Niedźwiedź kermode jest zwierzęciem czczonym od pokoleń przez rdzenną społeczność Ameryki Północnej. Swój niemal magiczny charakter nadawał mu kolor futra.
Biała sierść sprawia, że wygląda bardzo nietypowo w wilgotnych lasach. Zatem ten kolor jest zewnętrzną reprezentacją recesywnej cechy genetycznej. Nazywany również moksgm'ol, niedźwiedź kermode zamieszkuje lasy Kolumbii Brytyjskiej.
Naprawdę duchowe niedźwiedzie nie są gatunkiem samym w sobie. Niedźwiedź kermode jest dokładnie taki sam jak czarny niedźwiedź, z różnicą genetyczną, która zmienia kolor jego skóry i futra.
Moksgm'ol to jednak nie niedźwiedzie albinosy. Ich futro jest całkowicie białe, od nasady aż po czubek. Mimo to ich nosy i oczy są ciemne, tak jak wszystkie inne czarne niedźwiedzie.
Niedźwiedzie z Kermode nie są zbyt powszechnymi zwierzętami w społecznościach czarnych niedźwiedzi. Cecha genetyczna, która pozwala na ich unikalne ubarwienie, jest recesywna u osobników gatunku niedźwiedzia czarnego.
Nie wszystkie czarne niedźwiedzie są nosicielami recesywnego genu odpowiedzialnego za białą sierść. Jeśli jednak oboje czarnych rodziców jest nosicielami recesywnego genu, mogą mieć potomstwo moksgm'ol. Zatem nie jest konieczne, aby jedno z rodziców było niedźwiedziem kermode, aby mieć młode kermode.
Według ekspertów genealogów zwierząt, niedźwiedź kermode jest mutacją niedźwiedzia czarnego, która istnieje od wieków. Jednak odkrywcy ich siedlisk donosili o nich dopiero na początku XX w. xx. Wynika to z gorliwości, z jaką społeczności rdzennych Amerykanów strzegą tajemnicy swojego istnienia.
Rozmieszczenie i siedlisko niedźwiedzia kermode
Przez lata różne grupy etnologów i zoologów badały faunę Kolumbii Brytyjskiej na podstawie przekazów ustnych jej rdzennych mieszkańców. W ten sposób dowiedzieli się, że moksgm'ol żyją na tych samych terenach od kilku wieków.
To odkrycie zostało potwierdzone przez ekspertów poprzez analizę zawartości genetycznej niedźwiedzi spirytusowych. Na podstawie wyników ustalono, że Kermode żyli w odizolowanych, wolnych od lodu obszarach podczas epok lodowcowych.
Właśnie dzięki tej izolacji całkowita liczba populacji niedźwiedzi została utrzymana pod kontrolą. To, oprócz korzyści, jaką daje mu jasny kolor podczas polowania na łososie, pozwoliło na utrzymanie dużej liczby niedźwiedzi kermode w stosunku do populacji niedźwiedzi czarnych.
Moksgm'ol zamieszkuje głównie Wielki Las Niedźwiedzi, obszar chroniony przez rząd Kanady. Na Princess Royal Island około 25% całej populacji niedźwiedzi czarnych ma mutację genetyczną kermode.
Podobnie jak wszystkie czarne niedźwiedzie, jesienią niedźwiedź kermode kopie legowisko, w którym spędza zimę. Wybór dokładnego miejsca do kopania zajmuje kilka tygodni. Wybór jest delikatny, ponieważ będzie to miejsce, w którym miś kermode pozostanie przez ponad cztery miesiące.
Karmienie Duchowego Niedźwiedzia
Podobnie jak czarne niedźwiedzie, niedźwiedź kermode żywi się głównie łososiem. Mimo to niedźwiedzie te są wszystkożerne i żywią się pokarmem pochodzenia zwierzęcego i roślinnego. Dieta moksgm'ola może się znacznie różnić w zależności od pory roku i obszaru, w którym się znajduje.
Wśród pokarmów roślinnych, które spożywasz najczęściej, są jagody i inne czerwone owoce, trawa i małe krzewy. Dodatkowo w sezonie kermode żywi się owadami, łosiami, jeleniami i łososiami.
Spożycie łososia jest bardzo ważne w tygodniach poprzedzających okres hibernacji. Jedzenie łososia pozwala niedźwiedziowi zgromadzić wystarczającą ilość tłuszczu i energii, aby przetrwać surową zimę.
W przeciwieństwie do czarnych niedźwiedzi, niedźwiedź kermode ma wyraźną przewagę podczas polowania na łososia. Łososie starają się unikać ciemnych przeszkód na swojej drodze w rzece. W ten sposób białe futro duchowego niedźwiedzia pozwala mu zbliżyć się do ofiary, stawiając go w korzystniejszej pozycji.
Niedźwiedź kermode nie różni się zachowaniem od niedźwiedzia czarnego. Stanowi jednak bardzo ważny symbol dla rdzennych kultur tego obszaru.
Dzięki wspólnym wysiłkom organizacji pozarządowych, instytucji rządowych i pobliskich społeczności niedźwiedzie z Kolumbii Brytyjskiej są coraz bardziej chronione. Mimo to ważne jest, aby projekty ochrony nadal obejmowały większą liczbę gatunków.
