Zaczęła działać w 1925 roku, kiedy błonica zaatakowała małe miasteczko Nome na Alasce. Choroba ta pochłaniała życie wielu dzieci, zwłaszcza dzieci poniżej piątego roku życia. Antytoksyna błonicy była potrzebna do zwalczania tej śmiertelnej zarazy, ale nie można jej było znaleźć w Nome.
Już wkrótce odkryto, że w mieście położonym ponad 1600 kilometrów znajdowały się jednostki tego antidotum, w Zakotwiczeniu. Na pierwszy rzut oka można by pomyśleć: dobrze rozwiązany! Ale pogoda na Alasce nie sprzyjała podróżom; były wielkie burze i zamarzły jeziora i morza. Jak mogłeś się tam dostać? Odpowiedź składa się z jednego słowa: Balto.
Kim był Balto?
To był pies Huski urodzony w tym samym mieście, o którym mówimy, Nome. Służył do transportu żywności dla dzieci przez pierwsze dwa lata ich życia. Nie miał dużego potencjału i niewiele od niego oczekiwano W czasach, gdy psy zaprzęgowe były tak cenne. Z tego powodu po sześciu miesiącach wykastrowali go, ponieważ nie widzieli potrzeby posiadania potomków psa, który uważali za bezużytecznego.
Ale to się wkrótce zmieni, gdy potrzebne będzie antidotum na tę przeklętą chorobę, która pochłaniała tyle istnień. Zdecydowano, że ponieważ nie było innej możliwości, lek można przetransportować pociągiem do miejscowości Nenana, a stamtąd przewieź go w saniach ciągniętych przez psy przez tysiąc kilometrów.
Balto był jednym z tych psów. Chociaż nigdy nie wydawał się mieć zadatki na przywódcę, tym razem był. Potrafił poprowadzić inne psy, aby dotarły do celu i wypełniły przydzieloną misję. Chociaż był inny pies, Togo, który najwyraźniej prowadził grupę podczas najniebezpieczniejszej podróży, Balto zdobył całe uznanie.
Co się stało z Balto?
Zaraz potem gazety, radia i inne media powtórzyły wiadomości, zamieniając Balto w ikonę kraju. W nowojorskim Central Parku wzniesiono dla niego nawet pomnik z hasłem „Opór-Wierność-Inteligencja”.
Rezultat tej sławy doprowadził Balto, wraz z innymi psami, do podróżowania po całym kraju w złym stanie, źle karmiony, a wszystko to do wystawiania się na poniżających wystawach. Po jego śmierci został poddany sekcji i wystawiony w Muzeum Historii Naturalnej w Ceveland.
Kolejna wersja historii
Druga wersja tej historii nazywa się Togo. Ten pies pochodzenia huskiego, podobnie jak Balto, był hodowany przez tego samego opiekuna. Togo był częścią głównej drużyny psów bramkarza, podczas gdy Balto był częścią drużyny rezerwowych. Niewiele oczekiwano od Balto, choć później okazało się, że jest odwrotnie, dlatego jego opiekun nazwał go „późnym kwitnieniem”.
Togo był zbyt małym psem, więc jego opiekun go sprzedał. Jednak zwierzę zawsze wracało. Wymykał się razem z innymi psami, aby móc ciągnąć sanie. Miał wielką wytrwałość. Więc jego właściciel, zmęczony posiadaniem „psa-bumeranga”, zrezygnował i pozwolił mu być częścią swojego zespołu. Togo wykazał się przywództwem i tym samym stał się częścią podstawowego zespołu.
Mówi się, że Togo był tym, który poprowadził innych przez najtrudniejszą podróż. Ale jeśli tak było, dlaczego to Balto zdobył chwałę? Za przybycie pierwszy? Nie możemy być tego pewni, ale gdyby tak było, dałoby nam to cenną lekcję: w wyścigu życia ten, kto przybywa, zwycięża, bez względu na to, ile wysiłku włożysz z powrotem; Jeśli nie przyjedziesz, to nic nie jest warte.
Tak czy inaczej, te psy, obaj uratowali życie wielu ludziom, transportując bardzo potrzebne lekarstwa, mimo że ryzykowali własnym życiem. Świetny przykład poświęcenia i samozaparcia. Kto powiedział, że zwierzęta są istotami irracjonalnymi i pozbawionymi uczuć?
Tym, którzy to robią, zalecamy zapoznanie się z historią Balto i Togo, a także z historią wielu wiernych psów, które byli w stanie zrobić „irracjonalnie” to, co zrobiłoby niewielu ludzi: zaryzykować swoje życie, by ratować innych.
