Przetrwanie w naturalnym środowisku nie jest łatwe, ponieważ drapieżniki czają się nieustannie czekając na kluczowy moment bezbronności ofiary. Zarówno pojedynczo, jak iw grupach ssaki stosują różne strategie obronne, aby uniknąć drapieżników i innych niebezpieczeństw.
Istnieją dwa główne sposoby na przetrwanie ataku drapieżnika: unikanie go lub stawienie mu czoła. W naturze możemy znaleźć jedno i drugie, a poniżej przedstawiamy przykłady.
Zwierzęta, które unikają bycia zauważonymi
Jeśli niebezpieczeństwo cię nie widzi, jesteś bezpieczny. Ta strategia działa na wielu rodzajach zwierząt, ale my skupimy się na ssakach, które się kamuflują.Naturalne schronienia, takie jak jaskinie, dziury i zakamarki, są zawsze dobrym rozwiązaniem, ale jeśli musisz uciekać, musisz być przygotowany.
Nie ruszaj się
Wiele ssaków ma futro o wzorze lub kolorze zbliżonym do środowiska, w którym żyją, więc jeśli pozostają bardzo nieruchome, są w stanie wtopić się w otoczenie. Niektóre zwierzęta idą dalej, praktykując strategię zwaną tanatozą, czyli udają martwe. Jaki drapieżnik chce żerować na rozkładającym się zwierzęciu, które z pewnością jest nosicielem różnych chorób?
Wyjście w nocy
Inne zwierzęta śpią w ciągu dnia i wychodzą w nocy, kiedy trudniej je zobaczyć lub czai się mniej drapieżników. Są nawet gatunki, które wykorzystują bezksiężycowe noce do opuszczania swoich legowisk, co zapewnia im lepszą ochronę.
Strategie obronne u ssaków
Kiedy czyhają drapieżniki i nie ma możliwości ich uniknięcia, życie w grupie zmniejsza szanse bycia ofiarą i ma wiele innych zalet:
- Obrona przed czynnikami fizycznymi. Podobnie jak warunki pogodowe, przykładem są formacje pingwinów cesarskich.
- Optymalizacja wyszukiwania żywności. Podczas polowania udostępniane są informacje o lokalizacji zasobów i zapewniana jest współpraca.
- Obrona zasobów przed konkurentami (tego samego gatunku lub nie).
- Łatwo znaleźć partnera. Oszczędzaj czas i energię podczas poszukiwania partnera do rozrodu.
- Podział pracy. Dzieje się tak tylko w euspołecznościach, hierarchicznych grupach, które działają jako własne byty, jak pszczoły lub nagie kretoszczury.
- Pomoc w opiece i nauce szczeniąt. Zwiększają ich szanse na przeżycie, tworząc „żłobki”.
Więcej czujności
Kiedy mieszkasz w grupie, pracę można podzielić na zmiany: podczas gdy jedni jedzą lub odpoczywają, inni mogą obserwować teren. Znanym przykładem są grupy surykatek, w których wartownicy ulokowani przy wejściach do nor czekają w pozycji wyprostowanej, aw przypadku przejścia drapieżnika zaalarmują całą grupę.
Znaki alarmowe
Nie tylko surykatki emitują sygnały alarmowe. Na przykład pieski preriowe pilnują swojej nory i piszczą innych w swojej grupie.
Każdy pisk ma inną wysokość, rytm i częstotliwość, w zależności od niebezpieczeństwa. W ten sposób są w stanie opisać reszcie kolonii, jaka jest, jak blisko jest i jak szybko porusza się drapieżnik.
Innym przykładem są małpy vervet, które również wydają się mieć język alarmowy, aby ostrzegać przed wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwami zbliżającymi się do tego obszaru.Sygnały te są również wykorzystywane przez inne pobliskie gatunki, które są w stanie zinterpretować je jako zagrożenie i uciec. Uważa się, że wezwanie do przebudzenia jest głęboko zakorzenione w ewolucyjnej historii zwierząt.
Efekt rozcieńczenia i efekt zamieszania
Prawdopodobieństwo wybrania na ofiarę maleje wraz ze wzrostem liczebności grupy, ponieważ istnieje efekt osłabienia ryzyka drapieżnictwa, a tym samym spadek poziomu czujności. Dzieje się tak w dużych stadach, takich jak dzikie konie.
Są gatunki, które idą dalej, jak na przykład zebra, która swoim charakterystycznym wzorem osiąga mylący efekt przebywając w dużych grupach. Dzięki temu efektowi drapieżnik nie jest w stanie rozróżnić osobników.
Kontratak
Cała grupa odpowiada nękaniem drapieżnika, który próbował zaatakować jednego z jej członków, zwykle najmłodszego. Drapieżnik, widząc, że znajduje się w niekorzystnej sytuacji liczebnej, w końcu ucieka. Zaobserwowano to kiedykolwiek u słoni.
Walka o przetrwanie
Jak widzieliśmy, natura nie skąpi, jeśli chodzi o dostarczanie narzędzi do przezwyciężania wpływu drapieżników. Najlepiej przygotowane zwierzęta będą się rozmnażać w największym stopniu, przekazując w ten sposób najbardziej żywotne geny następnym pokoleniom.
