Portugalski okręt wojenny (Physalia physalis) należy do parzydełkowców, gromady królestwa zwierząt. Cnidarianie to starożytne zwierzęta, które według szacunków pojawiły się 600 milionów lat temu. Cechą, która je charakteryzuje, jest to, że mają cnidocyty lub komórki parzące.
Obecnie uważa się, że istnieje ponad 9000 gatunków podzielonych na siedem klas. Do tej gromady należą meduzy i koralowce. Zaskakujący portugalski okręt wojenny jest również znany jako niebieska butelka, portugalska fregata, okręt wojenny lub aguamala.
Charakterystyczne cechy parzydełkowców
Warto wiedzieć, że istnieją dwie podstawowe formy w cyklu życiowym parzydełkowców:
- Polip, w którym zwierzę prowadzi siedzący tryb życia, ma cylindryczne ciało i rozmnaża się bezpłciowo.
- Swobodnie pływające ciało w kształcie dzwonu i meduza rozmnażająca się płciowo.
Niektóre parzydełkowce przechodzą tylko przez jeden z tych dwóch etapów, podczas gdy inne najpierw przechodzą przez etap polipa, a następnie stają się meduzami. Na obrzeżach tej klasyfikacji znajdują się istoty morskie, takie jak portugalski okręt wojenny, które mają pierścień polipów w kształcie macek.
Z tego powodu te istoty nie są właściwie meduzami, ale podobnymi do meduz koloniami. W biologii kolonia jest rozumiana jako grupa żywych istot zgrupowanych w kooperatywy.
Jak rozpoznać portugalski okręt wojenny?
Portugalski okręt wojenny to kolonia czterech rodzajów wysoce wyspecjalizowanych organizmów zwanych zooidami. Jeden z nich jest unikalny w kolonii: pneumatofor lub pływak.Pozostałe trzy zooidy tworzą swoje długie wyrostki. Wszystkie zgrupowane wokół pęcherza lub pływaka. Portugalski okręt wojenny jest przezroczysty, chociaż może być zabarwiony na niebiesko, fioletowo lub różowo.
Pęcherz wypełniony gazem zwykle wygląda jak niebieska butelka. Jego struktura zasadniczo składa się z dwóch zagnieżdżonych pojemników: pierwszy to zewnętrzna muskularna skrzynia z grzebieniem w kształcie żagla, a druga to wewnętrzny pęcherz powietrza.
W młodym zwierzęciu pod spławikiem znajduje się 12 łodyg (cormydia), z których wyrastają wszystkie zooidy. Łączą się one w bardzo specyficzne wzorce trzech, zwanych grupami trójstronnymi. Zatem każda grupa zawiera:
- Dotykowy zooid chwytający zdobycz, zwany cnidoblastami.
- Żołądkowy zooid do trawienia.
- Zwierzęca gonada służąca do reprodukcji.
W pełni rozwinięty portugalski okręt wojenny może mieć setki trójstronnych grup zorganizowanych w gałęzie i podgałęzie.Podsumowując, to zwierzę morskie ma pływającą część o długości około 30 centymetrów i szerokości 10 centymetrów, fioletową i przezroczystą. W zanurzonej części znajdują się macki, które są cienkie i długie. Długość może osiągnąć 20-30 metrów.
Jak żegluje portugalska karawela?
Portugalski okręt wojenny płynie dryfując, jego kierunek wyznaczają wiatr i woda. Występuje w Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i Spokojnym. Organizmy te często podróżują w grupach.
Pławik portugalskiego okrętu wojennego może podnosić i opuszczać swój grzebień, kurcząc i rozluźniając mięśnie zewnętrznej skorupy. W ten sposób możesz dostosować, jak nisko siedzisz w wodzie, kontrolując gęstość gazu w pęcherzu powietrznym. Robi to za pomocą dławika gazowego znajdującego się w wewnętrznej skorupie pływaka.
Jadowite macki: lepiej cię zjeść
Cnidoblast zooid jest najdłuższą macką trójdzielnej grupy. Ma niebieski pęcherz u podstawy i przypominające wstążkę przedłużenie pokryte nematocystami. Warto zauważyć, że nematocysty to małe kapsułki z miniaturowymi harpunami, które przebijają ryby i wydzielają paraliżującą truciznę.
Wysoka zawartość toksyn neurotoksycznych, cytotoksycznych i kardiotoksycznych sprawia, że portugalski okręt wojenny jest gatunkiem bardzo niebezpiecznym. Dla ludzi ich ukąszenia są bardzo bolesne, aw niektórych przypadkach mogą spowodować śmierć.
W życiu morskim cnidoblasty są odpowiedzialne za obronę i wyżywienie kolonii. Bez wątpienia długie jadowite macki są bardzo skuteczne w chwytaniu zdobyczy. W ten sposób portugalski okręt wojenny żywi się palczakami (młodymi rybami) i małymi dorosłymi rybami, zjada także krewetki i inne skorupiaki.
Gdy ofiara przyczepi się do macek, mięśnie macek kurczą się, przyciągając sparaliżowaną ofiarę do setek zooidów żołądkowych czekających na strawienie pokarmu.
