Motyle to jedne z najpiękniejszych bezkręgowców występujących w przyrodzie, ponieważ często prezentują fascynującą kombinację barw na swoich skrzydłach. W tej grupie znajduje się niebieska odmiana andyjska, która wyróżnia się opalizującym niebieskim zabarwieniem. Chociaż wydaje się to mało prawdopodobne, kolor tego okazu nie jest tworzony przez żaden pigment, ale przez kształt jego półprzezroczystych łusek.
Nazwa naukowa tego gatunku to Morpho peleides, lepidoptera należąca do rodziny nimfy. Ta grupa charakteryzuje się uderzającymi i dużymi okazami, które są rozmieszczone na całym świecie.Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tym pięknym motylu.
Siedlisko i rozmieszczenie błękitnej odmiany andyjskiej
Ten bezkręgowiec występuje endemicznie w Ameryce, ale zamieszkuje tylko część Ameryki Środkowej i Południowej. Ogólnie można je zobaczyć w Meksyku, Brazylii, Kolumbii, Kostaryce, Wenezueli, Trynidadzie i Paragwaju. Dzięki temu jest uznawany za jeden z najliczniejszych i najpiękniejszych gatunków na tych stanowiskach.
Preferowane siedlisko tego motyla znajduje się na obszarach o klimacie umiarkowanym i wilgotnym, gdzie w pobliżu znajdują się źródła wody. Z tego powodu regiony dżungli są jednymi z ich ulubionych, ponieważ oprócz poprzednich cech, roślinność zapewnia im miejsce do ukrycia.
Jak wygląda błękit andyjski?
Najważniejszą cechą tego motyla są jego błyszczące, metalicznie niebieskie skrzydła, które są widoczne tylko z tyłu.Wręcz przeciwnie, tonacje na froncie to różne wariacje brązów. Ponadto projekt po obu stronach ma wzór okręgów, które próbują symulować kilka oczu w swojej rozpiętości.
Ta drastyczna zmiana koloru jest spowodowana równoczesnym mechanizmem obronnym i kamuflażem. Dzięki temu strona niebieska wykorzystuje to, aby stać się bardziej widocznym i aby drapieżniki uwierzyły, że widzą „mrugające oczy”. Podczas gdy wewnętrzna część skrzydła jest eksponowana tylko wtedy, gdy okazy spoczywają na powierzchni, takiej jak ziemia, dzięki czemu udaje im się upodobnić do brązowego odcienia ziemi.
Podobnie jak większość owadów, ciało niebieskiej odmiany jest podzielone na trzy obszary: głowę, klatkę piersiową i odwłok. Na głowie ma oczy i czułki, których funkcją jest wykrywanie bodźców chemicznych i wzrokowych, coś podobnego do zmysłu wzroku, smaku i węchu. Ze swojej strony klatka piersiowa zawiera 3 pary nóg i 2 pary skrzydeł, dlatego wspiera wszystkie ruchy organizmu.
Na koniec, usta tego motyla są dość szczególne, ponieważ ich struktura nazywana jest rurką spirytusową, ponieważ jest zwinięta. Pomimo swojego wyglądu ta sekcja jest w stanie rozpakować się i rozciągnąć, gdy nadejdzie pora posiłku, i ponownie się zwinąć, gdy się skończy.
Skrzydła z kolorami, ale bez pigmentów
Może to zabrzmieć nieprawdopodobnie, ale w przeciwieństwie do innych zwierząt charakterystyczny niebieski kolor motyla morpho powstaje w wyniku odbicia światła. Dzieje się tak dzięki temu, że ich skrzydła zawierają liczne łuski, które działają jak szkło. Dzięki temu, gdy pada na nią światło, dzieli się ona na składowe (tęcze) i powraca tylko jasnoniebieski ton.
W efekcie oznacza to, że kolor jego skrzydeł nie zawiera żadnego rodzaju pigmentu, ale jego łuski działają jak lustro, odbijając jeden kolor. Co więcej, taki wygląd można osiągnąć tylko wtedy, gdy struktury mają idealną orientację i kształt.To i wiele więcej komentują naukowcy z University of Lawrence, którzy krok po kroku rozszyfrowali, w jaki sposób powstaje ten efekt.
Zachowanie
Ogólnie rzecz biorąc, te motyle zwykle ukrywają się w krzakach i ziemi, aby uniknąć konfrontacji z drapieżnikami. Używają swojego lotu tylko wtedy, gdy muszą się poruszać, i wykonują zygzak przez całą drogę, aby pochwalić się skrzydłami. Nie robią tego dla zabawy, ale machając skrzydłami próbują naśladować mruganie zwierzęcia i tym udaje im się odwieść swoich wrogów.
Andean Blue Morpho Diet
Lepidoptera tego gatunku są całkowicie owocożerne, więc żywią się dojrzałymi owocami, które spadają na ziemię. Jednak w przypadku, gdy nie ma wystarczającej ilości pożywienia, są one również w stanie spożywać nektar z drzew gatunku Samanea. To drugie jest bliższe temu, czego oczekuje się od motyli, ponieważ ich usta narodziły się jako przystosowanie do pozyskiwania nektaru z kwiatów.
Ważną częścią ich diety jest poszukiwanie dojrzałych i miękkich owoców, ponieważ te bezkręgowce są zdolne jedynie do siorbania pożywienia. Z tego powodu czekają, aż ich jedzenie opadnie, ponieważ to pozwala im upewnić się, że będzie miękkie i mogą używać swoich zwiniętych ust jako słomki.
Reprodukcja niebieskiej odmiany andyjskiej
Rozmnażanie tego owada odbywa się za pomocą niezbyt skomplikowanego rodzaju zalotów. Podczas tego wydarzenia samiec próbuje podbić samicę, latając, okrążając ją i próbując przekonać ją do krycia. Jeśli partner zaakceptuje się, rozpocznie się proces kopulacji, który może trwać kilka godzin lub dni.
Aby zakończyć proces, samiec musi zapłodnić samicę, za pomocą którego odwłokiem wytwarza i umieszcza spermatofor w pokładeczku samicy. W rzeczywistości jest to główna funkcja wydłużonego brzucha motyli, ponieważ w tym regionie znajdują się układy rozrodcze obu płci.
Po kilku dniach młode matki zaczną składać jaja na roślinności. Każdy z tych małych mierzy od 1 do 2 milimetrów, ma okrągły kształt i jest zwykle przezroczysty zielony z okrągłym paskiem. Z kolei czas inkubacji potrwa co najmniej 7 dni, podczas których później dadzą początek pierwszemu etapowi życia zwanemu larwą.
Larwy
Stadium larwalne motyli jest lepiej znane jako gąsienica, ponieważ jego wydłużony kształt przypominający robaka jest powszechny w różnych typach lasów. Ten stan polega na karmieniu się jak najwięcej, bez narażania się zbytnio na drapieżniki, więc jego ubarwienie pozostaje tajemnicze, aby pozostać niezauważonym.
W rzeczywistości organizmy te zachowują nocne nawyki, aby uniknąć niebezpieczeństw dnia. Ponadto te gąsienice charakteryzują się włosami na całym ciele, ponieważ jest to metoda obrony, która kłuje wroga, jeśli zamierzają go zjeść.
poczwarka i motyl
Kiedy gąsienica wystarczająco się rozwinie i urosnie, w wieku 45 dni rozpoczyna okres przedpoczwarkowy. Na tym etapie organizm zaczyna budować swoją poczwarkę, która jest rodzajem kapsułki, która służy do przeprowadzenia jego metamorfozy. Dzięki temu chroni się przed otoczeniem, rozpoczynając 14-dniowy okres poczwarki.
Po zakończeniu z kapsuły wyłania się dorosły andyjski błękitny morpho motyl, który pokaże wszystkie charakterystyczne dla niego piękne kolory. Lepidoptera żyją jednak dość krótko, więc ich przeciętne życie trwa około 100 dni, co obejmuje wszystkie 4 fazy ich cyklu życiowego.
Stan ochrony
Na szczęście gatunek ten nie należy do żadnej kategorii ryzyka, co nie oznacza, że można stracić czujność. Należy pamiętać, że gatunek ten związany jest z regionami dżungli, a miejsca te są zagrożone wylesianiem i działalnością człowieka.Dlatego chociaż teraz nie jest zagrożony, prawdopodobnie będzie w przyszłości.
Lepidoptera przedstawiają jedne z najpiękniejszych aspektów natury i stały się celem kolekcjonerów. Co prawda każdy chciałby mieć taki egzemplarz w swojej gablocie, ale każdy z nich oznacza przedwczesne zakończenie życia. Pod koniec dnia safari zawsze będzie fajniejsze niż spacer po muzeum.
