Sójka błękitna, która zamieszkuje Amerykę Północną i występuje na wschód od Gór Skalistych, systemu łańcuchów górskich.
Po drugiej stronie słynnej formacji skalnej leży inny gatunek sójki, również dobrze znany, Steller's Jay. Z tego powodu bardzo często spotyka się sójki na tarasach iw ogrodach domów w Ameryce Północnej.
Ze względu na swoje piękne niebieskie upierzenie nie jest zwykle kojarzony z ptakami takimi jak wrony. Jednak są one rzeczywiście powiązane. Tak więc sójka jest częścią rodziny krukowatych, do której należą również wrony i sroki.
Upierzenie i inne cechy fizyczne
Sójka (Cyanocitta cristata) jest ptakiem o długości około 30 cm i jak sama nazwa wskazuje, dominującym kolorem upierzenia jest niebieski. Ma również czarne i białe plamy na skrzydłach i ogonie. Część twarzy i cały brzuch są białe, z czarną kryzą wokół szyi i boków głowy.
Kolor piór sójki nie pochodzi od pigmentów, ale od załamania światła w strukturze piór (zabarwienie strukturalne).
Z drugiej strony ich śpiew jest bardzo piskliwy, to coś w rodzaju „yaie-yaie” bardzo ostry, jak mewa. Sójka wydaje również serię dźwięków muzycznych i może naśladować śpiew innych ptaków, takich jak jastrząb.
Bardzo towarzyski ptak, ale weź broń
Sójki to dość towarzyskie ptaki. Niektóre interesujące cechy ich zachowania to:
- Mają tendencję do łączenia się w pary i tworzenia małych grup rodzinnych.
- Każdego roku większość migruje z północy na południe, aby spędzić lato, zbierając się w duże stada liczące do 250 osobników, aby wyruszyć w podróż.
- Jednak niektóre okazy pozostają w tym samym miejscu zimą, a inne migrują co drugi rok, nie wiadomo, dlaczego występuje ta nieprawidłowość w migracji.
- Zaloty polegają na pościgach powietrznych, a samiec może karmić samicę w celu kopulacji.
- Jyy budują gniazda i razem wychowują młode. Zwykle składają 4 lub 5 jaj, a oboje rodzice są odpowiedzialni za ich wysiadywanie i karmienie.
- Budują gniazda na wysokości na bukach i dębach; robią je z gałązek, trawy, trawy, pasków kory i mchu, które sklejają błotem.
- Nie zawsze widoczne. Często chowają się w swoich gniazdach i wydają piskliwy pisk, gdy zostaną wykryte przez inne zwierzęta.
Te ptaki są znane jako agresywne w stosunku do innych ptaków. Zarejestrowano zawody z ich pobratymcami, w których ostatecznie atakują swoje jaja i niszczą – lub kradną – gniazda innych ludzi.
Znakiem, który wskazuje, że zwierzę jest zdenerwowane lub że wkrótce może wykazywać agresywne oznaki, jest emisja bardzo wysokiej piosenki, której towarzyszy stroszenie piór na czubku.
Sójka błękitna jest zwierzęciem wszystkożernym
Sójka jest zwierzęciem wszystkożernym, ale jej dieta to zazwyczaj głównie warzywa. Dzięki sile dzioba może żywić się żołędziami, które zbiera i przechowuje w dziurach w ziemi.
Może też żywić się owadami, takimi jak gąsienice, chrząszcze i koniki polne. A czasami może jeść pająki, ślimaki, ptasie jaja, małe gryzonie, żaby, pisklęta, a nawet padlinę.
Ptak odprawiający pogrzeby?
Wiele gatunków zwierząt ma określone obrzędy pogrzebowe po śmierci osobnika z grupy rodzinnej. Żyrafy i słonie wydają się „opłakiwać” swoich krewnych, podobnie jak sójki.
Kiedy sójki błękitne znajdują jednego ze swoich martwych, zwołują całą grupę i gromadzą się wokół ciała. Naukowcy wyjaśniają to zjawisko jako zachowanie, które mogło rozwinąć się w celu ostrzeżenia innych osób o niebezpieczeństwie w pobliżu.
Nie widząc, jak doszło do śmierci, sójki rozpoznają śmierć swojego krewnego i identyfikują ją jako informację, którą należy podzielić się z innymi członkami grupy, tak jak zrobiliby to w obecności drapieżnika w pobliżu.
Dzięki tej strategii udaje im się zmniejszyć narażenie na możliwe niebezpieczeństwo, które spowodowało śmierć ptaka i wspólnie działać przeciwko drapieżnikowi, aby go odstraszyć.
Zakończenie
Sójka błękitna to bardzo inteligentny ptak, który pomimo ładnego wyglądu nie jest tak „słodki”, jak mogłoby się wydawać. Jak już mówiliśmy, jeśli sójka musi się bronić, zrobi to bez wahania. Jeśli zobaczymy go w swoim środowisku, musimy mieć na uwadze, że nie będzie zachowywał się tak potulnie jak wróbel.
