Mastif pirenejski to rasa pochodzenia hiszpańskiego tradycyjnie używana do pilnowania stad. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna uwzględnia go jako molosa w swojej oficjalnej klasyfikacji. Dzięki niezwykle silnym i proporcjonalnym mięśniom pies ten działał jako obrona przed zwierzętami, takimi jak wilk czy niedźwiedź.
Pochodzenie mastifa pirenejskiego
Jako wierny sojusznik pasterza górskiego, główna rola tej rasy polegała na pilnowaniu stad. Pochodzący z Aragończyka, jego codzienność obejmowała długie transhumanistyczne podróże z Pirenejów Aragońskich do obszaru Maestrazgo. Ze względu na swój rozmiar był jednak bardzo kosztowny w utrzymaniu. To był powód, dla którego rasa podupadła po wojnie secesyjnej, wraz z kryzysem lat powojennych.
Jak więc ten mastif mógł przetrwać do dziś? Rafael Malo Alcrudo, Daniel Llorens Guerrero i Jaime Graus Morales, pasjonaci psów, a dokładniej tej rasy, postanowił założyć w 1977 roku Club del Mastín del Pirineo w Hiszpanii. Zrzeszony w Royal Canine Society of Spain, jego głównym celem jest ochrona, ulepszanie i promocja zwierzęcia.
Wraz ze wspomnianym kryzysem powojennym ich dziedzictwo genetyczne zostało zubożone przez praktyki krzyżowania ras. W ten sposób ich przetrwanie jako czystej krwi było zagrożone. Wraz z założeniem klubu kilka czystych osobników, które biegały swobodnie po boisku, ponownie się zjednoczyło i położono podwaliny pod ich odzyskanie. Do dziś jest to rasa znana i ceniona na całym świecie. Nie tylko dzięki klubowi, który powstał w naszym kraju, ale wielu innym zlokalizowanym w całej Europie i Stanach Zjednoczonych.
Wygląd i proporcje
Dzięki bardzo mocnemu i mocnemu ciału łączy w sobie moc psa górskiego z elastycznością i zwinnością typową dla tej rasy. Jego klatka piersiowa jest szeroka, muskularna: Jego gęste, krzaczaste włosy kryją mięśnie pasujące do niedźwiedzia. Ogólna fizjonomia mastifa pirenejskiego przypomina rasę przyzwyczajoną do pracy fizycznej i obrony stada.
Jeśli chodzi o kolor, jego sierść jest zwykle biaława, z maską charakterystyczną dla mastifów. Plamy, które może pojawić się na całym ciele, będą tego samego koloru i dobrze zaznaczone. Dla hodowców nie są pożądane ani trójkolorowe, ani całkowicie białe okazy. Wśród najpopularniejszych kolorów znajdujemy, w kolejności preferencji, następujące:
- Czysta biel lub śnieżnobiała ze średnioszarymi plamami
- Głęboko żółte złoto
- brązowy
- Czarny
Jeśli chodzi o rozmiar, wydaje się, że nie ma sufitu. Im większy mastif, tym lepiej. Przy minimalnym wzroście 77 centymetrów dla samców i 72 dla suk, pies może osiągnąć spektakularny wzrost. Mało tego, hodowcy doceniają, że samce przekraczają co najmniej 81 centymetrów wzrostu. Przynależność do rodziny molosów, jej szeroka budowa, zwisające uszy i obfite futro nadają mu dobroduszny i nieszkodliwy wygląd.
Przystojny moloser
Mimo imponującego wyglądu, Ten Mastiff ma delikatny i czuły charakter. Jako pies stróżujący jest również idealny. Nigdy nie cofa się przed groźbami i jest lojalny wobec swojego pana. Jego inteligencja i autorytet dają mu szanowaną obecność wśród innych psów, z którymi na ogół nie wykazuje agresywnych zachowań.
Jego umiejętności bojowe są wynikiem wieków walki z wilkiem. Jego szczekanie jest poważne i terytorialne, nadaje się do nadawania sygnału alarmowego na otwartych przestrzeniach. Jako pies rodzinny będzie szanujący się z dziećmi i wierny swojemu panu, choć wymaga otwartych przestrzeni i dużo ruchu.
Opieka
Będąc dużą rasą, Mastif pirenejski ma znaczną historię dysplazji stawu biodrowego i skrętu żołądka. Ten ostatni stan jest szczególnie poważny i zagraża życiu. Zwykle występuje u dużych ras z głęboką klatką piersiową i rozdętym żołądkiem. To tam gromadzi się gaz, aż więzadła ustąpią i uciskają śledzionę, zniekształcając jelito.
Najbardziej widocznymi objawami są ból i stan zapalny w okolicy brzucha, a także nieprawidłowe i niespokojne zachowanie.W przypadku tej rasy, której gigantyczne ciało może powodować wiele problemów, zaleca się regularne kontrole przez weterynarza.