około 20 centymetrów, a jego skrzydła i ogon mają raczej nieprzejrzysty kolor; samica jest mniejsza i ma szaro-brązowawy kolor. Ma długi dziób, duże chude nogi i ciemne oczy.
Niektóre cechy gatunku
Drozdy to ptaki wszystkożerne, ich dieta opiera się na nasionach, winogronach, dżdżownicach i ślimakach. Można je również znaleźć na grzbiecie zwierząt gospodarskich, aby żywić się różnymi zewnętrznymi pasożytami. Właściwie często można zobaczyć całe stada drozdów obok bydła.
Ptaki te są gatunkiem o dużej zdolności do rozprzestrzeniania się na inne miejsca dzięki swojej wszystkożernej diecie i łatwym adaptacjom; w okresie rozrodczym są bardzo towarzyskie i towarzyskie.
Jeśli chodzi o siedliska, kosa można spotkać na łąkach, sawannach, lasach, ogrodach, parkach iw miastach. Łatwo je znaleźć na otwartych przestrzeniach i przy krótkiej trawie.
Dlaczego nazywa się to pleśniawką?
Pochodzenie tego terminu pochodzi od słowa „oszołomiony” (oszołomiony, zaniepokojony, zdezorientowany). Nazywają się tak, ponieważ jednym z ich ulubionych pokarmów są winogrona, które spożywają właśnie w okresie żniw.I, zgodnie z oczekiwaniami, mają zawroty głowy i są pijani po zbiorze tak wielu winogron.
Te winogrona są spożywane w dużych ilościach, tuż przed migracją na inne szerokości geograficzne, co utrudnia im swobodne latanie, koordynację i grację. Ze względu na ten wyjątkowy zwyczaj upijania się winogronami i jego konsekwencje, są one znane jako „drozdy”.
Pojedyncza reprodukcja
Drozdy nie budują własnych gniazd, ale mają w zwyczaju korzystać z gniazd innych ptaków. A nawet więcej: dostają te ptaki żywicielskie, a następnie odgrywają rolę przybranych rodziców. Hodują małe drozdy, myśląc, że są ich własnymi dziećmi.
Rozmnażanie rozpoczyna się w momencie zapłodnienia samicy; W tym okresie jest oddana poszukiwaniu bezpiecznego gniazda, w którym jej maluchy mogą się urodzić i rosnąć. Szukaj nowych rodziców, którzy spełniają minimalne wymagania: są gatunkiem, który żywi się białkiem dla młodych zwierząt.
Ekspert od kamuflażu
Kiedy pojawia się lęg, matka upewnia się, że umieściła swoje jaja w gnieździe, zanim drugi ptak rozpocznie proces wysiadywania własnych jaj. W ten sposób bada się prawdopodobieństwo, że drozdy wylęgają się jako pierwsze dzięki krótkiemu okresowi inkubacji (trwa on tylko 11-12 dni).
Aby przemycić swoje jaja do wybranego gniazda, samica drozda czeka i patrzy, aż drugi ptak zniknie. Najpierw upewnia się, że ptak rzeczywiście powróci; następnie włóż ich jaja w różnych kolorach i pozwól im łatwo zakamuflować się wśród innych.
Podczas tego procesu „okupacji” samica drozda dziobi jaja drugiego ptaka raz lub kilka razy, aby je wydalić, a tym samym wysiadywać i hodować swoje, jakby były jej własnymi dziećmi. Dzięki temu manewrowi zapewniają przetrwanie swojego gatunku.
Ze względu na łatwość wdzierania się na cudze przestrzenie drozdy otrzymują naukową nazwę Molothrus bonariensis. Molothrus to słowo pochodzenia greckiego, które oznacza molos: walka, throskos: napaść. W rzeczywistości gatunek ten stanowi zagrożenie dla innych zagrożonych gatunków.
Piosenki i mity
Drozdy wyróżniają się także wspaniałym śpiewem nut fletu. W starożytności mówiło się, że pieśń drozda była zwiastująca, gdyż zwiastowała deszcz i dobre wieści.
Zasięg i magia melodii pieśni drozda była taka, że w średniowieczu wierzono, że przynosi ona błogosławieństwa opatrzności; zapowiedź nieoczekiwanego spotkania ze szczęściem.
Pieśń drozda uznawana była również za znak spełnienia pragnień i nadziei. Zostawił taki ślad na starożytnych, że wierzyli, że spożywanie jego mięsa pomoże im osiągnąć wielką długowieczność.