Niebieska ryba acara (Aequidens pulcher lub Andinoacara pulcher) należy do rodziny pielęgnicowatych. Dawniej był znany jako Aequidens latifrons. Jest to muskularna ryba o potężnej głowie, szerokim czole i spłaszczonych bokach, z dużym wystającym pyskiem.
Siedliskowe i geograficzne rozmieszczenie ryb błękitnopłetwych
Ta ryba zamieszkuje koryta mętnych wód i czystych strumieni o określonym nurcie. Jest typowy dla północnej Wenezueli w delcie Orinoko, choć występuje również w Trynidadzie i Tobago, Panamie i Kolumbii.
Ponadto odmiana gatunku zamieszkującego Wenezuelę, Andinoacara fc „pulcher Venezuela”, została opisana na półwyspie Paria. Te ryby są ciemniejsze niż właściwy pulcher Andinoacara.
W naturalnym środowisku ich głównymi drapieżnikami są bociany, nury, inne ptaki półwodne i większe ryby.
Jak rozpoznać rybę niebieskogłową?
Dorosła ryba osiąga długość od 15 do 20 centymetrów i ma klasyczny korpus okołokształtny, bocznie spłaszczony, z głową proporcjonalnej wielkości i wypukłym profilem. Jak wszystkie pielęgnice, mają kolczaste promienie z tyłu płetw odbytowych, grzbietowych, piersiowych i brzusznych, które odstraszają potencjalne drapieżniki.
Dominuje kolor ciała oliwkowo-brązowy lub ciemnoszary, z jaśniejszym brzuszkiem i niebieskawo-zielonymi refleksami. Poprzecznie ma od pięciu do ośmiu bardzo zmiennych czarniawych pasów, z wyjątkiem okrągłej czarnej plamy na bokach, znajdującej się na czwartym pionowym pasku.
Godną uwagi cechą ich wyglądu jest długa płetwa grzbietowa, która jest szersza na dalszym końcu i ma uderzającą pomarańczową obwódkę.
Ryba o niebieskiej twarzy zmienia kolor w zależności od statusu
Ciekawe jest to, że niebieska ryba Acara ma dwa dominujące kolory w zależności od swojego statusu. W przypadku zdominowania przez większe ryby, ukazuje swoją „strachową” barwę: ubarwienie jasne, mało zaznaczone, bez wyraźnych wzorów, na jasnym tle odcina się jedynie ciemna pionowa kreska przecinająca oko.
W naturze jest to typowe ubarwienie, jeśli jest częścią szkoły.
Niebieskogłowe ryby często wykazują ubarwienie strachu, gdy zamieszkują akwaria sklepowe lub w przepełnionych przestrzeniach, w których są zestresowane. Jest to również wzór prezentowany przez zdominowane okazy w stawach, w których silniejszym udało się zadomowić swoje terytorium.
W przypadku rui i sezonu lęgowego jego ubarwienie jest znacznie jaśniejsze, przez co łuski wydają się „zapalać” własnym światłem.Samce zwykle pokazują to przed dojrzewaniem samic. Wzory, które wcześniej były blade, teraz pokazują swoją pełną intensywność.
- Niektórzy autorzy mówią też o „dziecięcym” ubarwieniu: zasadniczo takim samym jak poprzednie, ale ciemniejszym, z całkowicie czarnymi oczami.
Czy wykazują dymorfizm płciowy?
Nie widać dymorfizmu płciowego gołym okiem, ale ktoś przyzwyczajony do ich obserwacji może zauważyć pewne wzorce:
- Samiec jest nieco większy od samicy.
- Ubarwienie samicy jest bardziej wyraziste w okresie tarła.
- Samce również mają spiczaste płetwy, podczas gdy samice są bardziej zaokrąglone.
Zachowanie
Niebieska acara nie jest przesadnie agresywna i chociaż broni terytorium, nie atakuje słabszych ryb. Dlatego może być trzymana z kongenerami tego samego gatunku, o ile są samicami, lub z innymi gatunkami pielęgnic średniej wielkości w akwariach.
Nie jest kompatybilny z bardzo małymi rybami (neony, tetry itp.), ponieważ może je pożreć. Dla ich utrzymania w akwariach ważne jest dobre filtrowanie wody, ponieważ ryby te łatwo ją mętnią.
Jedzenie
To ryba wszystkożerna. Według badań gatunek ten ma upodobanie do jedzenia żywych pokarmów, takich jak larwy komarów, skorupiaki i robaki. W niewoli rzadko przyjmuje płatki.
Ze względu na skłonność do zjadania tych owadów gatunek ten został wprowadzony do różnych nisz jako naturalny środek do zwalczania szkodników.
Uwagi końcowe
Ryba o niebieskiej twarzy to fascynujące zwierzę o wielu cechach. Ogólnie rzecz biorąc, pielęgnice to zwierzęta, które wykazują złożoną hierarchię społeczną, zróżnicowane zaloty i opiekę rodzicielską oraz inne cechy, które wyróżniają je pod względem inteligencji i osobowości.
