Foka arktyczna, zwana także „foką północną”, jest ssakiem znanym z pięknego futra i spędza większość czasu w wodzie, pływając bez celu. Jedną z jego najbardziej oczywistych cech jest szczególny dymorfizm płciowy, który sprawia, że różnica między samcami a samicami jest niezwykła.
Uszy na głowie zdradzają, że jest to fałszywa foka, grupa ssaków znana również jako „foki”. Foki arktyczne (Callorhinus ursinus) należą do grupy płetwonogich i są bliskimi krewnymi lwów morskich. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym futrzanym zwierzęciu.
Arktyczne siedlisko fok
Niedźwiedzie foki są szeroko rozpowszechnione, od północnego Pacyfiku, Morza Beringa i Morza Ochockiego aż po Japonię. Większość tych organizmów przebywa daleko od wybrzeża, w odległości od 80 do 160 kilometrów. Ponadto, chociaż mogą dotrzeć do koła podbiegunowego, częściej występują w wodach pośrednich.
Ich zwyczaje polegają na pływaniu na otwartym morzu przez cały dzień, powrót na stały ląd tylko na okres godowy. Tak więc foki spędzają na lądzie tylko około 35 do 45 dni rocznie. Są to samotne organizmy, spędzające większość życia dryfując, od czasu do czasu zanurzając się na polowanie.
Cechy fizyczne
Gatunek ten jest dość ciężki, gdyż samce osiągają rozmiary 213 centymetrów długości i wagę 275 kilogramów.Jednak samice są mniejsze, mają długość 213 centymetrów i wagę 50 kilogramów. Wskazuje to na nadmierną różnicę między płciami, czyli innymi słowy na obecność niezwykłego dymorfizmu płciowego.
Jego ciało jest owalne i wydłużone, z krótką, ale elastyczną głową i dużą ilością futra. Ich ubarwienie skóry ma ciemne odcienie brązu, czerni i szarości. Z drugiej strony ich kończyny składają się z wydłużonych płetw, które są całkowicie pozbawione włosów. Ta ostatnia jest ważną cechą taksonomiczną, ponieważ służy do identyfikacji gatunku.
Uszy tych ssaków są rzucające się w oczy, nagie i wydłużone, o ciemnym kolorze, choć ledwo wyczuwalne. Ssaki te wykazują również formę wibrysów lub „włosów”, które powstają w pobliżu ich ust i wystają poza uszy. W rzeczywistości te „wąsy” przechodzą proces starzenia, powodując utratę koloru w miarę dojrzewania osobnika, coś podobnego do ludzkich siwych włosów.
Karmienie arktycznej foki
Te ssaki morskie są mięsożerne, więc ich dieta składa się z różnych ryb i głowonogów. Aby ułatwić im polowanie, atakują głównie sardele, śledzie, gromadniki, kalmary i inne gatunki poruszające się w grupach. To ich nie ogranicza, ponieważ będą żywić się tym, co mogą, aby przeżyć: z tego powodu jest również uważany za organizm oportunistyczny.
Niedźwiedzie foki zwykle żerują w nocy, ponieważ w tym czasie różne ryby wypływają na powierzchnię. Jednak wykorzystają każdą nadarzającą się okazję, aby dostać się do swojej ofiary, niezależnie od pory dnia i warunków środowiskowych.
Reprodukcja foki arktycznej
Osoby tego gatunku to poligamiczne ssaki, które zwykle tworzą haremy, w których samiec dominuje na terytorium, aby kojarzyć się z kilkoma samicami. Wydarzenie to odbywa się co roku na wybrzeżach niektórych wysp, na które samce przybywają jako pierwsze i rozpoczynają spory w obronie swoich domen.Choć brzmi to agresywnie, bójki to tylko groźby, które rzadko kończą się obrażeniami fizycznymi.
Ogólnie rzecz biorąc, większość osobników wraca na swoje rodzime wyspy, aby się rozmnażać, tworząc regiony o dużej populacji. Pod tym względem wyróżniające się miejsca to Wyspy Pribilof, Wyspy San Miguel, Kalifornia, Rosja i Morze Beringa.
W rzeczywistości, zgodnie z artykułem w czasopiśmie naukowym Animal Behavior, w miarę dojrzewania ssaki te stają się bardziej wydajne na poziomie motorycznym i są w stanie powrócić na wyspę, na której się urodziły.
Mężczyźni nie mają kontroli nad liczbą partnerów, którzy wchodzą do ich haremu, ponieważ to oni wybierają, do którego należeć. W tym sensie samice wybierają terytorium w zależności od wielkości grupy, dlatego gromadzą się wokół wybrzeży. Sukces lub porażka samca zależy od płetw samic.
Ciąża i narodziny szczeniąt
Rozmnażanie odbywa się corocznie, a młode matki przybywają na wybrzeża, aby urodzić w okresie od maja do czerwca. Po urodzeniu młodych samice są trzymane w haremach, aby kopulować z samcami i ponownie zajść w ciążę. W ten sposób młode matki wykorzystują czas spędzony na lądzie przed ponownym wyruszeniem w morze.
Matka jest jedyną osobą, która zachowuje się minimalnie rodzicielsko, ponieważ dostarcza pokarm cielęciu w pierwszych dniach życia. W połowie lipca samica opuści młode i uda się na poszukiwanie pożywienia, co potrwa około 4 miesięcy. Tak więc w listopadzie wraca, by go nakarmić po raz ostatni i migruje na południe na zimę, porzucając przy tym syna.
Wstrzymanie ciąży
Samice mają zdolność opóźniania implantacji, zdarzenia znanego jako diapauza embrionalna.Oznacza to, że proces znajduje się w punkcie pośrednim między zajściem w ciążę a brakiem ciąży, coś w rodzaju „zamrożenia” zarodka. Zwykła ciąża trwa około 8 miesięcy, ale 4 miesiące diapauzy embrionalnej mogą wydłużyć ją nawet do roku.
Niezależność dzieci
To, że są porzucane przez rodziców nie stanowi wielkiego zagrożenia dla młodych, ponieważ są organizmami przedwcześnie rozwiniętymi, czyli całkiem niezależnymi. Oznacza to, że po porzuceniu przez matki (w połowie listopada) przeżywają i uczą się samodzielnie polować.
Ta sytuacja powoduje, że śmiertelność młodych jest zbyt wysoka i większość z nich umrze przed ukończeniem 5 roku życia, mimo że jest gatunkiem długowiecznym, który osiąga wiek 26 lat. To komplikuje sytuację gatunku, który późno osiąga dojrzałość płciową (między 8 a 10 rokiem życia).
Stan ochrony
Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody gatunek ten jest klasyfikowany jako wrażliwy. W przeszłości skóra tego zwierzęcia była uważana za doskonałe źródło dochodu. W rzeczywistości każdego roku zabijano od 40 000 do 126 000 fok arktycznych.
Istnieją programy do zarządzania polowaniami na tego ssaka, ale nie są one w pełni skuteczne. Z tego powodu, chociaż jego populacja wydaje się stabilna, istnieje obawa, że istnieją inne niewykryte problemy, które mogą na nią negatywnie wpłynąć. W tym momencie, z powodu braku informacji, plany zarządzania można jedynie wzmocnić i stworzyć zachęty dla stref ochronnych.
Dwa podstawowe czynniki zagrażające fokom arktycznym to ręka człowieka i jego własna biologia. Z tego powodu najlepszą opcją jest odniesienie się do równowagi, która pozwala na regenerację populacji gatunku i sprzyja jego współistnieniu z ludźmi.
