Ropucha kihansi lub rosa to mały płaz występujący endemicznie w określonym regionie Afryki. Jest przystosowany do obszarów o nadmiernej wilgotności, których przetrwanie zależy od strumienia wodospadu. Od lat walczy z wyginięciem, ale wygląda na to, że w końcu wygrywa tę bitwę.
Ten gatunek należy do rodziny błaznów, do której należy zdecydowana większość ropuch. Jednak w przeciwieństwie do nich nie posiada gruczołów jadowych ani typowej bufotoksyny. W szczególności odnosimy się do Nectophrynoides asperginis, anurana, który nie chce całkowicie wyginąć. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o tym małym zwierzęciu.
Siedlisko ropuchy Kihansi
Ten gatunek ropuchy jest endemitem rzeki Kihansi położonej w Udzungwa (Afryka), gdzie zamieszkuje obszar zaledwie 2 hektarów. Miejsce to należy do pasm górskich wschodniej Tanzanii, znanych jako Łuk Wschodni, gdzie występuje duża różnorodność płazów. W rzeczywistości obszary te są odżywiane przez rozpryski wytwarzane przez wodospady rzeczne, powodujące powstawanie mokradeł.
Siedliska tego płaza nazywane są „mokradłami zroszonymi” i są ekosystemami zdolnymi do osiągnięcia 100% wilgotności względnej. Warunki te oznaczają, że w pobliżu nie mogą rosnąć żadne drzewa, ale pozwalają na obfite trawy i pastwiska. Ostatecznie powstaje idealna przestrzeń dla ropuch, ponieważ zapewnia im ochronę i wilgoć, co jest niezbędne do ich przetrwania.
Płazy dokonują większości wymiany gazowej przez skórę. Dlatego zawsze powinno być mokro.
Cechy fizyczne
Jest to jedna z najmniejszych istniejących ropuch, osiągająca zaledwie 2,5 centymetra długości. Ponadto nie ma błony bębenkowej i ślinianek przyusznych, co oznacza, że ma upośledzony słuch i nie zawiera żadnego rodzaju jadu. To ostatnie jest interesujące, ponieważ błazny często produkują bufotoksyny, a ropucha Kihansi jest jednym z wyjątków.
Ten anuran charakteryzuje się brązowo-żółtymi kolorami na grzbiecie i białymi odcieniami na brzuchu. Oprócz tego jego skóra jest przezroczysta, co pozwala nawet zobaczyć rozwój młodych przez żołądek. Z drugiej strony ich kończyny mają kształt dostosowany do środowiska wodnego i wykazują płetwiaste palce na tylnych łapach.
Dymorfizm płciowy tego gatunku jest widoczny w wielkości i ubarwieniu okazów. Samice są zwykle większe, podczas gdy samce mają bardziej żywe kolory na swoich ciałach.Obie cechy można powiązać z sukcesem reprodukcyjnym ropuchy, ponieważ rozmiar wpływa na liczbę potomstwa, a kolor pomaga w doborze partnera.
Zachowanie ropuchy kihansi
Te małe anurany nie są agresywne ani terytorialne, z wyjątkiem sezonu lęgowego. Z tego powodu nie mają żadnych komplikacji, jeśli muszą dzielić małą przestrzeń z rówieśnikami. Co więcej, dzieje się to regularnie, gdy wilgotność spada z powodu pory suchej, co powoduje, że wiele okazów gromadzi się w najbardziej wilgotnych miejscach.
Rosa z wodospadów jest ważnym czynnikiem dla tej ropuchy, ponieważ wytwarzana przez nie wilgoć jest dla nich niezbędna. Z tego powodu zwykle widuje się je na skałach, ciesząc się małą mgłą, która tworzy się podczas opadania wody. Ponadto są bardzo podatne na zakłócenia, więc jeśli wykryją, że przepływ w zbiorniku wodnym maleje, skoczą, by się zanurzyć i uniknąć wyschnięcia.
Ważnym aspektem tych płazów jest ich zdolność do ustalania harmonogramów, co pozwala im na zmianę korzystania z obszarów wokół nich. W ten sposób młode w godzinach porannych zajmują ziemię i niskie skały, a dorosłe osobniki eksploatują wysokie kamienie i roślinność. Kiedy nadchodzi noc, zmieniają pozycje, aby mieć uporządkowany dostęp do zasobów.
Kihansi Karmienie ropuchą
Ropuchy Kihansi żywią się szeroką gamą stawonogów, w tym niektórymi Diptera, Homoptera, Hymenoptera i roztoczami. Co więcej, mają 3 systemy polowania na zdobycz: pierwszy to po prostu siedzenie i czekanie, drugi to podążanie za nimi i łapanie ich, a trzeci to tropienie.
Reprodukcja ropuchy Kihansi
Jedną z głównych cech tego typu płazów jest ich śpiew lub śpiew wabiący partnerów. W rzeczywistości większość samców gromadzi się w miejscu porośniętym roślinnością, gdzie nie mogą się widzieć, ale ich chór można usłyszeć razem.Dzięki temu samice mogą łatwo zlokalizować samce, podejść do nich i rozpocząć krycie.
Amplexus tych płazów odbywa się co roku między grudniem a lutym i poprzez „przytulenie” samiec zapładnia samicę. Może się to wydawać dziwne, ale ten anuran ma zapłodnienie wewnętrzne, ponieważ jego sposób rozmnażania jest jajożyworodny. W rezultacie nowa matka złoży jaja, ale zatrzyma je w swoim łonie aż do wyklucia się młodych.
Matka będzie miała od 5 do 13 kijanek na sezon, które wyklują się po 30 do 60 dniach inkubacji. Te małe pisklęta mają fioletowe zabarwienie z nieregularnymi zielonymi liniami wzdłuż ciała. W miarę wzrostu osobniki przybierają tonację typową dla osobników dorosłych.
Młodsze okazy prezentują mieszankę obu wzorów pigmentacji.
Stan ochrony ropuchy Kihansi
Ta ropucha wymarła na wolności, ale wciąż są osobniki w niewoli. Dzięki temu istnieją nadzieje na odtworzenie gatunku poprzez kontrolowane reintrodukcje. Jednak jednym z największych wyzwań jest odbudowa rzeki Kihansi, ponieważ realizacja elektrowni wodnych spowodowała ograniczenie jej przepływu.
Groźby ropuchy Kihansi
Chociaż projekty wytwarzania energii elektrycznej były jednym z ważnych czynników jego wyginięcia, nie były jedynymi. W listopadzie 2003 r. niektórzy badacze potwierdzili obecność grzybów chytrid w pobliżu rzeki Kihansi. Te organizmy chorobotwórcze są uważane za jedno z największych zagrożeń dla płazów.
Ropucha Kihansi była ostatnio obserwowana na wolności podczas spisu powszechnego z 2004 roku, który wykazał, że jej populacja była bardzo niska.Ponieważ nie ustalono przyczyny jego zniknięcia, uważa się, że ważną rolę w jego wyginięciu odegrała chytridiomikoza.
Ponadto niektórzy eksperci uważają, że stosowanie pestycydów na uprawach w górnym biegu rzeki może mieć negatywny wpływ na ich zdrowie. Ma to sens, ponieważ płazy są zwierzętami bardzo wrażliwymi na warunki wodne, więc nawet najmniejsze zmiany mogą je zabić.
Powrót do zaginionego królestwa
Ze względu na sytuację, w jakiej znajdują się te organizmy, kilka osób zebrało się, aby umożliwić im powrót do ich siedliska. Dzięki hodowli w niewoli analizowana jest możliwość reintrodukcji gatunku, aby mógł ponownie zaludnić swój dom. Ta praca jest trudna, ponieważ trzeba zweryfikować, czy warunki ekosystemu są najlepsze do przeżycia ropuchy.
Oznacza to, że masz co najmniej dwa zadania: postarać się zwiększyć przepływ rzeki, aby rosa utrzymywała wilgotność i zwalczać choroby środowiskowe.Mimo komplikacji w 2019 roku przeprowadzono pierwsze testy jego reintrodukcji. W tym ćwiczeniu podkreślono, że proces ten może zająć dużo czasu, ale prawdopodobnie zakończy się sukcesem.
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, przywrócenie gatunku do jego naturalnego środowiska to coś więcej niż tylko uwolnienie osobnika na miejsce. Co więcej, w pierwszej kolejności musisz znać powód, dla którego zniknął, ponieważ jeśli spowodowała go jakaś choroba, musisz najpierw się z nią uporać. W przeciwnym razie nowi osadnicy byliby skazani na taki sam los jak ich poprzednicy.
Istnieje więcej implikacji za tego typu procesem i zależą one głównie od rodzaju zwierzęcia, o którym mowa. Jednak wszystkie plany reintrodukcji zgadzają się co do tego samego: aby zapewnić powodzenie misji, potrzebne są profesjonalnie opracowane i uporządkowane metody.
