Istnieje wiele rodzajów zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych, szczególnie u ssaków. W rzeczywistości ten wyniszczający problem dotyka również ludzi.
U zwierząt domowych problem często wynika z okresu stresu. Nieumyślnie wielu właścicieli zachęca psa do wykonywania pewnych czynności, chwaląc lub zwracając uwagę na powtarzające się zachowanie.
Uznaje się, że mogłeś również odziedziczyć pewną predyspozycję do zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Na przykład cocker spaniele mają predyspozycje do pilnowania obiektów, a czasem własnej przestrzeni ciała.
Czy zaburzenie obsesyjno-kompulsywne jest uznawane za chorobę psów?
Tak, psy mogą cierpieć z powodu wielu silnych i obsesyjnych zachowań. Najczęstsze to wirowanie, goniący ogon, goniący za cieniami i światłami, lizanie ścian, ochranianie przedmiotów, ssanie zabawek lub kocyków.
Inne zaobserwowane zachowania obsesyjno-kompulsywne to halucynacje (gryzienie wyimaginowanych much), apetyt na substancje niespożywcze, takie jak brud, kamienie lub kał, kołysanie się z rytmem, gapienie się i wokalizacja. Niektóre psy wykazują również potencjał do agresji.
Psy mogą osiągnąć etap, w którym ranią się lub niszczą rzeczy, co często wiąże się z lękiem separacyjnym. Oto niektóre z tych zachowań:
1. Obróć się lub gonić za ogonem
Rasa bulterierów, a zwłaszcza bulterierów angielskich, ma skłonność do tego stanu.. Chociaż oczywiście nie są to jedyne rasy, które cierpią na to zaburzenie.
Ostatnie badania sugerują, że pogoń za ogonem, szczególnie u bulterierów, może być formą autyzmu. Badanie z 2011 roku przeprowadzone przez Moon-Fanelli et al. ustalili, że przymus ścigania ogona występuje częściej u samców. Doszli również do wniosku, że wydaje się to być związane z zachowaniami transowymi i epizodyczną agresją.
Te odkrycia, wraz z powtarzalnymi zachowaniami goniącymi za ogonami i tendencją do fobii, doprowadziły ekspertów do wniosku, że gonienie za ogonami może reprezentować psią formę autyzmu.
Należy jednak zauważyć, że wnioski te nie są ostateczne. To samo badanie wykazało również, że ten zespół u psów może być związany z chorobą genetyczną zwaną zespołem łamliwego chromosomu X.
Wezwanie do ostrożności w diagnozowaniu autyzmu psów
Należy zauważyć, że istnieje wiele innych trudnych do zdiagnozowania chorób psów, takich jak zaburzenia lękowe i bólowe. Te stany mogą powodować objawy kliniczne podobne do tych związanych z autyzmem.
Dlatego we wszystkich wyjątkowych przypadkach, takich jak wspomniane powyżej bulteriery, najlepszą rzeczą, jaką mogą teraz zrobić weterynarze i właściciele, jest stwierdzenie, że pies „może mieć autyzm”.
Aby pies został wstępnie zdiagnozowany z autyzmem, musi wykazywać nietypowe, powtarzalne zachowania i pewien stopień zaburzonej interakcji społecznej. z psami lub ludźmi. Dodatkowo weterynarz musi najpierw wykluczyć inne stany, które mogą być odpowiedzialne za obserwowane objawy kliniczne.
2. Ochrona zasobów, wyraźne zaburzenie obsesyjno-kompulsywne
Ochrona zasobów to zachowanie, które psy wykonują w celu ochrony „zasobów”. Zasobem może być zabawka, jedzenie, dowolny przedmiot, a nawet ty.
Zachowanie ma na celu zapewnienie, że ten zasób nie zostanie utracony. Przejawia się to na różne sposoby, a właściciele często nie zdają sobie sprawy, że ich pies obserwuje, dopóki zachowanie nie stanie się bardziej oczywiste.
Obrona oznacza osiągnięcie agresji. Oba mogą wydawać się dość podobne, ale jeśli pies się boi, może spróbować się wycofać. Pies może stosować aktywną agresję, jeśli wycofanie się nie powiodło.
Genetyka może być wyzwalaczem zachowań, takich jak ochrona zasobów. Takie zachowanie jest bardzo często obserwowane u cocker spanieli.
3. Polizaj łapy
Takie zachowanie może rozpocząć się od początkowego problemu organicznego, takiego jak uraz lub alergia.. Ale w końcu może ewoluować z problemów psychologicznych, takich jak lęk.
Ciągłe lizanie powoduje powstawanie endorfin w mózgu, które tworzą czynnik dobrego samopoczucia. Dlatego pies powtarza zachowanie, aby uzyskać endorfinę.
Nuda, stres, brak aktywności i alergie mogą wywołać epizod obsesyjnego lizania.. Ważne jest, aby spróbować znaleźć przyczynę, a następnie spróbować wyeliminować przyczynę, aby móc ją leczyć.
4. Obsesja światła i cienia:
Jest to klasyczne zaburzenie obsesyjno-kompulsywne i jest zwykle spowodowane jednym z kilku bodźców. Najczęściej są tworzone przez właściciela. Często może zacząć się przypadkowo, gdy osoba włącza światło i powoduje poruszające się światło lub cień.
Pies reaguje i goni ruch światła. Właściciel uważa to za zabawne i powtarza to kilka razy i bingo! Pies rozpoczął ścieżkę światła i cienia, która powoduje OCD. Inne sytuacje mogą pobudzić psa do tego działania.
Często widywany u psów, które są pozostawione same sobie przez długi czas. Zasłony lub rolety trzepoczą, powodując ruch przepływającego światła; pies uważa, że podążanie za światłem jest interesujące.
Po raz kolejny produkowane są endorfiny i OCD. Najczęściej cierpiącą na to rasą jest Border Collie. Inne psy pasterskie również mogą ulec tej stymulacji światłem lub cieniem.
Chociaż zaburzenie obsesyjno-kompulsywne nie zawsze będzie spowodowane klasycznym lękiem separacyjnym, może być stymulowane przez długie nieobecności. Eksperci uważają, że może to być również związane z początkiem demencji lub choroby Alzheimera.
Istnieją metody leczenia tego zachowania, ale całkowite wyleczenie lub rozwiązanie nie zawsze jest możliwe.. Leczenie serotoniną jest stosowane z pewną częstotliwością. W celu przerwania cyklu zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych stosowano również tak zwaną „terapię awersyjną do hałasu”.
