Kiedy mrówki o dużych tyłkach spotykają się, przestają być jednostką i stają się kolonią, znaną jako „superorganizm”. Ta agregacja składa się z dużej rodziny zsynchronizowanej w swoich małych umysłach, aby pracować na rzecz wspólnego celu. Kiedy te skupiska się manifestują, wszystkie inne zwierzęta schodzą z drogi.
Kolonie mrówek o dużych tyłkach to potężna siła, żerująca i poruszająca się jak jedno zwierzę. Są tak połączone, że zachowują się jak autonomiczne istoty; superorganizm, który specjalizuje się w wykonywaniu określonych zadań. Wspólna praca sprawiła, że mrówki o dużych tyłkach stały się zwycięzcami natury.
Skąd nazwa mrówek culonas
Jego naukowa nazwa to Atta laevigatta, gatunek błonkoskrzydłych z rodziny Formicidae. Jest to również jedna z najczęstszych mrówek liściastych. Ich przydomek „culonas mrówek” wynika z ich wyglądu fizycznego, czyli dużej, gładkiej, błyszczącej głowy i dużego tyłu.
W Kolumbii ten gatunek jest znany jako „culona mrówka”. W każdym razie w innych częściach świata - na przykład w Argentynie i Ekwadorze - nazywa się to „zompopo de mayo”, w Wenezueli „akango”, w Paragwaju „chicatana”, a w Meksyku „cepe culón”.
Cechy fizyczne
Mrówki z dużymi tyłkami mają fizyczny wygląd wszystkich lądowych błonkoskrzydłych, z wyjątkiem ich dużych pośladków, które są ciemniejsze niż reszta normalnych mrówek.Największą mrówką o dużej dupie jest królowa , która może mieć 2,5 centymetra długości, podczas gdy robotnice są mniejsze, mierząc od 1,5 do 2 centymetrów.
Oprócz królowej, reszta kolonii jest doskonałymi kopaczami. W ten sposób mogą zbudować duże mrowisko o głębokości 5 metrów, które rozciąga się na 100 metrów kwadratowych średnicy. Wejście do tego mini-miasta może mieć około 9 centymetrów szerokości. Wreszcie, te gniazda mają czas trwania 50 lat.
Co jedzą duże mrówki
Wielkie mrówki żywią się grzybami, które same hodują, a które z kolei pochodzą z tkanki liściowej, którą te mrówki żują. Jeśli chodzi o tę żywność, można przytoczyć następujące ogólniki:
- Wielkie mrówki hodują te grzyby w podziemnych ogrodach, które mogą osiągnąć 14 cali szerokości i 3 stopy głębokości.
- Grzyby uprawne to jedyne pożywienie królowej i jej larw.
- Pieczarki uprawne mają wygląd gąbki. Zawierają komórki zwane gongilidiami.
- Grzyb pozostaje w stanie czystym, bez potrzeby opieki ze strony mrówki.
- Mrówki robotnice culonas żywią się sokiem z liści, gdy są one cięte na małe części.
Siedlisko i zachowanie
Kolonie, które budują wielkie mrówki, to podziemne mini-miasta. W nich odbywa się cała akcja i opieka nad młodymi. Kiedy robotnicy wychodzą na powierzchnię, zwykle robią to w nocy – rzadko w ciągu dnia. Wspinają się na wierzchołki drzew i szczękami tną liście w zakrzywiony kształt.
Liście, które ścinają, są proporcjonalne do ich ciała. W ten sposób ładują je na plecy, aby zabrać je do kolonii. Poza aktywnością w samym mrowisku, praca ta przyczynia się do rozkładu 20% liści drzew. Ponadto królowa zabiera kawałek grzybów zrobionych z tych liści na swój lot godowy.
Castas de la hormiga culona
Wielkodusie mrówki dzielą się na 2 kasty: pierwsza to uskrzydlone i płodne mrówki, czyli królowe i samce. Te ostatnie to robotnice lub reproduktory, odpowiedzialne zakształtowanie podziemnego gniazda i transport ściętych liści.
Kiedy diploidalna królowa (z pełnym zestawem genów) łączy się w pary z haploidalnym samcem (połowa genów) w słynnym locie godowym, może założyć nową kolonię z własnymi robotnicami o dużych dnach. Warto zaznaczyć, że lot weselny rozpoczyna się w porze deszczowej, zwykle wtedy, gdy przestaje padać.
Taktyka wielkich mrówek
Mrówki culonas wykazały swoją wierność pracy zespołowej i zsynchronizowaną komunikację. Dlatego te małe błonkoskrzydłe słyną z opracowywania strategii zamiany ról.
To zachowanie dotyczy bardzo szczególnego sposobu pracy, który zaczyna się od zadania polegającego na uprawie grzybów przez młode mrówki. Kiedy dojrzeją i zdobędą doświadczenie, wypływają na powierzchnię i zaczynają ścinać liście.
Wrogowie wielkich mrówek
Te silne budownicze mrówki mają wrogów, na których muszą uważać, aw tym konkretnym przypadku niebezpieczeństwo leży w 2 scenariuszach. Po pierwsze, kiedy królowa wyrusza w swój lot godowy, staje się ulubionym pokarmem nietoperzy i ptaków.
Dodatkowo mrowiska tego gatunku muszą stawić czoła zagrożeniom naturalnym, takim jak powodzie i ręka człowieka, zwłaszcza gdy są chwytane w celu przygotowania potraw gastronomicznych. Mimo to tym sprytnym małym wojownikom udaje się zbudować nowe kolonie, rozszerzając w ten sposób panowanie mrówek o dużych tyłkach.
Jak widać, mrówki reprezentują najwyższy stopień współpracy, zawarty w skupiskach biologicznych typu eusocjalnego. Każda mrówka nie jest odrębną jednostką, ale jeszcze jedną częścią biologicznego superorganizmu, który porusza się razem w jednym celu: przetrwać w czasie i rozszerzyć gatunek.
