Mrówki to jedne z najbardziej rozpowszechnionych owadów na świecie. Jego zdolność do przystosowania się do zróżnicowanej diety, w zależności od środowiska i pory roku, była kluczowa dla przetrwania i powiększania się populacji. Ponadto ich niewielki rozmiar pozwolił im rozwijać się na małych połaciach ziemi, znacznie zwiększając ich różnorodność i zdolności adaptacyjne.
Chociaż mrówki są znane z tego, że ciężko pracują, aby znaleźć i przetransportować pożywienie, nadal mogą istnieć pytania dotyczące ich głównej diety. Następnie przeanalizujemy, co jedzą mrówki i dlaczego ten rodzaj diety sprzyja ich zdolnościom adaptacyjnym.
Ogólne fakty o mrówkach
Obecnie znanych jest około 14 000 gatunków mrówek, które zamieszkują wszystkie kontynenty, z logicznym wyjątkiem Antarktydy. Owady te tworzą dużą i bardzo zróżnicowaną rodzinę zwaną Formicidae, która należy do rzędu Hymenoptera.
Podobnie jak inne owady, mrówki mają egzoszkielet, a ich ciało jest podzielone na trzy odrębne segmenty: głowę, mezosoma (klatka piersiowa i pierwszy segment odwłoka) oraz gaster lub metasoma (drugi segment odwłoka). Pomiędzy gasterem a mezosomą znajduje się rodzaj talii złożonej z węzłów, która nazywa się ogonkiem.
Mrówki wykazują jednak pewne cechy morfologiczne, które pozwalają odróżnić je od innych owadów. Wśród nich wyróżniają się czułki łokcia, zauważalne zwężenie żołądka i obecność gruczołów metapleuralnych.
Gatunki mrówek mogą się znacznie różnić pod względem wielkości i wyglądu.Najmniejsze gatunki mogą osiągnąć zaledwie dwa milimetry w wieku dorosłym, podczas gdy największe mogą przekraczać 25 milimetrów. Ich ciało jest zwykle zdominowane przez ciemne odcienie, takie jak czarny, brązowy lub szarawy.
Jakie jedzenie jedzą mrówki?
Mrówka jest zwierzęciem wszystkożernym, które zwykle utrzymuje bardzo zróżnicowaną dietę: może spożywać prawie wszystko, co znajdzie w swoim środowisku. W zależności od preferencji w diecie, te stawonogi można sklasyfikować w następujący sposób:
- Ziarnożercy: preferują nasiona. Niektóre gatunki roślin, takie jak Acacia dealbata, wykorzystują to, aby mrówki pomagały w rozsiewaniu nasion.
- Drapieżniki: formidicydy mają zwykle doskonałe umiejętności łowieckie, więc łączą się nawet w grupy, aby schwytać większe zwierzęta, takie jak jaszczurki i małe myszy.
- Rolnicy: Niektóre gatunki mrówek zajmują się uprawą grzybów w celu produkcji pożywienia. Acromyrmex i Atta to najbardziej reprezentatywne rodzaje z tej grupy.
- Dojarki: Niektóre gatunki nawiązują wzajemne relacje z innymi owadami w celu zdobycia pożywienia. Dzieje się tak w przypadku mrówek Camponotus inflatus, które chronią mszyce (mszyce) iw zamian oferują im melasę (substancję cukrową). Innymi słowy, chronią i doją inne owady w celu zdobycia pożywienia.
- Roślinożercy: zbierają liście, kawałki owoców i warzyw.
Chociaż można je podzielić na powyższe grupy, w rzeczywistości większość z nich może należeć do kilku. Na przykład rolniczki uzupełniają swoją dietę, łowiąc inne owady lub zbierając rośliny, ponieważ nie skupiają się tylko na jednym rodzaju pożywienia.
Niektóre gatunki mrówek zwykle polują w dużych grupach: przeprowadzają zbiorowe ataki, które pozwalają im upolować większą zdobycz. Inne gatunki trujące używają swojej toksyny do unieruchamiania ofiary; potem rozdzierają je na strzępy, żeby zabrać mięso do mrowiska.
Od czego zależy Twoja dieta?
Rodzaje pożywienia, które jedzą mrówki, zależą zasadniczo od ich gatunku, siedliska i pory roku. Gatunki żyjące w zimnych środowiskach, z surowymi zimami, zwykle przechowują w mrowisku dużą ilość pożywienia, więc przygotowują się do pory chudej.
Ta umiejętność przystosowania się do tak zróżnicowanej diety była kluczem do globalnej ekspansji populacji mrówek. Owady te przystosowały się do praktycznie wszystkich rodzajów ekosystemów i mikroklimatów i są jednymi z najbardziej odpornych zwierząt w przyrodzie.
Ponadto wszystkożerne i wszechstronne żywienie pozwoliło mrówkom optymalnie przystosować się do ingerencji człowieka w ich siedlisko. Z tego powodu budują swoje mrowiska w pobliżu lub wewnątrz budynków. Pozwala im to na obfitą i ciągłą dostępność pożywienia, ponieważ gromadzą resztki ludzkiego pożywienia.
Feromony też są ważne
Niektóre mrówki wcielają się w rolę zwiadowców, więc wyruszają samotnie w poszukiwaniu pożywienia, które mogą zdobyć dla swojej kolonii. Po zlokalizowaniu wracają do mrowiska i zaczynają wydzielać feromony, aby zaznaczyć drogę do pożywienia.
Chociaż mrówki mają oczy, nie są wystarczająco sprawne, by widzieć wyraźnie. Z tego powodu ich czułki mają receptory węchowe, które pomagają im dostrzegać feromony ich towarzyszy. W ten sposób, oprócz unikania zgubienia się, są w stanie zlokalizować jedzenie i usprawnić jego przechowywanie.
Eusociety i karmienie mrówek
Jedną z najbardziej fascynujących ciekawostek dotyczących mrówek jest ich eusocjalność. Jest to najbardziej złożony typ organizacji społecznej w całym królestwie zwierząt i opiera się na rozpoznawaniu kast.
Eusociety jest obecnie obserwowana tylko u kilku owadów (pszczół, os i mrówek), kilku gatunków skorupiaków i nagiego kretoszczura.
Aby przeżyć, mrówki muszą zbudować swoje schronienie, popularnie zwane mrowiskiem. Wewnątrz każdego mrowiska tworzy się społeczeństwo podzielone na trzy kasty: królową mrówek, mrówki-żołnierzy i mrówki robotnice.
- Królowa jest wielką matką i przywódczynią wszystkich osobników żyjących w mrowisku. Jego główną i najszlachetniejszą funkcją jest przekazywanie materiału genetycznego, który zapewnia przetrwanie gatunku.
- Żołnierze mrówek są odpowiedzialni za ochronę i obronę społeczności przed drapieżnikami lub wrogami, którzy chcą przejąć mrowisko.
- Mrówki robotnice to te, które wykonują podstawową pracę na rzecz zachowania społeczności. Jedną z jego najważniejszych funkcji jest właśnie zbieranie pożywienia dla wszystkich członków mrowiska, w tym dla królowej.Zajmują się nie tylko transportem i zaopatrzeniem w żywność; mrówki robotnice są również odpowiedzialne za utrzymanie mrowiska i hodowlę larw.
Jak widać, mrówki jedzą prawie każdy rodzaj materii organicznej. Co więcej, nawet jeśli nie mogą znaleźć własnego pożywienia, mogą je samodzielnie wyhodować, więc niewiele jest przeszkód dla ich przetrwania. Dzięki temu stały się jednymi z najliczniejszych i najbardziej osobliwych taksonów na świecie.