Biały Łabędź został uwieczniony w kulturze popularnej dzięki opowieści o Brzydkim Kaczątku autorstwa duńskiego pisarza Hansa Christiana Andersena. W ten sam sposób czarny łabędź zdobył centrum uwagi w balecie klasycznym oraz w baśni o Jeziorze łabędzim.
Jak uczy fikcja, ptaki te urzekają swoją urodą i szlachetnym zachowaniem, pomimo pozornej niezdarności. Następnie dowiemy się więcej o białym łabędziu, jego zwyczajach i najbardziej niezwykłych cechach.
Biały łabędź: taksonomia i gatunki
Używamy terminu „łabędź” w odniesieniu do różnych gatunków ptaków należących do rodziny Anatidae.Historycznie kojarzono je z grecką boginią Afrodytą ze względu na ich dziewiczo wyglądające białe upierzenie. Jednak ten ciekawy endemiczny gatunek Australii ma osobliwe czarne upierzenie.
Są to duże ptaki, których ciało może przekraczać 150 centymetrów długości, przy rozpiętości skrzydeł około 240 centymetrów. Ich waga waha się od 3 do 15 kilogramów, a samce są większe i bardziej wytrzymałe niż samice. Jego charakterystyczna morfologia obejmuje pulchne ciało, długą, smukłą szyję, wydłużone skrzydła i krótkie, płetwiaste stopy.
Są doskonale przystosowane do życia w wodzie i świetnie pływają. W wodzie zachowują się z niewiarygodną elegancją i mają pewną siebie i spokojną postawę. Ale na lądzie jego chód staje się nieregularny i nieco niezdarny ze względu na płetwiaste stopy.
Zachowanie łabędzi: karmienie
Łabędź biały to ptak wszystkożerny, którego dieta opiera się na spożywaniu ryb, płazów, owadów i roślinności wodnej.Są w stanie utrzymać szyję i głowę zanurzoną w wodzie przez kilka godzin, nawet gdy ich ciało nie jest zanurzone. Bardzo szczególna cecha, która pozwala im zagwarantować optymalne odżywianie.
Łabędzie przyczyniają się również do odżywiania innych ptaków, które żywią się głównie roślinnością podwodną. Poszukując małych ryb i płazów, zwykle usuwają pewną ilość roślin. Ułatwia to pracę innym ptakom, które mogą połykać odchody unoszące się na powierzchni wody.
Lot łabędzi
Łabędzie to najcięższe ptaki latające, ale ich wytrzymałość nie umniejsza piękna ich lotu. Wykazują niezwykłą elegancję w swojej aktywności powietrznej, a także w życiu wodnym.
Jednak ich waga sprawia im pewne trudności podczas lotu. Łabędzie muszą nabrać rozpędu, aby szybować, co robią, pocierając stopami w wodzie, podobnie jak kaczka.Podczas lotu ptaki te wydają bardzo silny gwizd, który można usłyszeć z dużej odległości.
Zaloty i reprodukcja łabędzi
Łabędzie to ptaki monogamiczne, które przez całe życie reprodukcyjne tworzą jednego partnera. Samce zachowują protekcjonistyczne nawyki w stosunku do swojej samicy, swojego terytorium i młodych. Obecność innych samców, zwłaszcza w okresie lęgowym, prawie zawsze kończy się zaciętą walką.
Sezon godowy tych ptaków rozpoczyna się zimą. Samce łabędzi wykonują pełne wdzięku ruchy szyjami, jednocześnie delikatnie obracając głowami i wydając ochrypłe dźwięki. Samica szybko się zbliża i razem pływają bardzo delikatnie egzotycznymi i zmysłowymi ruchami, jak w zsynchronizowanym tańcu.
Budowanie gniazda
Po okresie godowym pary przygotowują się do budowy gniazd.Generalnie łabędzie zakładają gniazda między marcem a kwietniem na brzegach spokojnych wód, takich jak wyspy, jeziora czy stawy. Czasami polują na opuszczone gniazda lub pływające wyspy.
Samce i samice są współodpowiedzialne za swoje gniazda. Samice budują go zwykle z własnej roślinności wodnej, zmieszanej z piórami, liśćmi i puchem zebranym w ich siedlisku. Ze swojej strony samce są odpowiedzialne za pilnowanie i ochronę gniazda i jego otoczenia.
Kiedy nadchodzi okres nieśności, samice szukają schronienia w gnieździe, gdzie składają od 5 do 8 jaj; chociaż niektóre gatunki łabędzi mogą złożyć do 12 jaj na reprodukcję. Jaja mają piękny blady kolor, który po wysiadaniu przez samicę zmienia kolor na niebieskawo-zielony.
Bardzo osobliwą cechą łabędzi jest to, że pary pozostają razem, dopóki ich młode nie dorosną. U większości gatunków samce i samice spotykają się tylko w celu łączenia się w pary i budowania gniazd.Jednak łabędzie trzymają się razem i opiekują się swoimi młodymi, dopóki nie będą mogły opuścić gniazda i samodzielnie przeżyć.
