Żbik szkocki jest jednym z pozostałych przedstawicieli dzikiej przyrody Wielkiej Brytanii. Tam przez wieki można było spotkać małe i duże zwierzęta.
Jednak obecnie fauna tych ekosystemów uległa zmniejszeniu pod względem różnorodności zwierząt. Dlatego tutaj przedstawiamy informacje o aktualnej sytuacji i planach naprawczych dla konkretnego ssaka o dużym znaczeniu: szkockiego żbika.
Plan odbudowy szkockiego żbika
Wielka Brytania, a konkretnie Szkocja, jest ojczyzną szkockiego żbika.Ten kot jest częścią planu naprawczego, ponieważ jest w krytycznym niebezpieczeństwie. Plan naprawczy został nazwany Rasa i uwolnienie. Dzięki niemu w szkockich Highlands powstanie pierwsze centrum hodowli i ochrony dzikich kotów.
Pomimo innych ośrodków rekonwalescencji, ten skupi się wyłącznie na szkockich dzikich kotach. Celem jest długoterminowe zwolnienie osób w różnych częściach Szkocji. Utworzenie ośrodka jest ostatnią próbą zachowania tego gatunku, ponieważ uważa się go za bliski wyginięcia, licząc zaledwie od 20 do 200 osobników.
Ta ekstremalna sytuacja wynika z różnych czynników, takich jak utrata siedlisk lub pojawienie się chorób. Na szczęście urodził się już miot szkockich żbików, dając nadzieję.
Co warto wiedzieć o żbiku szkockim
Żbik szkocki odpowiada naukowej nazwie Felis silvestris silvestris. To zwierzę, zwane także Felis silvestris grampia, jest typowe dla Highlands of Scotland. Dziś obecność tego kota jest skazana na zniknięcie. Jednak w przeszłości można go było znaleźć w całej Wielkiej Brytanii.
Główną przyczyną tego faktu jest człowiek, który od wieków prześladował i polował na ten gatunek. Podobnie innymi istotnymi czynnikami spadku liczby ich populacji była utrata siedlisk i hybrydyzacja.
Obserwowane przez niewprawne oko zwierzę to można pomylić z kotem domowym. Jednak rzeczywistość nie może być bardziej przeciwna, ponieważ są to bardzo różne zwierzęta. Oto niektóre cechy, które pozwalają odróżnić dzikie koty szkockie od kotów domowych:
- Te koty mogą być dwa razy większe od kota domowego.
- Mają swój własny wzór w paski, który odróżnia je od innych gatunków.
- Ich futro jest grubsze i ma szerszy ogon.
- Unikają ludzi, a nawet ich nienawidzą.
Techniki odzyskiwania zagrożonych gatunków
Następnie pokażemy Ci niektóre strategie zastosowane w planach naprawczych, takie jak ta, którą wymieniliśmy wcześniej. Najczęściej używane są następujące:
Hodowla w niewoli
Jednym z najbardziej cenionych podejść jest hodowla w niewoli. W ten sposób można kontrolować liczbę rodzących się młodych i liczbę wypuszczanych na wolność.
To także sposób na ograniczenie przenoszenia chorób i pomoc w ich przetrwaniu. Technika ta oznacza dużą kontrolę nad sytuacją gatunku na małą skalę, ale jest też odpowiedzialnością, ponieważ trzeba wiedzieć, kiedy wypuszczać osobniki i maksymalizować ich szanse na przeżycie na wolności.
Tropienie w dziczy
Wśród stosowanych strategii jest obserwacja zwolnionych osób. W tym celu wszczepiają lokalizator GPS, zwykle wbudowany w obrożę.
W ten sposób mogą śledzić twoje ruchy i badać twoje zachowanie. Dodatkowo do obroży GPS zwykle dołączane są kamery rejestrujące zdarzenia. Jednak kamery można również umieszczać w strategicznych punktach przyrody (fotopułapki). Celem jest, aby móc opiekować się zwierzętami i starać się im jak najmniej przeszkadzać.
Unikaj hybrydyzacji z kotem domowym
Jednym z wyzwań stojących przed tym konkretnym programem jest zachowanie genomu szkockiego żbika. Wygląda na to, że hybrydyzacje z kotami domowymi poważnie zmieniły ich skład genetyczny.
Dlatego konieczne jest badanie genomu monitorowanych dzikich populacji.W ten sposób możliwe będzie poszerzenie informacji i sprzyjanie wzrostowi różnorodności populacji. Nie wiadomo jeszcze, w jaki sposób wpłynęła na to hybrydyzacja, ale uważa się ją za największe ryzyko ze wszystkich. Z tego powodu wśród proponowanych technik zdrowienia możemy znaleźć unikanie tego.
Podnoszenie świadomości wśród ludności
Kolejnym ważnym aspektem jest edukacja ludności, aby wiedziała, co zrobić, jeśli znajdzie szkockiego kota. W większości przypadków są to nieuchwytne zwierzęta, które nie będą chciały się zbliżyć.
Jednak ludzie mogą pomylić je z kotami domowymi i próbować je schwytać, odstraszając je. W ten sposób promuje się przesłanie, że żbik szkocki jest częścią dziedzictwa kulturowego.
W całej historii była częścią heraldyki klanów. Podobnie, odegrał również swoją rolę w mitologii brytyjskiej, ponieważ koty te zostały opisane jako odważni i zaciekli łowcy.
Na krawędzi zniknięcia
Strategie odbudowy gatunku są przeprowadzane, gdy liczba osobników w środowisku naturalnym jest w fazie krytycznej. Tak jest w przypadku szkockiego żbika, którego populacja drastycznie się zmniejszyła.
Dzięki tym projektom można uniknąć trwałego zniknięcia tych gatunków. W Hiszpanii jednym z najbardziej udanych planów odbudowy dotyczących tego problemu był ryś iberyjski.