Być może znasz kilka przykładów zwierząt, które żyją z tym samym partnerem przez całe życie, a nawet mają je jako „wzór do naśladowania” w twoim życiu miłosnym. Jednak prawda jest taka, że Monogamia w królestwie zwierząt to nie romans, ale przetrwanie.
Dlatego żałujemy, że burzymy tak piękny mit związany z wieczną miłością, a to, naszym zdaniem, może istnieć tylko między ludźmi. Powiedziawszy to, powiemy Ci więcej o monogamii zwierząt:
Czym jest monogamia u zwierząt?
Wierność nie jest słowem ani określeniem, które znają zwierzęta, Dlaczego więc niektórzy praktykują monogamię? Odpowiedź jest związana z przetrwaniem, a także z pewnymi „praktycznymi” pytaniami, ponieważ łatwiej im rozmnażać się z okazem, który znają wcześniej.
Źródło: Fallschirmjäger
Można powiedzieć, że Ptaki to te, które najczęściej praktykują monogamię w królestwie zwierząt, ponieważ wykonuje ją około 90% z nich. Jest to coś dziwnego wśród ssaków, a nie więcej niż 10% z nich utrzymuje tę samą parę przez całe życie.
Wiele gatunków ptaków Aby opiekować się młodymi, uciekają się do monogamii, które od urodzenia do opuszczenia gniazda są w dużym stopniu zależne od rodziców. Dlatego przed zawiązaniem pary szukają osób, które ich zdaniem będą w stanie lepiej wykonać tę pracę.
Jak tylko do pingwinów, w szczególności, należy pamiętać o czymś jeszcze: niesprzyjająca pogoda zmusza je do wysiadywania jaj na przemian między matką a ojcem, aby się nie męczyć. Para spotyka się co roku w tym samym miejscu na plaży i po rytuale powitania i krycia rozpoczyna się proces reprodukcji.
Ponadto możemy wskazać, że zarówno ten gatunek, jak i czarne sępy są bardzo „zazdrosne” o swoje partnerki. Jeśli zobaczą, że inny samiec zaleca się do ich partnera, mogą nawet zadziobać go na śmierć lub walczyć bardzo agresywnie.
Innym ciekawym powodem, dla którego ptaki mają tę samą parę, jest migracja lub duże odległości, jakie muszą pokonać w sezonie. Albatrosy na przykład wracają do tego samego miejsca, aby rozmnażać się z wybranym partnerem we wczesnym dorosłym życiu.
Wreszcie,w środowiskach, w których brakuje żywności, niezbędne jest, aby za pozyskiwanie żywności odpowiadały dwie osoby, aby zapewnić młodym przetrwanie i rozwój. Podczas gdy jeden rozmyśla, drugi opuszcza gniazdo i szuka pożywienia i vice versa; praktyka, która jest utrzymywana po wykluciu piskląt.
Ssaki i monogamia
W konkretnym przypadku człowieka monogamia jest bardziej spowodowana kwestią kulturową, społeczną lub religijną niż fizyczną lub ewolucyjną, bo nawet jego najbliżsi kuzyni – szympansy – są poligamiczne: samiec ma do dyspozycji harem składający się z kilku samic.
Bardziej podobne do nas są gibony, które utrzymują tę samą parę przez całe życie i nie tylko to, ale również samice i samce opiekują się potomstwem. Dla nich, posiadanie jednej „żony” pozwala uniknąć kłótni z konkurentami i oznacza mniejsze wydatki energetyczne.
Innym przykładem są dicdic, afrykańskie antylopy, których samce nie mają zdolności dominacji nad samicami. Dlatego zamiast wydatkować energię na narzucanie swoich życzeń, „rezygnuje” z zapładniania przez całe życie tej samej samicy. Ale tak, kiedy rodzą się młode, nie zajmuje się nimi.
Oczywiście,istnieje również kwestia pracy zespołowej – lub w parach – która sprawia, że ssaki zawsze kojarzą się z tym samym osobnikiem. Dzieje się tak na przykład z szarymi wilkami, które polują parami, ucząc swoje młode chwytania zdobyczy.
Ze swojej strony bobry budują norę, którą będą dzielić ze swoim partnerem na całe życie. Tam rodzą się młode i pomagają rodzicom w koniecznych naprawach. Jeśli jeden z dwóch członków „małżeństwa” umrze, drugi będzie szukał zastępcy, aby kontynuować prokreację.
Dzieje się tak w zdecydowanej większości przypadków w królestwie zwierząt, z wyjątkiem: indyjski biały żuraw, który „wdowiony” pozwala sobie umrzeć z głodu; i papuga długoogonowa, która popada w głęboką depresję i umiera wkrótce po swoim partnerze.
Główne źródło obrazu: René Mayorga
