Tygrys tasmański, znany również pod różnymi nazwami, takimi jak wilk workowaty, wilk workowaty lub wilk tasmański, był ssakiem torbaczem, który zamieszkiwał ziemię aż do XX wieku. Jednak ich spadek liczby ludności rozpoczął się na długo przed przybyciem europejskich osadników do ich ojczyzny, w wyniku czego niewiele było o nich informacji.
To ciekawe zwierzę pochodziło z Australii, Tasmanii i Nowej Gwinei i było ostatnim żyjącym przedstawicielem rodzaju Thylacinus. Pierwsze zapisy kopalne tego gatunku pochodzą z holocenu, podczas gdy jego krewni pojawili się we wcześniejszym okresie, miocenie.Czytaj dalej i dowiedz się więcej o tygrysie tasmańskim.
Dlaczego wyginął?
Początek wymierania tygrysa tasmańskiego rozpoczął się w Australii, ale na Tasmanii był on w stanie przetrwać wraz z diabłem tasmańskim, który jest jego najbliższym żyjącym krewnym. To wymarłe zwierzę było super drapieżnikiem, takim jak wilki łożyskowe, ale ponieważ było torbaczem, nie miało filogenetycznego związku z psowatymi ani kotami.
Dzięki różnym zbieżnym procesom ewolucyjnym tygrys tasmański miał wygląd i kilka adaptacji podobnych do wilków. Oznacza to, że cechy obu ewoluowały niezależnie, ale mając podobny styl życia i styl drapieżnictwa, rozwinęły one bardzo podobne morfologiczne adaptacje do siebie.
Jednakże wielka rzadkość tego tygrysa i jego osobliwe zachowanie zachęciły go do polowań. Oprócz tego na populację tego gatunku wpłynęło wprowadzenie chorób, obecność dzikiej fauny i przemieszczenie spowodowane przybyciem ludzi do jego ekosystemu.Są to czynniki, które uważa się za winne ich wyginięcia.
Charakterystyka Tygrysa Tasmańskiego
Pomimo tego, że tygrys tasmański jest zwierzęciem wymarłym, jest jednym z nielicznych przypadków, w których można sporządzić zapis morfologiczny „skamieniałości”, która była obecna we współczesnym społeczeństwie przed jej zniknięciem. Jednak brak rygoru w starożytnych opisach spowodował pewne niekonsekwencje w ich obecnych przedstawieniach.
Morfologia
Chociaż istnieją pewne kontrowersje, cechy tygrysa tasmańskiego są wymienione poniżej:
- Było to zwierzę ze sztywnym ogonem podobnym do ogona kangura, u młodych okazów prezentowało grzebień na końcu.
- Wielkość dorosłych wahała się od 100 do 180 centymetrów długości, 60 cm wysokości i ważyła od 20 do 30 kilogramów.
- Jego futro było żółtawo-brązowe, krótkie, grube i miękkie.
- Było od 13 do 21 pasków rozmieszczonych między grzbietem, tułowiem i ogonem, bardziej zaznaczonych u młodych osobników.
- Miały zaokrąglone, stojące uszy mierzące około 8 centymetrów.
- Istniał pewien dymorfizm płciowy, z samicami prezentującymi torbacz (worek) z 4 piersiami. W wielkości okazu zaobserwowano również dymorfizm płciowy.
- Ich szczęki były potężne z szerokim kątem ich rozwarcia, ze względu na ich drapieżną naturę.
- Jego tylne nogi miały 4 palce zamiast 5 jak przednie, a pazury były chowane.
Tygrys tasmański jest czasami porównywany do hieny ze względu na jego postawę i ogólne zachowanie.
Zachowanie
Jeśli chodzi o zachowanie tygrysa tasmańskiego, nie ma wielu danych, ponieważ obserwowano go tylko w niewoli iw ciągu dnia, jak na ironię, ponieważ był zwierzęciem nocnym.Dlatego zarejestrowane dane dotyczące zachowania na wolności są rzadkie i anegdotyczne i zawsze ekstrapolowano je na zachowanie diabła tasmańskiego.
Zwierzę wędrowało po obszarze o promieniu od 40 do 80 kilometrów w swoim naturalnym środowisku, ale nie było terytorialne. O zmroku iw nocy polował, w ciągu dnia schronił się w małych jaskiniach lub małych pniach drzew na terenach leśnych lub na wzgórzach.
Wcześni obserwatorzy tego zwierzęcia opisali behawioralnie tygrysa tasmańskiego:
- Opisano go jako nieśmiałego w obecności ludzi, ale niektóre okazy wykazywały bliższy kontakt. Również australijscy aborygeni twierdzili, że czasami widzieli jednego pływającego.
- Zarejestrowano serię gardłowych szczeknięć, gdy miał polować, prawdopodobnie w celu komunikacji z innymi członkami grupy. Ich warczenie i gwizdy były również podkreślane, gdy zwierzę było zdenerwowane, a nawet obserwowali ziewnięcie, któremu przypisywali znaczenie groźby.
Uważa się, że podczas polowania polegał na wzroku i słuchu, ponieważ kiedy naukowcy badali jego płaty węchowe, nie stwierdzili zbyt dużego ich rozwoju.
Sezon lęgowy trwał cały rok, będąc głównym okresem wiosenno-letnim. Szczenięta trzymano w workach matek do 3 miesięcy po urodzeniu. Po opuszczeniu torby i dopóki nie były wystarczająco duże, aby pomóc, pozostały w jaskini, podczas gdy matka polowała.
Kiedy w niewoli badali swoje funkcje lokomotoryczne, odkryli, że tygrys tasmański jest niezdarny podczas chodzenia, sądząc, że nie jest w stanie szybko biegać, ale z kolei zaobserwowali jego dwunożny skok podobny do skoku kangura.
Dieta
Tygrys tasmański był wyłącznie mięsożerny. Jego żołądek miał dużą warstwę mięśni, które można było rozciągnąć. Być może była to adaptacja, aby móc gromadzić duże ilości pożywienia przez długie okresy niedoboru pożywienia.Ich ofiarami były kangury, kangury, macice, ptaki i kangury.
Byli skazani na zagładę
Tygrys tasmański wyginął około 80 lat temu, ostatni okaz padł w niewoli w 1936 roku. Polowania na to zwierzę na antypodach Australii przyczyniły się do jego wyginięcia. Jednak ostatnie badania naukowe wykazały, że tygrys tasmański jest na skraju wyginięcia, o czym świadczą dane jego DNA.
Może to być szokiem, ale stwierdzono, że różnorodność genetyczna populacji tego zwierzęcia drastycznie spada, jeszcze przed rozpoczęciem polowań. Ten długotrwały spadek zmienności genetycznej w świecie przyrody przekłada się na większą podatność na zmiany środowiskowe, sprzyjające wyginięciu.
Tygrys tasmański był niezwykle skutecznym drapieżnikiem o unikalnych cechach, które dopiero zostały odkryte. Wydaje się jednak, że zagadki, które chroni ten gatunek, pozostaną nierozwiązane jeszcze przez długi czas.