Parwowirus to czynnik wirusowy wywołujący stan znany jako kocia panleukopenia. Mikroorganizm ten powoduje choroby u różnych gatunków mięsożerców i wykazuje niezwykle wysoką śmiertelność, sięgającą od 20 do 100%. Ważne jest, aby wykrywać parwowirozę kotów, gdy tylko pojawi się ona w społeczności kotów, ponieważ jest to jedyny sposób na uratowanie życia niezarażonych kotów.
Kontrolowanie infekcji parwowirusem jest przydatne nie tylko do ratowania zwierząt domowych, ponieważ wiadomo, że czynnik sprawczy może wpływać na wszystkich członków rodziny kotowatych. Obejmuje to rysie, lwy, serwale, tygrysy i długą listę innych dzikich zwierząt.Zapobieganie rozprzestrzenianiu się tego wirusa ma kluczowe znaczenie dla zachowania ekosystemów i zamieszkujących je ssaków.
Co to jest parwowirus kotów?
Przede wszystkim trzeba znać czynnik sprawczy. Wirus, o którym mówimy, to mięsożerny protoparwowirus 1 (CPPV-1), gatunek patogenny, który infekuje zarówno koty, jak i psy. Choroba dzieli się na 2 główne genogrupy: CPV-1, która zawiera wirus panleukopenii kotów lub parwowirus (FPLV) oraz CPV-2, która odnosi się do parwowirusa psów.
Aby nie komplikować sprawy, przez cały czas będziemy odnosić się do FPLV jako synonimu kociego parwowirusa. W każdym razie jest również znany jako wirus zakaźnego zapalenia jelit kotów lub suche parwowirusowe zapalenie jelit. Tak czy inaczej, obraz kliniczny wywodzący się z zakażenia u kotów to panleukopenia kotów.
Jak donoszą profesjonalne źródła, koci parwowirus wnika i niszczy aktywnie dzielące się komórki.Dotyczy to ciał komórek szpiku kostnego, tkanki limfatycznej, nabłonka jelitowego, a u młodych zwierząt także móżdżku i siatkówki. U ciężarnych kotek środek może przenikać przez łożysko i powodować wady rozwojowe płodu, mumifikację i poronienia.
Wirus atakuje różne biologicznie aktywne tkanki zwierzęcia. Jest bardzo zabójczy.
Przyczyny infekcji
Przyczyną infekcji, jak możesz sobie wyobrazić, jest kontakt z wirusem. Ten patogen jest obecny w kale zarażonych kotów, a zdrowe okazy są zarażane przez wąchanie lub kontakt ustno-nosowy (ustny lub nosowy). Inne wydzieliny ustrojowe i odpady organiczne mogą zawierać nadal aktywny czynnik wirusowy.
Parwowirusy to niezwykle odporne mikroorganizmy. W niektórych środowiskach mogą przetrwać 1 rok lub dłużej i zachować zdolność zakaźną.Ponadto usuwa się je tylko za pomocą bardzo specyficznych środków dezynfekujących, takich jak 2% wybielacz. Ze względu na jego rozpowszechnienie i zdolność do przetrwania w środowisku szacuje się, że prawie wszystkie bezpańskie koty są narażone na wirusa przed ukończeniem 1 roku życia.
Objawy wywołane parwowirusem
Jak powiedzieliśmy w poprzednich wierszach, obraz kliniczny pochodzący od kociego parwowirusa to panleukopenia. Po zarażeniu koty zaczynają wykazywać objawy w ciągu 3 do 5 dni, maksymalnie do 7. Wirus namnaża się głównie w tkance trawiennej i szpiku kostnym, powodując określone objawy.
Oto niektóre z najczęstszych objawów klinicznych panleukopenii u kotów:
- Wymioty i biegunka, czasem krwawa. Kał zawiera krew w 3-15% przypadków.
- Gorączka (powyżej 39,5°C).
- Depresja i apatia.
- Proste włosy i łysiny na ciele.
- Odwodnienie spowodowane wymiotami i biegunką.
- Anemia.
- Utrata elastyczności skóry.
- Hipotermia, wstrząs septyczny i wykrzepianie wewnątrznaczyniowe w najcięższych przypadkach.
Układ odpornościowy chorych kotów jest znacznie osłabiony podczas choroby. Dlatego często rozwijają się u nich również wtórne infekcje współistniejące. To powoduje, że objawy rozprzestrzeniają się na inne obszary i występują z większą liczbą objawów.
Kocięta z uszkodzonym móżdżkiem będą wykazywać ataksję (brak koordynacji ruchów) i drżenie.
Diagnoza parwowirusa kotów
Profesjonalny lekarz weterynarii zacznie podejrzewać infekcję parwowirusem, gdy opiekun pokaże mu objawy kliniczne, na które cierpi jego zwierzak.Jak wskazuje nazwa stanu pochodnego (panleukopenia), stan ten zostaje potwierdzony, jeśli podczas badania krwi zostanie wykryta leukopenia (spadek liczby białych krwinek).
Z drugiej strony analiza kału na poziomie laboratoryjnym pozwoli wykryć obecność wirusa w kale. Diagnostyka różnicowa powinna uwzględniać wykluczenie innych patologii o podobnych objawach, takich jak salmonelloza, białaczka kotów (FeLV) czy przewlekła depresja.
Im niższa liczba białych krwinek, tym gorsze ogólne rokowanie dla zwierzaka.
Zabieg
Aby powstrzymać wirusa, wszystkie chore koty muszą pozostać w klinice i w ścisłej izolacji. Nie ma specyficznego leczenia, aby zakończyć parwowirusa, a układ odpornościowy zwierzęcia będzie odpowiedzialny za radzenie sobie z nim. Wymagane jest jednak agresywne podejście, które wykorzystuje następujące elementy:
- Leki przeciwwymiotne zapobiegające wymiotom i odwodnieniu.
- Antybiotyki dożylne (IV). Chociaż leki te nie działają przeciwko wirusom, zapobiegają wystąpieniu wtórnych infekcji z powodu immunosupresji.
- Dożylne płyny z elektrolitami. Ponownie, to podejście ma na celu uniknięcie odwodnienia i braku równowagi homeostatycznej wynikającej z ciągłych wymiotów i wypróżnień.
- Zastrzyki z witaminą B w celu wsparcia układu odpornościowego.
- W najgorszym przypadku transfuzje krwi pełnej i osocza.
Wszystkie te podejścia są niezbędne do uratowania życia kota. Jeśli objawy kliniczne zostaną wykryte na czas i kot zostanie przyjęty, rokowanie jest względnie pozytywne. Ponadto należy zauważyć, że istnieje szczepionka (potrójna kocia), która zapobiega tej infekcji, jeśli jest podawana młodym zwierzętom. Felocell® 3 to jeden z najczęściej spotykanych preparatów handlowych.
Prognoza i uwagi końcowe
Śmiertelność parwowirusa kotów wynosi od 25 do 90% u zarażonych kotów domowych. W każdym przypadku, przy odpowiedniej terapii podtrzymującej w ciągu 24 godzin od wystąpienia objawów, przeżywalność wzrasta do 50% (lub więcej). Niezwykle ważne jest, aby działać na czas i liczy się każda sekunda, aby uniknąć śmierci kota.
Na szczęście szczepionka na panleukopenię i inne schorzenia jest dostępna praktycznie w każdym regionie świata. Zaleca się podanie go kotu między 8 a 16 tygodniem życia, chociaż po roku wymagana jest minimalna dawka przypominająca. Jeśli chronisz swoje zwierzę, postępując zgodnie z tabelą szczepień, parwowirus kotów nigdy nie będzie problemem.