Skinek iberyjski to osobliwy gad należący do grupy jaszczurek, ale swoim wyglądem bardziej przypomina węża. Dzieje się tak, ponieważ ma wydłużone i elastyczne ciało ze zredukowanymi kończynami, które na pierwszy rzut oka można pomylić z wężem.
Nazwa naukowa tego gatunku to Chalcides bedriagai. Należy do rodziny Scincidae, grupy jaszczurek niewielkich rozmiarów, które charakteryzują się mniejszymi kończynami w porównaniu do innych łuskowatych. Czytaj dalej i dowiedz się więcej o scynku iberyjskim.
Siedlisko i rozmieszczenie
Jak sama nazwa wskazuje, skink iberyjski jest gatunkiem endemicznym Półwyspu Iberyjskiego. Oczywiście, choć występuje w znacznej części tego regionu, można go spotkać również na niektórych wyspach zarówno na Atlantyku, jak i na Morzu Śródziemnym.
Siedlisko tego gada składa się z obszarów o klimacie chłodnym i umiarkowanym, takich jak przybrzeżne łachy, tereny skaliste, pola uprawne, otwarte lasy sosnowe, wyspy, a nawet obszary miejskie. Jednak najgęstsze populacje zwykle znajdują się w pobliżu wybrzeża Morza Śródziemnego.
Właściwości fizyczne skinka iberyjskiego
Skin iberyjski to wydłużona jaszczurka o smukłym ciele, mierząca około 16 centymetrów długości. Jak wspomniano powyżej, jego kończyny są zbyt małe, więc są ledwo zauważalne podczas ruchu. Jakby tego było mało, nogi są szeroko od siebie oddalone. To powoduje, że przybierają bardziej wężowy wygląd.
Generalnie ciało tego gada jest szerokie, cylindryczne, a jego głowa ma trójkątne zakończenie. Jego pysk jest zaokrąglony, a szyja nie ma wyraźnych fałd, co utrudnia określenie, gdzie zaczyna się i kończy okolica głowowa.
Ubarwienie skinka iberyjskiego waha się między brązowymi, żółtymi i szarymi odcieniami, z jaśniejszym brzuchem, który jest zwykle biały lub żółtawy. Ponadto jego łuski są gładkie, co zwiększa połysk jego skóry, a także sprawia, że wygląda nieco bardziej efektownie.
Zachowanie
Ogólnie rzecz biorąc, scynki iberyjskie są zwykle nieśmiałymi okazami, które chronią się przed wszelkimi oznakami niebezpieczeństwa. Powoduje to, że większość czasu spędzają pod skałami lub ukryte wśród kłód. Mimo to potrzebuje ciepła słonecznego do regulacji metabolizmu swojego organizmu, dlatego od czasu do czasu wychodzi się opalać.
Ten gad zwykle zamieszkuje tereny o glebach ziarnistych i luźno ubitych. Takie miejsca są łatwe do wykopania, co pozwala na uzyskanie osłony w dowolnym miejscu. W rzeczywistości ich ruchy w celu ukrycia się są szybkie. Dlatego trochę trudno jest go obserwować w jego środowisku.
Strategia Tigmotermii
Kolejnym powodem, dla którego ten gatunek pozostaje niezauważony, jest jego strategia termoregulacji. Skink iberyjski jest w stanie wchłonąć pewną ilość ciepła, umieszczając się pod skałami wystawionymi na działanie promieni słonecznych (tigmothermy). W ten sposób zyskuje tymczasowe schronienie, które utrzymuje jego temperaturę i chroni przed niebezpieczeństwem.
Dieta skinka iberyjskiego
Pomimo swojego wyglądu, skink iberyjski jest oportunistycznym drapieżnikiem, który żywi się różnymi rodzajami owadów, takimi jak chrząszcze, pająki i różne rodzaje larw. Oczywiście rozmiary ich ofiar są zwykle dość małe, ponieważ nie przekraczają 4 centymetrów długości.
Odtwarzanie
Sezon lęgowy tego gada rozpoczyna się w marcu i może trwać do czerwca. Z kolei ciąża trwa około 78 dni, co oznacza, że większość porodów rozpoczyna się w maju, a niektóre trwają do września.
Skin iberyjski jest organizmem jajożyworodnym. Oznacza to, że chociaż młode rodzą się bezpośrednio od matki, w rzeczywistości są ciążą w jajach, które samica zatrzymuje w swoim ciele i wykluwają się przed porodem. Ponadto, ponieważ jaja zajmują dużo miejsca, okazy wydają na świat od 1 do 3 potomstwa rocznie.
Jak widać, skink iberyjski jest dość osobliwym i ciekawym gadem, nie tylko ze względu na swój wygląd, ale także ze względu na zwyczaje i sposób rozmnażania. Niestety według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody populacja tego gatunku spada. Dlatego jest prawdopodobne, że w przyszłości grozi mu wyginięcie, chociaż jest jeszcze za wcześnie, aby to przewidzieć.
