Rekin błękitny (Prionace glauca), znany również jako rekin błękitny, należy do rodziny Carcharhinidae; Jest to gatunek rekina, który jest w stanie zagrożenia z powodu połowów. W przeszłości był to jeden z najliczniej występujących gatunków rekinów w oceanach i morzach.
Opis i charakterystyka rekina błękitnego
Rekin błękitny ma szczególny niebieskawy odcień skóry, od którego pochodzi jego nazwa. Ma również wydłużone ciało: samce mierzą od 1,82 do 2,2 metra, a samice od 2,2 do 3,3 metra.
Ponadto ciało tego rekina składa się z dwóch długich, cienkich płetw piersiowych, z pięcioma parami szczelin skrzelowych w ich pobliżu, a także z mniejszej płetwy grzbietowej i ogona.
Również ciało żarłacza błękitnego jest wysoce hydrodynamiczne, ponieważ jego płetwy piersiowe są dłuższe niż u większości innych gatunków rekinów; pozwala mu to osiągać duże prędkości podczas pływania. Z tego powodu jest uważany za jeden z najszybszych gatunków rekinów zamieszkujących morza.
Jego zwinne ciało może ważyć od 27 do 55 kilogramów u samców i od 93 do 182 kilogramów u samic. Mają stożkowaty pysk, charakterystyczny dla większości gatunków rekinów, z trójkątnymi, haczykowatymi zębami u góry i węższymi, prostszymi zębami u dołu.
Rekiny błękitne mają rząd zębów od 24 do 31 nacięć w górnej szczęce i od 25 do 34 w dolnej szczęce. Ich zęby są zwykle wymieniane w okresach od 8 do 15 dni.
Co je rekin błękitny?
Rekin błękitny jest żarłocznym drapieżnikiem, żywi się prawie wszystkim i poluje w małych grupach, parach lub nawet w rodzinie.Jest w stanie pokonywać duże odległości w poszukiwaniu pożywienia, a jego dieta składa się zwykle z 16 gatunków ryb i 24 gatunków głowonogów.
Kontynuując swoją dietę, rekiny te mogą nawet żywić się zwłokami ssaków, które znajdują w morzu, a nawet niczego niepodejrzewającymi ptakami morskimi.
Ryby, które regularnie jedzą to: morszczuk biały, morszczuk czerwony, makrela, ostrobok, gady, kalmary, morszczuk srebrny, śledź, granik i dorsz.
Siedlisko niebieskich rekinów
Rekin błękitny to zwierzę wędrowne, zdolne do przemieszczania się na odległość do 5500 kilometrów. Może znajdować się w różnych regionach świata, od Oceanu Atlantyckiego, Pacyfiku, Morza Śródziemnego po Ocean Indyjski.
Co ciekawe, rekin błękitny jest uważany za samotne zwierzę, ale ma zwyczaj podróżowania w grupach podczas pokonywania dużych odległości.Grupy te są zwykle podzielone według wielkości i płci: używają systemu zgodnego z ruchem wskazówek zegara, aby kierować się podczas podróży przez Atlantyk.
Idealnym siedliskiem tego rekina są głębokie wody subtropikalne, tropikalne i umiarkowane, na obszarach, które mogą sięgać głębokości do 350 metrów. Mimo to można je znaleźć na wybrzeżach, zwłaszcza w nocy, ponieważ zwykle żyją na wybrzeżach.
Nawyki hodowlane rekinów błękitnych
Rekiny błękitne są zwierzętami żyworodnymi i osiągają dojrzałość płciową w przypadku samców w wieku od czterech do pięciu lat, natomiast u samic w wieku pięciu lub sześciu lat.
Rytuał godowy tego gatunku polega na ugryzieniu samicy przez samca między pierwszą a drugą płetwą grzbietową. Pamiętaj, że kobiety mają skórę do trzech razy grubszą niż mężczyźni.
Jeśli rytuał godowy się powiedzie, samiec użyje swoich płetw brzusznych do zapłodnienia samicy. Samice rekina błękitnego mają dwie macice i są w stanie pomieścić od 4 do 125 młodych, co może zająć od 9 do 12 miesięcy, zanim zajdą w ciążę.
Zapłodnione samice migrują na północ, gdzie przygotowują się do potomstwa, zwykle mierzącego 39 centymetrów. Jednak zaraz po urodzeniu szczenięta są oddzielane od matki, więc nie mają żadnej opieki.
Rekin błękitny jest w niebezpieczeństwie!
Chociaż rekin błękitny nie jest jeszcze zagrożony, jest zagrożony. Głównymi czynnikami wpływającymi są połowy w celach sportowych i komercyjnych, a także zagrożenie piskląt ze strony innych drapieżników wodnych.
Rekiny błękitne są wykorzystywane do produkcji pożywienia dla zwierząt i ludzi, skór i suplementów diety z ich wątroby.Szacuje się, że jego populacja zmniejszyła się o 50–70% na północnym Atlantyku i o 97% na Morzu Śródziemnym, głównie z powodu nadmiernych połowów.
