Chociaż jego nazwa daje ci wskazówkę, jak będzie wyglądać, zebrowy duiker nie ma nic wspólnego z koniowatymi, od których pochodzi. Oczywiście jego futro jest w paski jak u zebry, przynajmniej na części grzbietu.
Ta delikatna i urocza antylopa jest trudna do zlokalizowania, ale nadal jest zagrożona. Dlatego najlepszą bronią do jego ochrony jest trochę lepsze poznanie. W tej przestrzeni znajdziesz wszystko, co musisz wiedzieć o tym małym zwierzęciu i jego cechach. Nie przegap tego.
Klasyfikacja i opis
Duiker zebry odpowiada naukowej nazwie zebry Cephalophus. Jest to gatunek małej antylopy należącej do rodziny bovidae, jak krowy, gazele, kozy czy owce.
Jak widać na jej zdjęciu, jej futro jest miedzianobrązowe z lekkim ciemnieniem na twarzy, kończynach i ogonie. Najbardziej charakterystyczne z jego wyglądu są jednak czarno-białe paski, które wyświetla na grzbiecie.
Samice są większe od samców. Podczas gdy mają około 45 centymetrów wzrostu i ważą do 20 kilogramów, samce osiągają tylko 40 centymetrów i 15 kilogramów. Uważa się, że ta różnica wynika z długiego okresu ciąży samic.
Zebra Duiker Habitat
Główny obszar występowania tej antylopy to środkowo-zachodnia część kontynentu afrykańskiego. W szczególności można go znaleźć w odizolowanych regionach Sierra Leone i Wybrzeża Kości Słoniowej, a także w Liberii.
W rzeczywistości występuje endemicznie w dżungli zachodniej Gwinei. Zamieszkuje tereny górskie, lasy pierwotne i niziny, dlatego jego tylne kończyny są dłuższe, dzięki czemu swobodnie porusza się wśród wysokiej roślinności.
Co je zebra duiker?
Duiker zebry jest surowym roślinożercą. Żywi się głównie owocami i liśćmi. W jego diecie można znaleźć liście, pędy i sezonowe owoce, które spadają na ziemię (ponieważ nie są wystarczająco wysokie, aby podnieść je z gałęzi).
Wiele razy wykorzystują to, co inne zwierzęta, takie jak nietoperze lub ptaki, spadają z drzew podczas żerowania.
Ponadto pogrubienie kości nosowej i czołowej pozwala mu otwierać twarde owoce, co daje mu przewagę nad innymi gatunkami, z którymi dzieli siedlisko. Zaobserwowano również bardzo rzadkie zjadanie małych gryzoni, ale nie ma wystarczającej wiedzy na ten temat, aby usunąć tytuł roślinożercy.
Odtwarzanie
Duikery zebry rozmnażają się raz w roku.W każdym porodzie urodzą tylko jedno cielę, ale rodzi się ono dość rozwinięte i waży około 1,5 kilograma. W rzeczywistości ciąża trwa od 221 do 229 dni (około 7 miesięcy), co jest bardzo długim okresem dla zwierzęcia tej wielkości. To, jak powiedziano na początku, wyjaśnia większy rozmiar samic.
Miseczki rosną w niesamowitym tempie w okresie laktacji. W ciągu pierwszych 10 dni życia mogą przytyć około 94 gramów dziennie. Potem tempo wzrostu wyraźnie spada.
Samiczki osiągają dojrzałość płciową w wieku 9-12 miesięcy. Samce nieco później, w wieku 12-18 miesięcy. Kiedy są w stanie się rozmnażać, produkują cuchnące wydzieliny przez różne gruczoły w ciele, zwłaszcza samce.
Uważa się, że w każdym sezonie lęgowym pary, które już się rozmnażały, szukają się nawzajem i rzadko się zmieniają.
Zachowanie
Duiker zebry to samotne zwierzę prowadzące nocny tryb życia. W sezonie lęgowym można je znaleźć tylko w parach, ponieważ opieka rodzicielska jest dzielona, a młode mają długi okres nauki, w którym potrzebują rodziców.
W niewoli u tego gatunku odnotowano codzienne nawyki, ale zmiana ta powoduje szkody w jego zdrowiu.
Stan ochrony
Udając się do Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN) w celu sprawdzenia stanu ochrony, wskazuje się, że jest w stanie zagrożenia (VU). Wynika to głównie z wylesiania ich siedlisk, masowych polowań na mięso i skóry oraz utraty siedlisk w wyniku eksploatacji gruntów pod działalność gospodarczą.
Podobnie jak wiele innych zagrożonych gatunków, zebra duiker jest specjalnie przystosowana do swojego środowiska, więc nie byłaby w stanie przetrwać w innych siedliskach. Zakłada to przeszkodę, jeśli chodzi o ich ochronę, ponieważ konieczna jest ochrona ich ziemi i zapobieganie jej eksploatacji.
Dzika populacja szacowana jest na 9500 dorosłych osobników i spada.
Obecnie ostatnie twierdze tej antylopy znajdują się w chronionych parkach w Sierra Leone i Liberii, gdzie udało się wypuścić wyhodowane w niewoli okazy. Jednak dopóki jej naturalne siedlisko będzie nadal fragmentowane i niszczone, nie ma nadziei na odrodzenie dujkera zebry.