Marabut afrykański to ptak padlinożerny należący do rodziny Ciconiidae. Jest największym przedstawicielem swojej rodziny i jednym z największych latających ptaków w świecie skrzydlatym.
Bocian marabut zamieszkuje tropikalną Afrykę od Senegalu po Erytreę, Etiopię, Somalię, w tym Namibię i RPA. Jego nazwa naukowa to Leptoptilos crumenifer i jest to zwierzę, które często występuje w półpustynnych obszarach wodnych i otwartych.
Gatunek nie jest globalnie zagrożony, a populacja prawdopodobnie rośnie ze względu na wysoką dostępność odpadów i padliny jako zasobów żywności.
Charakterystyka i nawyki żywieniowe marabuta afrykańskiego
Dzięki prawie trzymetrowej rozpiętości skrzydeł marabut jest jednym z największych ptaków latających na naszej planecie. Ten latający olbrzym waży od 6 do 9 kilogramów i ma długość przekraczającą 150 centymetrów. Kiedy stoi wyprostowany na swoich długich nogach, jest tak wysoki jak człowiek.
Jak większość bocianów marabut jest stadny. Dość kapryśny w usposobieniu, przypomina też inne bociany tym, że nie jest zbyt głośny. Tylko podczas pokazów zalotów marabut wydaje różne odgłosy; worek gardłowy służy do wydawania różnych dźwięków w tym czasie.
Te bociany to oportuniści. Biorąc pod uwagę nieadekwatność ich dziobów do rozczłonkowania zwłok, muszą poczekać, aż zabiorą szczątki, które upuszczają sępy i inne drapieżniki. Ich dieta jest zróżnicowana i żywią się ptakami, bezkręgowcami, szczurami i jaszczurkami.
Są też doświadczonymi rybakami, łowią na oko i zanurzają częściowo otwarty dziób.
Radzenie sobie ze złą sławą
Nie można zaprzeczyć, że padlinożercy mają złą reputację. Podobno jedzą śmierdzące rzeczy i są zbyt leniwe lub niekompetentne, aby samodzielnie wytropić swoją ofiarę.
Rzeczywistość jest taka, że chwytanie w pułapki to po prostu jeden ze sposobów zarabiania na życie przez zwierzęta. Wiele różnych gatunków, w tym lwy, skorzysta, jeśli nadarzy się taka okazja. Ponadto padlinożercy zapewniają kilka unikalnych usług niezbędnych do utrzymania ekosystemu.
Zalety oczyszczania dla ekosystemu
W naturze usposobienie umierających zwierząt nie jest sprawą trywialną. W rzeczywistości martwe zwierzęta stanowią zagrożenie dla zdrowia żywych zwierząt. I to właśnie zwłoki mogą być źródłem różnych chorób.
Stąd tak ważne są padlinożercy, którzy szybko i sprawnie pozbywają się martwej biomasy z korzyścią dla ekosystemu. Padlinożercy obejmują wiele różnych gatunków, w tym wrony, sępy i bociany, takie jak marabut afrykański.
Zmiana paradygmatu: sieć pokarmowa
Wcześniej ekolodzy postrzegali relacje żywieniowe w społeczności ekologicznej jako proces liniowy. W ramach tego schematu rośliny pobierałyby składniki odżywcze z gleby i światła słonecznego, które przechodziłyby na roślinożerców, a następnie na mięsożerców. Te łańcuchy oznaczają znaczną utratę energii przy każdym transferze.
Teraz eksperci wykorzystują perspektywę sieci pokarmowej. W tym schemacie zadania padlinożerców i rozkładających są uważane za niezbędne w ramach tych relacji żywieniowych.
Sieć obejmuje wszystkie łańcuchy pokarmowe w jednym ekosystemie: Sieć pokarmowa akceptuje fakt, że każdy żywy organizm w ekosystemie uczestniczy w wielu łańcuchach pokarmowych, co zwiększa efektywność energetyczną.
Założenie jest takie, że każdy łańcuch pokarmowy jest możliwą drogą przepływu energii i składników odżywczych przez ekosystem. W sieci pokarmowej ekosystemu wszystkie łańcuchy pokarmowe są ze sobą połączone i nakładają się na siebie.
Organizmy w sieciach pokarmowych są pogrupowane w kategorie zwane poziomami troficznymi. Ogólnie poziomy te dzielą się na producentów (pierwszy poziom troficzny), konsumentów (pierwotny, wtórny i trzeciorzędowy) oraz rozkładających (ostatni poziom troficzny).
Spadlinożercy i rozkładacze dopełniają cykl życia. Wpływają one na recykling i zwracają składniki odżywcze do gleby lub oceanów w celu wykorzystania przez autotrofy. Dzięki ich pracy rozpoczyna się nowa seria łańcuchów pokarmowych.
Zalety padlinożerstwa dla gatunku
Marabut afrykański, podobnie jak większość padlinożerców, jest elastyczny w kwestii tego, co je. Jest to dla nich korzystne, ponieważ łatwiej im znaleźć pożywienie w porównaniu do stworzeń, których dieta jest bardziej ograniczona.
Praktyka padlinożercy poprawia adaptację gatunku do nowych środowisk. Tak jest w przypadku marabuta afrykańskiego, gatunku, który rozszerzył swój zasięg na terytorium subsaharyjskie.
Chociaż ten bocian prowadzi głównie osiadły tryb życia, ma też populacje koczownicze. Po rozmnażaniu zaobserwowano populacje przemieszczające się w kierunku równika, a włóczęgów odnotowano również w Maroku, Hiszpanii i Izraelu.
Marabut afrykański często zadaje się z ludźmi i można go zobaczyć w pobliżu wiosek rybackich i wokół wysypisk śmieci. Jego zdolność do spożywania szerokiej gamy pokarmów jest ważnym czynnikiem jego sukcesu, a ostatecznie sukcesu innych gatunków żyjących na obszarach, które zamieszkuje.
